Ο Θ. Χ. με το εντυπωσιακό πολυσέλιδο βιβλίο του, φτάνει στα όρια του ποιητικού του κόσμου, που σταδιακά και με περισσή φροντίδα οικοδόμησε τα δέκα αυτά χρόνια, αγγίζοντας έτσι μια πρώιμη ωριμότητα. Ταυτόχρονα αναδεικνύεται ως μια σημαντική φωνή στον κορμό της μεταπολιτευτικής μας (μετά το 1974) ποίησης.
Τα ποιήματα – 103 τον αριθμό, των οποίων οι ενότητες συνδέονται με ένα αφηγηματικό ποίημα-σχόλιο – μπορούν να διαβαστούν χωριστά είτε ως μια ιστορία, η οποία αφηγείται τη βασανιστική πορεία του ανθρώπινου όντος προς την αυτογνωσία και την τελική ένωση με την πρωταρχική ουσία.
[...]Ο ποιητής με το τελευταίο του αυτό βιβλίο προσπαθεί να συνομιλήσει με το συλλογικό πεπρωμένο του ανθρώπου.
[...]Υποβλητικά, συμβολικά και αισθαντικά τα ποιήματα του Θ. Χ. φέρνουν από μακριά ένα αεράκι από τα χλωμά και σκιερά τοπία του Τρακλ, μια υποδόρια μουσική από τους συγγενείς Γάλλους ποιητές Σαρ, Μπονφουά και Ζακοτέ, αλλά και μια απροσδόκητα γήινη και χειροπιαστή κουβέντα από τα δημοτικά μας τραγούδια και την παράδοσή μας. Όπως σωστά είχε παρατηρήσει παλαιότερα ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, ο ποιητής κατορθώνει να δένει με θαυμαστό τρόπο τη νεωτερικότητα με την παράδοση.  

Κάτω από την επιφάνεια της θεματικής τους ποικιλίας (τα ποιήματα του Στον ήλιο μοίρα) απλώνεται το απροσδιόριστο ημίφως του ονείρου, που αρκετές φορές δυσκολεύει τη νοητική σύλληψη των συμφραζομένων του ποιήματος, ενδυναμώνει ωστόσο την αίσθηση της μουσικής διακύμανσης των αισθημάτων, των βιωμάτων και της συγκίνησης που ώθησαν κάποια στιγμή τον ποιητή στην ποιητική τους παγίωση. Στη δημιουργία αυτής ακριβώς της μουσικής διακύμανσης (που εικάζω ότι αποτελεί και απόρροια της θητείας του Χ. στον γαλλικό συμβολισμό αμέσως και με ενδιάμεσο τον Σεφέρη των ‘τριών κρυφών ποιημάτων’) συμβάλλουν θετικά και οι φανερές ή κρυφές ή μισοκρυμμένες ρίμες, που εντοπίζοντια διάσπαρτες σε όλα σχεδόν τα ποιήματα της συλλογής, σε συνδυασμό με την εναλλαγή μέτρων και ρυθμών, τις παρηχήσεις, τις συνηχήσεις, τη συχνή παρουσία λέξεων-σηματοδοτών και άλλων τεχνικών, που μετέρχεται ο ποιητής και που δείχνουν, εκτός των άλλων, μια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη γνωστική σχέση με το αντικείμενό του.
[...]Η περίπτωση του Θ. Χ. αποτελεί μια από τις πιο ελπιδοφόρες για την ελληνική ποίηση, την τελευταία δεκαετία. Η συλλογή του Στον ήλιο μοίρα επιβεβαιώνει το πρόωρο, λαμβανομένης υπόψη της ηλικίας του, πέρασμά του στους χώρους της βαθιάς και της ουσιαστικής ποίησης, όπου δεν έχουν καμιά ισχύ τα εύκολα τεχνάσματα, οι εντυπωσιακοί ακροβατισμοί και τα αστραφτερά ευφυολογήματα, στα οποία συχνότατα καταφεύγουν πολλοί από τους ομοτέχνους του.  

