/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12818%2Fmobile-logo_new.png){kind=logo}
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12817%2Flogo_black.png "metaixmio.gr")
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F31059%2F5210_1.jpg "Q&A με την Beth O' Leary")
Η Beth O’ Leary είναι Αγγλίδα συγγραφέας, απόφοιτη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, και τα βιβλία της έχουν βρεθεί στη λίστα με τα μπεστ σέλερ των Sunday Times. Το λογοτεχνικό της ντεμπούτο, με τίτλο Οι συγκάτοικοι, γράφτηκε κυρίως στο τρένο, καθ’ οδόν προς τη δουλειά της, έναν εκδοτικό οίκο με παιδικά βιβλία. Η ανταλλαγή είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της, που μεταφράζεται σε 23 χώρες και θα μεταφερθεί επί της οθόνης. Η Beth O’Leary ζει πλέον στην ύπαιθρο του Χάμσαϊρ και έχει αφοσιωθεί στη συγγραφή.
Διαβάστε παρακάτω όλα όσα μας αποκαλύπτει για τη δημιουργία ενός βιβλίου και τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του.
Από πού αντλείτε έμπνευση;
Μια πολύ καλή ερώτηση με μια πολύπλοκη απάντηση! Οι Συγκάτοικοι βασίστηκαν στις συνθήκες της δικής μου συγκατοίκησης. Μόλις είχα μετακομίσει με το αγόρι μου, έναν γιατρό που έκανε πολλές βραδινές βάρδιες. Όπως η Τίφφυ και ο Λίον που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο, ζούσαμε στον ίδιο χώρο, αλλά περνούσαν μέρες ολόκληρες χωρίς να βλέπουμε ο ένας τον άλλο – πάντα κάποιος βρισκόταν σπίτι, όμως ποτέ δεν ήμασταν ταυτόχρονα σε αυτό. Έτσι, η πρώτη σπίθα προήλθε από την ερώτηση: Τι θα γινόταν αν δυο ξένοι μεταξύ τους ζούσαν έτσι;
Παρ’ όλα αυτά οι περισσότερες ιδέες δεν μου έρχονται τόσο έτοιμες. Μαζεύω κομμάτια αποδώ κι αποκεί, δεκάδες ή και εκατοντάδες μικρές ιδέες που κρατάω στο μυαλό μου. Οι περισσότερες δεν μετουσιώνονται ποτέ σε κάτι – είναι σπαράγματα ιδεών, δεν μπορούν καν να θεωρηθούν ένα συμπαγές απόσπασμα μυθιστορήματος. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι φορές που έπειτα από μήνες ή και χρόνια οι ιδέες μου εξελίσσονται ή συνδέονται η μια με την άλλη κι αποκτούν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Είναι μια πραγματικά περίεργη διαδικασία, όμως είναι υπέροχη – δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τη στιγμή που λες από μέσα σου: «Τώρα μάλιστα, αυτό είναι όντως μια ιστορία».
Πάντα θέλατε να γίνετε συγγραφέας;
Ναι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάπου στο πατάρι μας έχω ακόμη διάφορες ιστορίες γραμμένες με τα παιδικά μου γράμματα σε ένα παλιό χαρτί!
Το μεγαλύτερο όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη συγγραφή. Είναι σαν να κερδίζεις στο «X Factor» ή να παίζεις ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο. Πάντα ήλπιζα και ονειρευόμουν, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί.
Πώς καταφέρατε να εκδώσετε το πρώτο σας βιβλίο;
Ήξερα ότι ήθελα να εκδώσω τα έργα μου με τον παραδοσιακό τρόπο. Έτσι, το πρώτο που έκανα –με την καθοδήγηση του Google– ήταν να βρω έναν ατζέντη. Άρχισα λοιπόν να στέλνω εκδοτικές προτάσεις από τότε που ήμουν περίπου 17 ετών, νομίζω. Χρειάστηκε να περάσουν οχτώ χρόνια και να γράψω πέντε ολοκληρωμένα μυθιστορήματα –και ένα σωρό άλλα που άφησα στη μέση– ώσπου να λάβω από έναν ατζέντη το μέιλ που πάντα περίμενα. «Τελείωσα την ανάγνωση την Παρασκευή το βράδυ και ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΑ» έγραφε. «Θα ήθελα να συζητήσουμε περαιτέρω και να μιλήσουμε για σένα και την ιστορία σου. Θα μπορούσαμε να συναντηθούμε για έναν καφέ τις επόμενες εβδομάδες και να τα πούμε από κοντά;».
