Ο κόσμος του Γκράχαμ Γκρην είναι μια απέραντη πλοκή. Χτισμένος από ανατροπές που παίζουν με τη συνεχή εναλλαγή των όψεων της αλήθειας και του ψέματος, υπερκινητικός, διψασμένος για παράδοξα τα οποία νομιμοποιούνται χάρη στην παραδοξότητά τους. Κάπου εκεί, νομίζω, εντοπίζεται και η συγγραφική ιδιοσυγκρασία –ή μεγαλοφυΐα- του Γκράχαμ Γκρην. Σε μια εποχή που η λογοτεχνία μοιάζει μία ασταμάτητη διαχείριση κρίσεων οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη, κρίσεις μορφολογικές που αντανακλούν κρίσεις συνείδησης που κι αυτές με τη σειρά τους εκφράζουν την περιδίνηση ενός κόσμου σε συνεχή κρίση, ο Γκρην μοιάζει να απολαμβάνει το θέαμα του κόσμου του, να το εμπιστεύεται, να στέκεται απέναντί του μ’ αυτό το χαμόγελο που αιωρείται ανάμεσα στο σαρκασμό και το θαυμασμό.  

Το διασκεδαστικό Ταξίδια με τη θεία μου, μια ξεκαρδιστική περιπέτεια του Γκράχαμ Γκρην, η αστεία πλευρά μιας περιπλάνησης στις γειτονιές του κόσμου.