Γραμμένα με το ευθύ και λιτό ύφος του Μηλιώνη [τα διηγήματα της συλλογής], είναι φτιαγμένα, τα περισσότερα, από το υλικό της μνήμης. Χωρίς αφηγηματολογικές περιπλοκές, με έναν σταθερό πρωτοπρόσωπο αφηγητή, ο Μηλιώνης στήνει τις σύντομες βιωματικές ιστορίες του ευθύβολα και αποτελεσματικά, με διάχυτη, στις περισσότερες από αυτές, τη νοσταλγία των παιδικών και νεανικών χρόνων. Απλά επεισόδια, θραύσματα της μνήμης, ευτελές υλικό της καθημερινότητας γίνονται αφορμή να γραφτεί το κάθε διήγημα. Από τυχαίες συναντήσεις στο λεωφορείο και ταξίδια σε ξένους τόπους μέχρι αναμνήσεις από τον στρατό και τη θητεία του ως εκπαιδευτικού, όλα αναπλάθονται ρεαλιστικά για να αποτελέσουν την πρώτη ύλη των διηγημάτων αυτής της συλλογής. 

Αποφεύγοντας τον οποιονδήποτε συναισθηματισμό, χωρίς τον παραμικρό φραστικό διάκοσμο και με ένα χιούμορ που διαποτίζει υπογείως και την τελευταία γραμμή των κομματιών του, ο Μηλιώνης μάς δίνει ένα βιβλίο γεμάτο φρεσκάδα και ευαισθησία. […] Οπωσδήποτε, ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. 

Δοκιμασμένος διηγηματογράφος, ο Μηλιώνης δεν μοιάζει να βασανίζεται ούτε να βασανίζει το υλικό του. Όλα σε κάθε ιστορία λειτουργούν όπως η απλή καλή ζωή, με φυσικότητα. […] Με τον καθαρό αέρα της Ηπείρου να πνέει σε αρκετές από τις ιστορίες του, ο Μηλιώνης είναι αβίαστα ανθρώπινος. Ένα χαρακτηριστικό του είναι ότι όλες οι αναμνήσεις, απ’ όπου πιάνει δουλειά το αίσθημα και βγαίνει στο φως ο εσωτερικός κόσμος, χάνουν το βάρος του χρόνου σαν να τοποθετούνται σε ένα παντοτινό παρόν που ζει πλάι στον αναγνώστη.