Ο αφηγηματικός λόγος και ο ποιητικός μπλέκονται σε έναν άκρως ενδιαφέροντα συνδυασμό και ιδιαίτερα ελκυστικό στο βιβλίο της πρόωρα χαμένης Ιβόν Βέρα, «Φλεγόμενη πεταλούδα» [...]. Είναι ένα κείμενο που θα έχανε όλη του την ομορφιά και την ποιητικότητα, αν είχε την ατυχία μιας άστοχης μετάφρασης στα ελληνικά. Ωστόσο, ο σκόπελος αυτός ξεπεράστηκε. Απολύτως. Η μεταφορά του κειμένου στη γλώσσα μας διατηρεί έναν απίστευτα σφριγηλό ρυθμό που κάνει την ποιητική γραφή της συγγραφέως να θάλλει. Το βιβλίο σε παρασύρει στα υπόγειά ύδατά του, ζητά την προσοχή του αναγνώστη διαρκώς τεταμένη, ώστε να εισπράξει όχι μόνο την ομορφιά της αφήγησης –αν και νομίζεις ότι είναι ένα κείμενο που δεν θα δώσεις σημασία στο σκελετό της ιστορίας του, στο τέλος σε απορροφά κι αυτή- αλλά τα νοήματα που κρύβονται. Τα πολλά επίπεδα της γραφής και άρα της ανάγνωσης. Είναι ένα αφήγημα που επιτρέπει επίσης, χάρη στους επιτυχημένους πειραματισμούς της δημιουργού του, ακόμη και τη μη γραμμική ανάγνωση. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι του ταιριάζει αυτή η μη γραμμικότητα.
Οι εικόνες είναι καταιγιστικές. Σε αιχμαλωτίζουν με την ισχύ και τη δυναμική τους. Δεν υπάρχει ίχνος άσκοπου λυρισμού ή φλυαρίας. Το κάθε επίθετο, το κάθε ουσιαστικό έχουν λόγο ύπαρξης στενά δεμένο με τα υποβόσκοντα νοήματα.  

Ο θάνατος της [Ιβόν Βέρα] τον περασμένο Απρίλιο αποστέρησε την αφρικανική αλλά και την παγκόσμια λογοτεχνία από μια φωνή η οποία με έναν ιδιότυπο τρόπο συνδυάζει στα γεμάτα συμβολισμούς έργα της την υπαινικτικά ποιητική γραφή με την περιγραφή του εξωτερικού τοπίου, τα καίρια πολιτικά θέματα με τα αιτήματα των γυναικών, όλα δοσμένα με πυκνότητα και δύναμη. Από τις πρώτες σελίδες της «Φλεγόμενης πεταλούδας» ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως εισέρχεται σε έναν συγγραφικό κόσμο του οποίου η ανάγνωση δεν είναι μια συνηθισμένη εμπειρία: στον κόσμο της Βέρα τίποτε δεν τοποθετείται τυχαία. Η περιγραφή του τοπίου δίνεται για να μιλήσει και για το αίμα που έχει χυθεί, ο ήχος ενός τρένου και ο ρυθμός του αποδίδονται για να περιγράψουν αυτούς που ανέλπιστα περιμένουν στους σταθμούς, και μια ερωτική σκηνή ζωντανεύει για να υπαινιχτεί τη ματαιότητα αλλά και τη σημασία –παρά τη γνώση της ματαιότητας- αυτής της συνάφειας.
Ήχοι, λέξεις, αναπάντεχες αισθητηριακές προσλήψεις ντύνουν τα ρυθμικά τραγούδια των σωμάτων –στην έξοχη μετάφραση του Πολέντα- και μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο χρωματιστό μεν, αλλά σκληρό. [...]
Η Βέρα, χωρίς να καταφεύγει στη ρεαλιστική απεικόνιση των σκηνών βίας, επιτρέπει στα γεγονότα να αναδυθούν μέσα από τη μνήμη. Η αφήγηση διαπνέεται από λυρισμό ακόμα και στις περιγραφές του θανάτου και της βίας, ενώ η αναπαράσταση του πόνου, και ιδιαίτερα του σωματικού πόνου, αναδεικνύεται σε μια υπερβατική εμπειρία, μέσα από την οποία επιβάλλεται και μια βαθύτερη γνώση του εαυτού. [...]
Η Βέρα έφυγε αλλά τα βιβλία της είναι εδώ, μια παρακαταθήκη για όποιον θέλει να ταξιδέψει στον πολύχρωμο αφρικανικό της κόσμο, έναν κόσμο μελαγχολικό αλλά και ευεπίφορο στο μεταφυσικό στοχασμό.