Κλείνοντας έναν τόμο με διηγήματα που παράλληλα ψυχαγωγεί και διδάσκει, όσο και αν η μελαγχολία υπερίπταται σαν καπνός, η ουσία είναι πως βγαίνουμε απ’ την ανάγνωση πλήρεις αισθητικών απολαύσεων και ηδονών. Γιατί, πράγματι, ο φιλόλογος και συγγραφέας Τάσος Καλούτσας, τοποθετώντας τις λέξεις στο χαρτί, λειτουργεί ως τεράστιος παραμυθάς, ως τέλειος παραγωγός γλωσσικών προϊόντων που όντως καθηλώνουν. Εμείς, ως δέκτες, μένουμε με το αίνιγμα της εσωτερικής διάσπασης, με το πείραμα του ρεαλισμού, στα χείλη.

Το διήγημα στην καλύτερη στιγμή του. Ένας δοκιμασμένος μάστορας του είδους, ο βραβευμένος Θεσσαλονικιός φιλόλογος Τ. Καλούτσας, στρέφει σαν περισκόπιο το βλέμμα του στις καθημερινές κι ασήμαντες στιγμές, σε γυναίκες και άντρες που δεν τους διακρίνει τίποτα το κραγαυλέο, κι αυτό το ανθρωπολογικό υλικό το μεταποιεί σε αφηγηματικό εργόχειρο ύψιστης τέχνης. Τα εννιά διηγήματα του βιβλίου, μαζί με τη νουβέλα Άδολη Αγάπη, αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο πως το αντίδοτο για την πίκρα της ζωής δεν είναι άλλο από την αγάπη. Το δυσεύρετο βοτάνι. Που όταν όμως το βρεις, το νιώθεις βάλσαμο στην ψυχή, θαλπωρή για όλη σου την ύπαρξη.

Πιστός θιασώτης της καθημερινής λεπτομέρειας και του βίου των συνήθων ανθρώπων, που, αν και αντιστοιχούν στον μέσο όρο, περνούν συχνά απαρατήρητοι, ο συγγραφέας κατορθώνει με δέκα διηγήματα έντονου ρεαλιστικού ύφους να δημιουργήσει μια σειρά από αυτοτελή παραμύθια του καιρού μας, ενώ η καίρια ευαισθησία, ο υποδόριος διδακτισμός και η αστραφτερή μέσα στην απλότητά της γλώσσα τούς προσδίδουν την κλασικότητα των αφηγημάτων των «δασκάλων» του είδους.

Βασανισμένες γιαγιάδες, σύζυγοι βουτηγμένοι στη μιζέρια, προδομένοι εραστές, βίαιοι ανήλικοι, αθώα θύματα πολέμου... Στη νέα συλλογή διηγημάτων του ο Τάσος Καλούτσας συνεχίζει να καταγράφει τις επώδυνες μορφές της ανθρώπινης ύπαρξης.
περισσότερα

περισσότερα

περισσότερα

[...] Ο λόγος του Καλούτσα είναι αδρός, διαυγής και σαφώς πεζός. Θέλω να πω ότι δεν ασθμαίνει κατά περίπτωση παρορμητικά, δεν αλλάζει βηματισμό, αλλά κυλάει με σταθερό πεζοπορικό, δηλαδή κάπως αργό, ρυθμό. Ακόμα και στις κορυφώσεις του δεν επιταχύνει το βάδισμά του. Έτσι που αρχικά και για αρκετό διάστημα να μην καταλαβαίνει κανείς πού το πάει ο πεζογράφος. Κι ενώ έτσι φαίνεται, κάποτε, κάποια στιγμή αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια ο αφανής αρχικός στόχος. Κατά κανόνα ο Καλούτσας δεν προειδοποιεί, δεν προϊδεάζει τον αναγνώστη για ό,τι μέλλει να συμβεί. Αφήνει να φτάσει η ίδια αφηγηματική εξέλιξη στο καίριο σημείο, όπου δίνονται οι «απαντήσεις» στις «απορίες» των αναγνωστών. Πάντα με κάποια καθυστέρηση, αλλά και πάντα με την ίδια συνέπεια. Ένα άλλο γνώρισμα αυτού του αφηγηματικού λόγου είναι ότι δεν αρέσκεται σε διακοσμητικά καρυκεύματα. Δεν συναντούμε στα κείμενά του αυτάρεσκες παρατηρήσεις, ούτε έξυπνες αποστροφές προς τον αναγνώστη, ούτε εντυπωσιακά οξύμωρα, ούτε άλλου είδους φραστικούς ακκισμούς. Από την άποψη αυτή ο διηγηματογράφος για τον οποίο μιλώ δεν είναι «έξυπνος», αλλά απλά και μόνο ευθύς και σοβαρός. Θέλω τέλος να πω ότι από θεματική σκοπιά έχουμε να κάνουμε μ’ έναν ευρηματικό συγγραφέα. Μ’ έναν συγγραφέα ο οποίος επινοεί ή συλλαμβάνει τα θέματα των κειμένων του με τη δημιουργική φαντασία του. Δεν ανήκει συνεπώς στην κατηγορία εκείνων που αυτοβιογραφούνται ευθέως. [...]
Ρεαλιστής ο Καλούτσας, παραδοσιακής τεχνοτροπίας, με προσωπική όμως σφραγίδα γραφής, σοβαρός ερευνητής της υποκείμενης παθολογίας που παρουσιάζει η τρέχουσα πεζή ζωή μας. Όλα αυτά δεν έχουν τίποτε το εντυπωσιακό κι είναι αλήθεια πως τα γραφτά αυτού του πεζογράφου δεν εντυπωσιάζουν. Πώς αλλιώς, αφού αντικείμενό τους δεν είναι οι ηχηρές πλευρές της επικαιρότητας ή οι λαϊκίζουσες τάσεις όσων αποβλέπουν στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.

vivliocafe.blogspot.gr