Οι συλλογές διηγημάτων είναι μια πικρή ιστορία στην ελληνική λογοτεχνία. Καίτοι η δική μας παράδοση είναι πιο κοντά στη μικρή φόρμα, στις μέρες μας ελάχιστες συλλογές βρίσκουν τόπο να ανθίσουν και τρόπο να δράσουν μέσα μας. Η Λουκία Δέρβη είναι μια κλασική διηγηματογράφος και με το νέο της βιβλίο το αποδεικνύει περίτρανα. Μικρές ιστορίες που όμως θαυμάζονται για το γεγονός ότι καθεμία έχει τον δικό της τόνο και τη δική της οπτική γωνία προσφέροντας, τελικά, ένα πολυπρισματικό σύνολο. Γυναίκες, άντρες, άνθρωποι κοντινοί και μακρινοί μας. Ήρωες παλιών έργων και συγγραφείς καθοριστικοί, άνθρωποι που ζητούν να αλλάξουν τη ζωή τους ακόμα κι αν πρέπει να θυσιάσουν πολλά πράγματα. Αυτός είναι εν πολλοίς ο κόσμος και οι ήρωες της Δέρβη που μας τους παρουσιάζει σε ενδιαφέρουσα και σίγουρα σημαίνουσα γλώσσα, αλλά και με μια ανθρώπινη ζεστασιά που σε τυλίγει.

Αυτή είναι η τρίτη συλλογή διηγημάτων της σε σύνολο έξι βιβλίων που συνθέτουν την έως τώρα εργογραφία της. Κάτι που δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον της για το είδος, το οποίο αν μη τι άλλο της ταιριάζει. Ο πυκνός λόγος της, η προδιάθεση να ασχοληθεί εντατικά μ’ έναν ήρωα και να τον κυκλώσει από παντού, καθώς και η ορθή χρήση των ορίων που θέτει εξαρχής το διήγημα, όλα τούτα καταδεικνύουν πως ορθώς ασχολείται με τη διηγηματογραφία.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Συνέντευξη

