Το βιβλίο είναι μια λύτρωση, καθώς ο ποιητής και πολεμικός ανταποκριτής πήγε στη μοναχική πολιτεία αναζητώντας ο ίδιος διέξοδο από την προσωπική, οικογενειακή και υπαρξιακή κρίση. Φαίνεται ότι αυτό το ταξίδι άλλαξε τη ζωή του συγγραφέα και είναι πολύ πιθανό να επηρεάσει βαθύτατα και τον αναγνώστη.  

Ένας ευαίσθητος, παρατηρητικός και διεισδυτικός συνταξιδιώτης σε ένα ταξίδι ψυχής γίνεται για τον αναγνώστη ο Κρίστοφερ Μέριλ με το βιβλίο του «Ταξίδι στον Άθω». Ο διακεκριμένος Αμερικανός ποιητής και πεζογράφος επισκέφθηκε το Άγιον Όρος για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1998 σε μία περίοδο προσωπικής, οικογενειακής και υπαρξιακής κρίσης. Έχοντας νωπή την τραυματική εμπειρία του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, τον οποίο κάλυψε δημοσιογραφικά, η επίσκεψη στον Άθη σηματοδότησε το πέρασμα στην αυτογνωσία και από εκεί στην κάθαρση. Γραμμένο με γοργό ρυθμό ρεπορτάζ το κείμενο του Μέριλ δεν περιορίζεται στα εξωτερικά χαρακτηριστικά του ιερού τόπου, αλλά εμβαθύνει στην ίδια τη θρησκευτική εμπειρία μεταφέροντας το συναίσθημα στον αναγνώστη.  

Δεν είναι μελέτη, δεν είναι χρονικό, δεν είναι ένα παραδοσιακό ταξιδιωτικό βιβλίο. Ή καλύτερα: είναι όλα αυτά μαζί, όπως συμβαίνει σε όλα τα σημαντικά κείμενα της σύγχρονης ταξιδιογραφίας. [...]
Τώρα που το βιβλίο του Μέριλ υπάρχει και στα ελληνικά μπορώ να πω ότι ο συγγραφέας γράφοντας ένα βιβλίο πρόζας που διαβάζεται σχεδόν απνευστί κατάφερε να μας δώσει τη δική του ποιητική μέσα από την ποιητική του χριστιανισμού.
Η ποιητική του χριστιανισμού αντιμετωπίζεται κατά κανόνα ως κλειστό σύστημα – και μάλιστα από ανθρώπους συντηρητικών εν πολλοίς και αντιδραστικών πεποιθήσεων. Όταν όμως, όπως συμβαίνει εδώ, η ισχυρή μεταφυσική διάσταση λειτουργεί ως συμπλήρωμα μιας εξίσου ισχυρής δημοκρατικής συνείδησης και ενός εξαιρετικού ταλέντου, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Όσο για την πρωτοτυπία του βιβλίου, αρκεί να σκεφθεί κανείς πως κατά πάσα πιθανότητα είναι η πρώτη φορά που ένας σύγχρονος συγγραφέας διαβάζει και ταυτοχρόνως βιώνει και συγκρίνει τα πατερικά κείμενα με την ποίηση του Τσέλαν, του Έλιοτ, του Ρίλκε, του Μίλος, του Ελύτη, του Χέρμπερτ, του Νταν και της Μπίσοπ. Και μέσα από την ανάγνωση αυτή αναπτύσσει ένα τελετουργικό της δικής του εσωτερικής ζωής παράλληλο με την καθημερινή τελετουργία στο Άγιον Όρος. Βρίσκω επιπλέον συναρπαστική την εκδοχή ότι η παρθένος ίσως και να είναι η χριστιανική εκδοχή της Μούσας και πως μπορεί να μας δείξει το δρόμο για να βγούμε από τα σκοτάδια της Ιστορίας. Και ακόμη περισσότερο, επειδή στον τόπο Της (τον Άθω) απαγορεύεται να εισέλθει άλλη γυναίκα αφού η Παναγία είναι η υπέρτατη βασίλισσα. [...]
Το Ταξίδι στον Άθω είναι ένα βιβλίο που προσπαθεί να αγγίξει την χάριν και τη δωρεά. Μπορεί όμως ένας κοσμικός συγγραφέας, και μάλιστα σε εποχή ιστορικών επιταχύνσεων, να διεισδύσει στα μυστήρια της χάριτος και να πλησιάσει στο μυστικό κέντρο της εμπειρίας; Ο Μέριλ, απηχώντας τον Οκτάβιο Πας, μας λέει ότι μπορεί, αν δει παραβολικά και με απόλυτη ειλικρίνεια τη ζωή του και αν εκείνο που φέρει μέσα του αποφασίσει να το μεταδώσει και στους άλλους. Αυτό κάνει ο ίδιος στο εξαίρετο οδοιπορικό του που αξίζει να διαβαστεί όχι τόσο για να δει κανείς πώς βλέπει την Ορθοδοξία ένας προτεστάντης αλλά πώς διακρίνει την χάριν, τα πατήματα του χρόνου και τα μυστικά της δωρεάς ένας πολίτης του κόσμου μέσα στο κάτοπτρο του παντοτινού.  

