Οι μικρές χαρές της ζωής απασχολούν τη Μ. Κέντρου-Αγαθοπούλου, τις οποίες εντοπίζει μέσα σε μεγάλες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, σε νυχτέρια νεκρών, οικογενειακούς τραγέλαφους και πάει λέγοντας. Βίωμα και μύθος συμπλέκονται περίτεχνα σε αυτές τις γλυκόπικρες ιστορίες.  

Διηγήματα λεπτών ψυχολογικών αποχρώσεων και άλλα ρεαλιστικότερα και πιο δραματικά που εκτυλίσσονται ως αφηγήσεις ζωής και θα μπορούσαν να πάρουν μυθιστορηματική έκταση. Ποιήτρια η Κέντρου-Αγαθοπούλου γνωρίζει να αφηγείται με οικονομία και αισθαντικότητα ζωντανεύοντας κάποιες από τις ιστορίες με την ντοπιολαλιά των μικρασιατών προσφύγων.  

Ποιήτρια της υπαρξιακής αγωνίας, η Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, γέννημα θρέμμα της Θεσσαλονίκης, έχοντας αναζητήσει, στην πολύχρονη ποιητική της πορεία, την εμπειρία του απόλυτου και τις μεταφυσικές διαστάσεις των απλών περιστάσεων της ζωής, με σχηματισμένη μία απολύτως προσωπική μυθολογία και με αναπτυγμένη στο έπακρο την ικανότητά της για οδυνηρές ενδοσκοπήσεις, με έντονες εξομολογητικές και απολογιστικές της ζωής της διαθέσεις, είναι φυσικό να αισθάνεται οικεία στο χώρο του «εσωτερικού μονόλογου».Να ανταποκρίνεται με άνεση στα, χρόνια τώρα, καλλιεργημένα πρότυπα της εσωτερικότητας και της εσωστρέφειας∙ να κινεί με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, τα πρόσωπα των ιστοριών της στις ατραπούς της αυτογνωσίας, στην επίγνωση της φθοράς και του τέλους, καταφεύγοντας στην εύστοχη, τις περισσότερες φορές, χρήση του μονόλογου ή του μοναχικού, σχεδόν προσχηματικού διαλόγου.
Έτσι, ο αφηγηματικός της λόγος, εσωστρεφής και υποκειμενικός, οριοθετικός του υπαρξιακού και του πνευματικού της πυρήνα, διαπνεόμενος από μια διάθεση φιλοσοφική, κάποτε θυμοσοφική, κυμαίνεται ανάμεσα σε μνήμες, σε εσωτερικά βιώματα και σε διάφορες απλές, με ισχυρό, ωστόσο, συναισθηματικό εκτόπισμα, περιστάσεις της καθημερινότητας. Η Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου ενδοσκοπεί ή λειτουργεί ως διακριτικός, ορατός ή αόρατος παρατηρητής σημαντικών ή και ασήμαντων συμβάντων και καταστάσεων που αισθάνεται ή αντιλαμβάνεται, μέσα σε μιαν επίφοβη γαλήνη, εύθραυστη καθώς είναι, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να θρυμματιστεί από τυχαίες εκφάνσεις της σύγχρονης βαρβαρότητας, με ένα λόγο εναρμονισμένο με τη σιωπή ή την υποκατάστατή της ομιλία. Με ένα λόγο, θα έλεγα καλύτερα, νοτισμένο, διαπερασμένο από τις αδιάλειπτες εκπομπές μιας μνήμης τραυματικής, αυτής των νεανικών χρόνων της αφήγησης που είναι προφανές [...] ότι την έχει στιγματίσει ανεξίτηλα.  

[...] εκείνο που χαρακτηρίζει την αφηγηματική στόφα, αλλά και τη ματιά αυτής της ευδιάκριτης στο χώρο της θεσσαλονικιάς συγγραφέως, δεν είναι ασφαλώς το ότι επιμένει και παραμένει στον τύπο της σύντομης πρόζας. Αυτό είναι το μόνο γενικό περίγραμμα που άλλωστε κλείνει μέσα του αρκετούς αξιόλογους διηγηματογράφους, τόσο από τη βορειοελλαδική ενδοχώρα όσο και από την υπόλοιπη. Αν και κάτι τέτοιο [...] δεν σημαίνει βέβαια ότι σχηματίζεται ένας νέος ηθογραφισμός ή μια νέα λογοτεχνία της επαρχιακής περιφέρειας. Έτσι ή αλλιώς, στο βαθμό που η φόρμα μας ειδοποιεί πρώτα, αν και όχι αποκλειστικά, για την ποιότητα της γραφής, τα διηγήματα της Αγαθοπούλου είναι από τα καλύτερα αποδεικτικά στοιχεία για το πώς η ευαισθησία μπορεί να αναπτυχθεί και να μας πάρει στον κόσμο της, χωρίς να χρειάζεται τα δεκανίκια της εντοπιότητας.  

[...] ρέουσα αφήγηση, δραστικοί διάλογοι, εικόνες που αποτυπώνουν ευκρινώς το προφίλ των ηρώων, αναμνήσεις που συγκινούν χωρίς να «μελώνουν». Μα το μεγάλο «συν» στο αποτέλεσμα πια, πέρα από προθέσεις, σχολές και φιλολογικές υποθέσεις, δεν είναι το πόσο καλά αφομοιώνει την πεζογραφική παράδοση της πόλης του, αλλά το πόσο πιστά αποδίδει, καμιά φορά και μυθοποιεί, τις πιο καθημερινές και τετριμμένες πλευρές της. Αν προτιμάτε: το πόσο καλά μεταμορφώνει δεκάδες αγνοημένους μικροκόσμους της Θεσσαλονίκης σε τόπους σημαντικούς, όπου κάτι το μαγικό συντελείται εν αγνοία μας και που μόνο η γραφή τελικά διασώζει. Θα πρόσθετα μάλιστα πως, ώρες ώρες, η Αγαθοπούλου, με αρχαιολογική επιμονή, κυριολεκτικά ανασκάπτει γειτονιές, δρόμους και πλατείες της πόλης της, για να φέρει στο φως ζωές που χάθηκαν πριν από χρόνια μέσα στην καθημερινή τριβή, αντικείμενα και ενθυμήσεις όσων προηγήθηκαν στα χώματα αυτά, μια υπόγεια ίσως φλέβα από το «δικό μας αίμα». Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα διηγήματα «Οδός Καμβουνίων», «Ξενοδοχείον Βιέννη», και το σπαρακτικό «Ντουέτο». Η συγκίνηση που μας μεταδίδουν, αλλά και η αρτιότητα της γραφής τους, μας βοηθούν να συγκαταλέξουμε το βιβλίο στα καλύτερα της χρονιάς.  

Είναι γεγονός ότι η Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου απελευθερώνει πια μια γόνιμη αφηγηματική φλέβα, αναμφισβήτητα μπολιασμένη και με στοιχεία που συγκομίζει η πείρα της απ’ την πολύχρονη ενασχόλησή της με την ποίηση, με ευδιάκριτο πλέον το στίγμα της στο χώρο της πεζογραφίας μας.