Είναι κάτι ρεύματα θερμά, σαν ανοιξιάτικα φιλιά που θα μπορούσαν να πυκνώσουν εντός τους όλα όσα έχουν ειπωθεί, σκόρπιες εντυπώσεις. Και είναι κάτι άνθρωποι προδομένοι που βρίσκουν στη γραφή παρηγοριά και θέληση. Και οι ιστορίες ποτέ δεν γερνούν και εμείς που σπρώχνουμε, που παλεύουμε, που χάνουμε και νιώθουμε και θυμόμαστε, αφήνοντας σε ανθρώπους όπως η Λουκία Δέρβη να μεταφράσουν την ευτυχία που δεν πιάνεται, τον αποχαιρετισμό που μας πλημμυρίζει με κάτι σαν νοσταλγία.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Το «Ακούω φωνές» της Λουκίας Δέρβη αποτελεί ένα συνθετικό βιβλίο 20 διηγημάτων τα οποία κατορθώνουν, διατηρώντας ένα φάσμα εκφραστικών τρόπων και τεχνικών, να αποκτήσουν τη δυναμική ενός συνόλου, το οποίο περιστρέφεται γύρω από έναν κοινό πυρήνα: την εναγώνια αναζήτηση του ανθρώπου για επικοινωνία και νοηματοδότηση, τη συνεχή μάχη με την απώλεια, τη ματαίωση και το τραύμα. Με δυο λόγια, την ανθρώπινη περιπέτεια.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Η συλλογή διηγημάτων της Δέρβη είναι επιτυχής με προστιθέμενη αξία, επειδή αναχωνεύει δοκιμασμένα υλικά σε ένα νέο πεδίο όρασης, επειδή μας επιτρέπει, χάρη στις φωνές και τα νήματα που τη διατρέχουν, να κοιτάξουμε την καθημερινή ανθρωπιά της πεζογραφίας της μέσα από ένα ανανεωμένο, αφηγηματικά ανήσυχο και γλωσσικά προηγμένο βλέμμα.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Στο «Ακούω φωνές», όπως άλλωστε το υποδηλώνει ο τίτλος του, οι αφηγήσεις ανήκουν στα ίδια τα υποκείμενα, τη φωνή των οποίων η συγγραφέας μπορεί και αφουγκράζεται χωρίς προκατάληψη και με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, είτε πρόκειται για ήρωες παρορμητικούς και ανασφαλείς είτε για ανθρώπους ευαίσθητους και μοναχικούς οι οποίοι, αν και έχουν βιώσει μια κόλαση, συμπεριφέρονται με θάρρος και ανθρωπιά.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Οι φωνές που ακούγονται μέσα στο βιβλίο είναι φωνές ανθρώπων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους, είναι φωνές από εποχές πολύ πρόσφατες, όπως αυτή της κοπέλας που θέλει να συμμετάσχει στο ριάλιτι «Big brother», αλλά και πολύ παλαιών, όπως ο ήρωας του Λέοντος Τολστόι στο «Ανατόλ» ή ο Σαίξπηρ με τον ηθοποιό του στη «Μητέρα της Οφηλίας». Είναι ακόμα φωνές διαφορετικού κλίματος, όπως ο χιουμοριστικός «Γιατρός Πιπεράκης», αλλά και η συγκινητική γυναίκα που φροντίζει τις αδέσποτες γάτες στην «Απογραφή». Τέλος, οι φωνές που ακούγονται μέσα στο βιβλίο είναι φωνές ηρώων γραμμένες με διαφορετικές αφηγηματικές τεχνικές: έχουμε μια ιστορία γραμμένη σαν επιστολή, άλλη σαν ποίημα, σαν θεατρικό διάλογο, σαν μονόλογο, σαν ημερολογιακή καταγραφή και άλλες πιο παραδοσιακές. Είναι, λοιπόν, αυτός ο τίτλος που τις ενώνει σε μια ενιαία σύνθεση.
Συνέντευξη

Η Δέρβη έχει την ικανότητα να μεταποιεί το ύφος και τον λεκτικό τρόπο από ήρωα σε ήρωα, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της ομοιομορφίας. Δοκιμάζει αφηγηματικές τεχνικές, διαφοροποιώντας κάθε φορά τον αφηγητή, την οπτική γωνία, την εστίαση και τον ρυθμό της αφήγησης, και απογειώνει τη γραφή της στην ποικιλία των αφηγηματικών τρόπων, επιλέγοντας πότε την αφήγηση, πότε τον διάλογο, την περιγραφή, τον εμβόλιμο σχολιασμό και, αριστουργηματικά, τον μονόλογο. Σαν όλο το εγχείρημα να αποτελεί μια άσκηση συγγραφική, μια αναμέτρηση με όλες τις δυνατότητες που προσφέρει ο λόγος. Κάτι τέτοιο, φυσικά, απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες, και η Δέρβη αναμφισβήτητα τις έχει.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Η συγγραφέας μέσα από 20 διηγήματα δίνει φωνή στους αθόρυβους, σε εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν και εξηγεί γιατί δεν αφουγκραζόμαστε τις εσωτερικές φωνές μας. Εστιάζει στην ανάληψη της ευθύνης και στις επιλογές εκείνες που μπορούμε να αλλάξουμε για μια καλύτερη ζωή.
Συνέντευξη

Με την απλή και δυνατή γραφή της, οικεία και ευαίσθητη, η Λουκία Δέρβη μας κάνει συνοδοιπόρους στις σκέψεις, τα προβλήματα, τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των ηρώων των ιστοριών της. Καθένας από αυτούς μας παρουσιάζει τις δικές του φωνές, που τον βασανίζουν, τον αναστατώνουν, τον ξεσηκώνουν. Και μέσα από τις φωνές τους ανακαλύπτουμε –μερικές φορές– δικές μας σκέψεις και αναζητήσεις.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.