Ο Θ. Χ., ποιητής που έχει ήδη πίσω του υπολογίσιμο έργο, έδωσε μια ιδιαίτερα φιλόδοξη και ασυνήθιστα εκτενή ποιητική συλλογή, μια καταιγιστική ακολουθία από μεγαλεπήβολες εικόνες του κόσμου, που ενατενίζεται στην αρχέγονη, μυστηριακή ομορφιά του, συναρπαστική και μαζί σκοτεινή. Μεθυστικές λειτουργίες της φύσης, ποτισμένες σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη απόηχους μύθων και μαγικών ιεροπραξιών, προβάλλουν με το χαρακτήρα μιας προαιώνιας, αδυσώπητης νομοτέλειας, στην οποία είναι υποταγμένος και ο άνθρωπος. Η απάντηση στη μοναξιά αυτού του απρόσωπα ωραίου σύμπαντος είναι το πάσχειν, η πλήρωσή του με τον ερωτικό καημό της ψυχής που θέλει να το κατακτήσει, αλλά η μοίρα της είναι να του παραδοθεί. Ποιητής που αγαπάει την υψηγορία, ο Χ. δεν αποφεύγει πάντα την ωραιοπάθεια και η συνεχής ένταση του λόγου του κουράζει κάποια στιγμή. Αλλά το πάθος του είναι γνήσιο και οι αποκρυσταλλώσεις του πολύ συχνά πρωτότυπες. 

Στη συλλογή Στον ήλιο μοίρα του Θ. Χ. παρουσιάζεται μια ποίηση των ουσιαστικών νοημάτων που λειτουργούν σαν υποβλητικές συμπυκνώσεις μιας εμπειρίας βασανιστικά ηδονικής. Τα ποιήματά του δεν αποτελούνται από στίχους αλλά από ζωή αυτοακρωτηριασμένη και αισθαντική: τα κομμάτια που προέρχονται από τον ηδονικό διαμελισμό της κινούνται αυτόνομα, αλλά χωρίς να χάνουν ούτε στιγμή τον χοϊκό χαρακτήρα τους. Και όλη αυτή η διάλυση στα στοιχεία γίνεται με μια διακριτικότητα, που συχνά εμφανίζεται ως μια επίσημη παρουσία που παίρνει τη σημασία της ιστορίας της μοίρας του ανθρώπου, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επίσημη μορφή του ερωτικού του πεπρωμένου.  

Το έκτο ποιητικό βιβλίο του Θ. Χ. Στον ήλιο μοίρα υποστηρίζει θερμά την όχι και τόσο εύλογη άποψη ότι ο άνθρωπος, αυτή η πολυσύνθετη και πρωταρχική πραγματικότητα, έχει φύσει και θέσει τη δυνατότητα όχι μόνο να αντιλαμβάνεται πλήρως την ουσία και τη σκοπιμότητα των θραυσμάτων που αποκαλούμε συνοπτικά ‘κόσμο’, αλλά και να επινοήσει την ίδια την ατομική του ενίοτε βαθύτατα διχασμένη, υπόσταση. Μυθολογώντας συστηματικά τα τοπία, με τη συνδρομή ασφαλώς της μεταφυσικής του αρμοδιότητας, αλλά και της εξοικείωσής του με το έργο του Mallarmé, ο Θ. Χ. προτείνει ορισμένους ορισμούς που αποσκοπούν στη συγκρότηση ενός κλειστού συστήματος ηθικά και πνευματικά εσωστρεφούς, όπου επικυριαρχούν οι μεταλλάξεις, οι κρυπτοσυμβολικές αναπτύξεις, οι εξαϋλώσεις, αλλά και οι αναφλέξεις των γλωσσικών σχηματισμών.
[...]Ο Χ. καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να απελευθερώσει τη γλώσσα του από οτιδήποτε θα μπορούσε να την υπονομεύσει, για να προσφέρει στη συνέχεια την ευκαιρία στις αποτυπώσεις να αποδοθούν στην πράξη ως καθαρές, ‘αντικειμενικές’.
Καθ’ όλα ορατοί οι: Σεφέρης, ιδίως των ‘τριών κρυφών ποιημάτων’, Δ.Π.Παπαδίτσας, Ζακοτέ, και δι’ αυτού εμμέσως πλήν σαφώς οι Ρίλκε, Χαίλντερλιν, Νοβάλις, ασφαλώς ο Κλωντέλ και ο ύστερος Ελύτης, μαζί με τον πρώιμο Παπατσώνη: οι καταγωγές αυτές δεν ρίχνουν, ομολογουμένως, βαριά τη σκιά τους. Αποτελούν περισσότερο αφορμή, σχολαστική αναγνωστική περιδιάβαση, παρά αυτό που θεωρούμε δυναστική αγκύλωση ή κειμενική εμπλοκή. Στο βαθμό μάλιστα που ο Θ. Χ., εξειδικευόμενος με συνέπεια τα τελευταία δέκα χρόνια στη μελέτη των ακραίων δυνατοτήτων και λειτουργιών της ποιητικής μας γλώσσας, θα προχωρήσει ακόμα βαθύτερα στη διαμόρφωση ενός ακμαιότερου, προσωπικότερου ιδιώματος, με περισσότερο αίμα, θα κέρδιζε σημαντικά οφέλη.
[...]Ο Θ.Χ. είναι μεθοδικός. Αλλά και κάτι άλλο: έχει με το μέρος του μια κατασταλαγμένη ευαισθησία και μια καλά οργανωμένη λεκτική σκηνή.  