Η ατζέντισσα ήταν η Tanera Simons του Darley Anderson Agency και η ιστορία στην οποία αναφερόταν ήταν Οι συγκάτοικοι. Συναντηθήκαμε λοιπόν κι αμέσως δέσαμε. Υπέγραψα μαζί της την επόμενη κιόλας μέρα – αν και προσπαθούσα να το παίξω κουλ, τελικά έτρεμα ολόκληρη. Έπειτα δουλέψαμε μαζί την ιστορία μου. Με βοήθησε να την κάνω πολύ πιο δυνατή προτού τη στείλω σε εκδότες.
Όσα ακολούθησαν ήταν σαν τυφώνας… Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτα στο Ηνωμένο Βασίλειο από τις εκδόσεις Quercus Books, έπειτα στις ΗΠΑ από τον οίκο Flatiron Books και μετά σε όλο τον κόσμο. Ήταν η πιο περίεργη και η πιο υπέροχη στιγμή της ζωής μου. Ακόμα νιώθω μια μικρή ζάλη και μόνο που το σκέφτομαι…
Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία της συγγραφής, ακολουθείτε κάποια ρουτίνα;
Εξαρτάται από τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Όταν ετοιμάζω ένα πρώτο προσχέδιο, γράφω μανιωδώς επί δύο ώρες και στη συνέχεια κάνω ένα διάλειμμα μιας ώρας. Πάντα προσπαθώ να γράφω 2.000 λέξεις τη μέρα. Είναι πολλές –για μένα, τουλάχιστον!–, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχω τον χρόνο να αμφιβάλλω· πρέπει απλώς να βρω τις λέξεις.
Όταν όμως είμαι στη φάση που επεξεργάζομαι από την αρχή το χειρόγραφο, τότε δουλεύω σταθερά περισσότερες ώρες. Είμαι πρωινός τύπος, οπότε σηκώνομαι νωρίς και προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερα μπορώ πριν από το μεσημεριανό. Τελειώνω τη δουλειά γύρω στις τέσσερις, καθώς ό,τι γράφω αποκεί κι έπειτα έτσι κι αλλιώς δεν διαβάζεται!
Γνωρίζετε από πριν τους χαρακτήρες των βιβλίων σας;
Τους γνωρίζω καθώς γράφω. Μακάρι να είχα μια καλύτερη μέθοδο. Έχω προσπαθήσει να προσεγγίσω τους χαρακτήρες μου κάνοντάς τους το προφίλ ή διάφορες ερωτήσεις, αλλά αυτό δεν λειτουργεί στην περίπτωσή μου. Ο μόνος τρόπος να τους μάθω είναι μέσα από το προσχέδιό μου. Μου αποκαλύπτονται αργά και σταδιακά, σαν ένα παζλ, και κάθε φορά που τους τοποθετώ σε μια νέα σκηνή μού αποκαλύπτουν κι άλλα. Αυτή η μέθοδος, βέβαια, δεν είναι και πολύ αποτελεσματική, ίσως είναι κάπως εκνευριστική, αλλά αυτήν ακολουθώ.
Τι θα συμβουλεύατε κάποιον/α που θέλει να γίνει συγγραφέας;
Κατ’ αρχάς, πρέπει να ακούει τις συμβουλές που του/της δίνουν έμπνευση και δημιουργική ώθηση – νομίζω ότι το να συμβουλεύεις κάποιον μπορεί να γίνει κάπως αποπνικτικό, γιατί καθένας ακολουθεί τη δική του διαδικασία. Ωστόσο μπορώ να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα που με βοήθησαν.
Πρώτα απ’ όλα, διαβάστε βιβλία, παρακολουθήστε τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις, ακούστε μουσική. Με λίγα λόγια, καταβροχθίστε όσο περισσότερες ιστορίες μπορείτε. Κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθει κανείς πώς φτιάχνονται και πώς μπορούν να μας αγγίξουν.
Δεύτερον, ολοκληρώστε κάτι. Ίσως κάτι το οποίο ήδη δουλεύετε, αλλά έχετε αρχίσει να χάνετε την πίστη σας. Μέχρι να ολοκληρωθεί ένα πρώτο προσχέδιο, εγώ δεν έχω ιδέα τι θέλω πραγματικά να κάνω με μια ιστορία μου. Και αυτό συνήθως το βρίσκω εξουθενωτικό, γιατί είναι πάντα ένα χάος και απέχει πολύ από αυτό που θέλω να πετύχω, όμως είναι ο δικός μου τρόπος να ξεκινήσω κάτι. Ίσως κι εσείς να είστε το ίδιο. Θα το μάθετε μόνο αν επιμείνετε σε μια ιστορία μέχρι αυτή να φτάσει στο τέλος!
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F31260%2F978-618-03-3958-1_2.jpg)