Το ταξίδι του αυτό [...] στην αυτογνωσία καταγράφει εδώ ο συγγραφέας, σε 380 σελίδες, γραμμένες σε ύφος γλαφυρό και στον γοργό ρυθμό του ρεπορτάζ, αναμειγνύοντας στις σωστές δόσεις, ιστορικές αναφορές, παραπομπές σε κείμενα, συνομιλίες του με τους καλογέρους και τους επισκέπτες, αλλά και προσωπικά του βιώματα που τον σημάδεψαν και τον διαμόρφωσαν.
Επιτυγχάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να μοιραστεί μαζί μας αυτή την εσωτερική ανάταση, αυτή τη φώτιση της ψυχής, αυτή την ανεύρεση του εαυτού που καθένας μας αναζητά, αλλά δυσκολεύεται να αγγίξει, φυλακισμένος στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής.  

Το Άγιον Όρος παραμένει για τον Μέριλ τόπος μυστικισμού. Με την ενάργεια και την ταχύτητα του καλού ρεπόρτερ, γερά εφοδιασμένος βιβλιογραφικά και με άφθονες λογοτεχνικές αναφορές, επαναπροσεγγίζει το Όρος, σαν έναν τόπο λύτρωσης και διαλογισμού - πολύ πιο σοβαρά από τα ρεύματα του New Age.  

Ίσως το καλύτερο ανάγνωσμα για εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που ποτέ δεν θα αξιωθεί τη χαρά μιας τέτοιας οδοιπορίας: τις γυναίκες.  

Ο επισκέπτης του Αγίου Όρους συνομίλησε με μοναχούς και άλλους προσκυνητές, ανέτρεξε σε ιστορικές πηγές και αλλά και σε πατερικά κείμενα και με τα μάτια του ανοιχτά συνέθεσε τον ιδιαίτερο κόσμο του Αγίου Όρους σε μια γοητευτική αφήγηση, που εμπερικλείει ιστορία, περιγραφή, μαρτυρία, άποψη. 

Η γραφή του Μέριλ, είτε όταν αφηγείται τις περιπετειώδεις εμπειρίες του στις μονές είτε όταν περιγράφει χώρους και αγιορείτικες μορφές, καθηλώνει. Το ταλέντο του αρδεύεται από την κοφτερή ματιά του ανθρωπιστή δημοσιογράφου, αλλά και από τον βαθυστόχαστο πλούσιο ποιητικό του λόγο. Το Ταξίδι στον Άθω θα μπορούσε να συστηθεί σαν το καταλληλότερο ανάγνωσμα για εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που –ευτυχώς; δυστυχώς;- δεν θα αξιωθεί να έχει τη χαρά μιας οδοιπορίας στη Χερσόνησο του Άθω, τις γυναίκες.  

[Το βιβλίο] είναι γραμμένο με το γοργό ρυθμό του ρεπορτάζ, αλλά εμπεριέχει και τις πνευματικές αναζητήσεις ενός ανθρώπου με πολυδιάστατες πολιτιστικές αναφορές. Το βιβλίο που διερευνά νέους, πιο σύνθετους και μοντέρνους δρόμους στην ταξιδιωτική αφήγηση, συνδυάζει τις ιστορικές αναδρομές με τις παραστατικές περιγραφές, τις λογοτεχνικές αναφορές με τις προσωπικές εξομολογήσεις, τις θεολογικές αναζητήσεις με την υπαρξιακή αγωνία.