Ο λόγος του Ένας Αύγουστος χωρίς επίλογο παρακολουθεί τα γεγονότα από κοντά. Θέλω να πω ότι έχει εμπειρικό χαρακτήρα και επίσης ότι δεν παρατηρούνται εκφραστικά κενά που να θολώνουν την ανάγνωση. [...] Το ουσιώδες είναι ότι το μυθιστόρημα, ως προβληματισμός, πιάνει το σφυγμό του νεοελληνικού σήμερα. Ο συγγραφέας, χωρίς να πελαγοδρομεί στο απώτερο ή εγγύτερο παρελθόν και χωρίς να καταπιάνεται με ανώδυνα θέματα, αγγίζει καυτές καταστάσεις της καθημερινής ζωής. Έτσι, κρίνοντας γενικότερα, μπορώ να πω ότι [...] ο Αλεβίζος αποτελεί τη νέα δύναμη της πεζογραφίας μας.  

[...] Η αφήγηση περιγράφει με εξαιρετικό και πειστικό τρόπο τις αργόσυρτες δικαστικές και γραφειοκρατικές διαδικασίες και τον εγκλωβισμό του ατόμου στο εσωτερικό τους. Με ιδιαίτερη ακρίβεια συλλαμβάνει, αποδίδει και σχολιάζει τις πρακτικές των μηχανισμών και των φορέων τους, τις κωμικοτραγικές, πολλές φορές, καταστάσεις, τη χρήση πλάγιων τρόπων και μεθόδων. Καταγράφει όμως και τις επιπτώσεις στις σχέσεις του ζευγαριού όλης αυτής της περιπέτειας. [...] Ο συγγραφέας σκιαγραφεί με επιτυχία τον ευρισκόμενο σε κρίση ήρωά του και αποδίδει εξαιρετικά την εξωτερική και την εσωτερική του πορεία στην τελική μοναχική και μετέωρη κατάστασή του. Το ίδιο πετυχημένα πλάθει και το χαρακτήρα της Εύας και «παίζει» με τις αποχρώσεις και τα δυσδιάκριτα όρια των συμπεριφορών και των υπολογισμών της. Οι βασικοί ήρωες, αλλά και τα επιμέρους πρόσωπα του μυθιστορήματος, κινούνται με άνεση στο πεδίο της νεοελληνικής πραγματικότητας, αναγνωρίσιμες όψεις της οποίας, όπως τα μικροσυμφέροντα, οι συναλλαγές, οι φιλικές εξυπηρετήσεις, οι συμπεριφορές των υπαλλήλων και άλλες πολλές, αποδίδονται πειστικά. Ο Αλεβίζος υποστηρίζει αρκούντως, τεχνικά και γλωσσικά, τις αφηγηματικές του επιλογές. Τα περάσματα, δε, από το παρόν στο παρελθόν, γίνονται με άνετο και έξυπνο τρόπο. [...] το τελικό αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό μυθοπλαστικά καθώς και ένα εύστοχο και πικρό σχόλιο για το φυλλορρόημα των ερωτικών και ανθρώπινων σχέσεων και τη διάψευση συχνά των προσωπικών επιλογών. Ο γεννημένος το 1955 Άρις Αλεβίζος, με το «Ένας Αύγουστος χωρίς επίλογο» επιβεβαιώνει και προεκτείνει τις αρετές και την προβληματική του προηγούμενου, πρώτου του, μυθιστορήματος «Το αόρατο άσυλο», (εκδ. Κέδρος, 2001) και κυρίως την εκκίνηση από τη ζωντανή πραγματικότητα και τις πολλαπλές εκφάνσεις της. Προφανώς η συνέχεια της πεζογραφικής του παραγωγής θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.  

Ήταν θέμα χρόνου, ο καλός συγγραφέας Άρις Αλεβίζος να γράψει μια κανονική «διατριβή» (με δικηγόρους, συμβολαιογράφους, νευρολόγους, εφορίες, δημόσια ταμεία, λαδώματα, παρανομίες) η οποία θα πήγαζε απ’ την επαγγελματική του ταυτότητα και θα έρεε, σαν ποτάμι, στην κοίτη του λογοτεχνικού κεκλεισμένου εδάφους. Ήταν θέμα χρόνου, μετά από δύο συλλογές διηγημάτων και δύο μυθιστορήματα, να αποδείξει την αξία του, η οποία για όσους τον παρακολούθησαν απ’ την αρχή, ήταν δεδομένη. Ήταν τέλος θέμα χρόνου να καταδείξει πως το τέρας της γραφειοκρατίας –με το οποίο όλοι συναλλασσόμεθα καθημερινά- είναι τόσο διογκωμένο, δυσκίνητο και προπαντός απάνθρωπο, που είναι αδύνατον να μην υπεισέλθει στις διαπροσωπικές σχέσεις και να τις συντρίψει, να τις εξαρθρώσει, να τις εξαφανίσει. Ο Άρις Αλεβίζος, συγγραφέας κοινωνικά καλλιεργημένος, ευαίσθητος, λάτρης της φύσης και γενικώς άτομο που δεν προσδιορίζει την κοινή αντίληψη για τη ζωή στη μεγαλούπολη με πολλά εύσημα, είναι, αυτή τη στιγμή, η πιο γνήσια ρεαλιστική ματιά πάνω στο σύγχρονο τρόπο δημιουργίας. [...]
Με μια αφηγηματική τεχνική, η οποία είναι ανάλαφρη και σπιρτόζα, ο Άρις Αλεβίζος κινητοποιεί τις πιο σύγχρονες μεθόδους γραφής αλλά και ανάγνωσης.