Δύο συλλογές διηγημάτων που [ο Νίκος Κουνενής] είχε εκδώσει πριν από λίγα χρόνια μαρτυρούσαν γνήσια σατιρική φλέβα […]. Αυτό το πρώτο μυθιστόρημά του έχει πιο σφιχτή δομή, πράγμα που συντελεί κατά πολύ στο να είναι πιο καυστικό. Μερικά επεισόδια είναι πραγματικά σπαρταριστά […]. Όσο για τις (μετ)ονομασίες που δίνει ο συγγραφέας σε γνωστά πρόσωπα, τόπους και θεσμούς, είναι ευρηματικές, γλαφυρές και απολαυστικές. Εννοείται ότι σαν μάσκες δεν ξεγελούν κανέναν. Γι’ αυτό απευθύνουμε έκκληση στους πιστούς να ξεσηκωθούν εναντίον και αυτού του βλάσφημου έργου, ώστε να μη μείνει αναπάντητη η πρόκληση του συγγραφέα του και να γίνει ευρύτερα γνωστό το βδελυρό περιεχόμενό του.  

Οι αγιοποιήσεις, καθώς και το εμπόριο λειψάνων που κηρύσσονται ιερά, δεν έχουν βέβαια αφήσει αδιάφορη τη νεοελληνική λογοτεχνία, τουλάχιστον το τμήμα της εκείνο που αποδέχεται πως δεν έχει εξαντλήσει τον διαφωτιστικό της ρόλο. Το παράδειγμα του Εμμανουήλ Ροΐδη ή του Ανδρέα Λασκαράτου [...] δεν έμεινε δίχως ακολούθους. Το μυθιστόρημα «Ω του θαύματος!» του Νίκου Κουνενή [...] εγγράφεται ακριβώς στην παράδοση του σαρκασμού απέναντι στα αγιωτικά, όταν αυτά καταντούν αγύρτικα. [...]
Γιατρικό για τη μελαγχολία είναι η σάτιρα, όταν μάλιστα έχει και στόχο και τρόπο, όπως συμβαίνει στο «Ω του θαύματος!», και όχι ευκαιρία ανώδυνου και ρηχού αστεϊσμού που τρέφεται και ογκώνεται από την αλαζονική πεποίθηση της πνευματικής ανωτερότητάς του.  

Το ύφος είναι απλό, το κωμικό αγγίζει συχνά ένα χιούμορ γκροτέσκο, φαρσικές καταστάσεις που διαδέχονται η μία την άλλη – ένας επιφανειακός κόσμος που βρίσκεται σε σύγχυση, έρμαιο των εντυπώσεων, διψασμένος για εκπλήξεις, πλαισιωμένος με ανθρώπους αριβίστες, με ύποπτο παρελθόν και εφήμερο μέλλον.  

[...] ο Κουνενής δείχνει πλέον την ωριμότητα και τον έλεγχο των εκφραστικών του μέσων. Χαρακτηρίζεται όλο το έργο από αυτή την ισορροπία της οικονομίας όπου δεν υπάρχει τίποτα το περιττό. [...]
Ο μύθος του Κουνενή βρίθει από ευρηματικότητα, με κορυφαίο σημείο την έννοια της «ημιανάστασις». [...]
Η πηγαία σατιρική φλέβα δεν εκβιάζει το γέλιο, αλλά το αναδύει μέσα από το διάλογο του κειμένου με τον αναγνώστη, άλλο ένα επιτυχημένο σημείο του βιβλίου το τέχνασμα που υπενθυμίζει συνεχώς στον αναγνώστη την ιδιότητά του, αναγκάζοντάς τον να έχει ενεργή συμμετοχή μέσω της κρίσης του. Διότι το γέλιο γίνεται ανατρεπτικό όταν πρόκειται για δραστηριότητα ενεργού υποκειμένου. Λοιπόν, απολαύστε το!  

Ο αφηγητής είναι βαθύς γνώστης της οικονομικής και της κοινωνικής πραγματικότητας. [...]
Κορυφαίο σημείο του μυθιστορήματος αποτελεί ο ποιητικός λόγος, η σάτιρα του τηλεθεατή [...].
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο αφηγητής αποτελεί δημιουργική χρήση δημοτικής, λόγιων τύπων, οι οποίοι εντείνουν το ειρωνικό και σαρκαστικό ύφος του κειμένου, τοπικών ιδιωμάτων, εκκλησιαστικής γλώσσας [...].
Η μυθιστορηματική πλοκή είναι υποδειγματική. Ο αναγνώστης αισθάνεται την ένταση του λόγου του αφηγητή, συνειρμικά ζωντανεύει η σύγχρονη πραγματικότητα μέσα από το υποβλητικό ύφος του λόγου που μετατρέπει ένα φαινομενικό αστυνομικό μυθιστόρημα σε μια γκραβούρα της ελληνικής κοινωνίας.  

Πώς να παρωδήσεις μια πραγματικότητα που εμφανίζεται ως παρωδία; Πώς να καυτηριάσεις τον νεοελληνικό αχταρμά αποφεύγοντας να γίνεις κομμάτι του; Κι όμως –ω, του θαύματος!- ο Νίκος Κουνενής, με αναρχικό χιούμορ και γλωσσική ευφορία, καταφέρνει να βγει αλώβητος από το εγχείρημα. [...] Μια απολαυστική σατιρική νουβέλα, που εγγράφεται σε μια μακρά και, απ’ ό,τι φαίνεται, ζωντανή πεζογραφική παράδοση. 

Έχοντας διαβάσει την προηγούμενη συλλογή διηγημάτων του Νίκου Κουνενή με τίτλο Ζωντανή σύνδεση, φανταζόμουνα τι θα συναντήσω στο πρώτο του ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, Πράγματι, το Ω του θαύματος! δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου, αντιθέτως τις επιβεβαίωσε και με το παραπάνω. Ο συγγραφέας στήνει ένα μυθιστόρημα μπολιασμένο με ανελέητη σάτιρα γύρω από τα εκκλησιαστικά ήθη και πάθη, ενώ πολύ εύστοχα σατιρίζει τα τηλεοπτικά δρώμενα. […] Η σάτιρα [του Κουνενή] είναι πολύ εύστοχη και χαρακτηριστικό του συγγραφέα είναι τα πολύ εμπνευσμένα ονόματα των ηρώων, που παραπέμπουν σε σαφώς υπαρκτά πρόσωπα. Πραγματικά απολαυστικό το Ω του θαύματος!, επίκαιρο και καυστικό και για τα ελληνικά δεδομένα αρκετά διαχρονικό.  

Ο Νίκος Κουνενής στη νουβέλα του Ω του θαύματος καυτηριάζει την εμπορευματοποίηση της πίστης, συνδυάζοντας με χιουμοριστικό τρόπο τη στομφώδη –από άμβωνος- ρητορική με την αργκό του υποκόσμου.