Πόσο συχνά συμβαίνει στις μέρες μας ν’ ανοίξεις καινούριο βιβλίο ποίησης και να σε απογειώσει σε ένα ταξίδι στη μυθοπλασία, στη φιλοσοφία, και στον σωκρατικό λογισμό: «τι ποτ’ έστιν ... ποιητικότητα», διαχρονικά; .... Όταν ένας οξείας διακριτικότητας αναγνώστης πρωτο ανοίξει το βιβλίο του Θ. Χ. ‘στον ήλιο μοίρα’, δεν μπορεί παρά να αφεθεί στη μαγεία μιας εσωτερικής έκρηξης. Το βιβλίο αυτό προκαλεί, τουλάχιστον σε μένα, την ίδια αίσθηση δέους και πυκνής δημιουργικής έντασης με τα Σονέτα του Ορφέα του Ρίλκε. Ο Χ. δεν διστάζει να πάρει σαν δεδομένο πως το περιεχόμενο της ποίησης είναι ουσιαστικά στοχαστικό και πως το συγκινησιακό είναι απλά ο χώρος όπου επιτελείται η πράξη που ονομάζουμε ποίηση.
[...] Τα Σονέτα του Ορφέα του Ρίλκε και το Στον ήλιο μοίρα του Θ.Χ. (σε απλή αντιπαράθεση), λόγω της δημιουργικής και στοχαστικής έκρηξης που τόσο έντονα εμφανίζουν και τα δύο έργα, μπορούν να τοποθετηθούν σε τριτογενή λειτουργικότητα [σύμφωνα με τις τρεις λειτουργικότητες του ποιήματος της οντολογικής θεωρίας του C.S. Pierce]. Εδώ είναι το σημείο όπου κατοικεί η οντολογική σκέψη, είναι ο χώρος όπου η συνείδηση αντικατοπτρίζει και σχολιάζει τον εαυτό της σαν ύπαρξη στον κοινωνικό-πολιτικό κόσμο.... Ο Χ. εμφανίζει στο έβδομο κατά σειρά βιβλίο του ανάλογη ποιητική σιγουριά και τη διαύγεια του συμπυκνωμένου χρόνου (όπως κάνει ο Ρίλκε), με τους θεματολογικούς κρίκους που κρατάν σταθερά τη ‘μυθική’, τη γνωσιολογική και τη συγκινησιακή ανάπτυξη ενός σεμνά θετικού στοχασμού... Τον Χ. τον απασχολεί η γνώση, μα και η ομορφιά της εικόνας σαν πυρκαγιά σε σπήλαια κατά τη διάρκεια της απόκτησης της γνώσης...
[...]Η εντυπωσιακή εφευρετικότητα του σύγχρονου ποιητή πάνω σε αρχαία/ διαχρονική/ επί-του-παρόντος μυθοποίηση έχει αρκετές δεκαετίες να εμφανιστεί στην ευρωπαϊκή ποίηση. Όσο για την ελληνική ειδικά, φαίνεται πως θα τελειώσει ο αιώνας με την αναζωπύρωση της στοχαστικής τέχνης να παίρνει τα πρωτεία. Πέρα όμως κι από την εφευρετικότητα του Χ. στο επίπεδο της σκέψης, δυο λόγια για τη διυλισμένη τεχνική του: εξέχει στην προσωδία – τον ρυθμό, τον ήχο, την εσωτερική ρίμα στην αμεσότητα μεταξύ σκέψης και αίσθησης, δηλαδή στους συνδετικούς κρίκους από ‘ιδέα σε συγκίνηση’.
[...] Ο κριτικός, επειδή δεν είναι προφήτης, αλλά οφείλει να προφητεύει, υπάρχει για να ριψοκινδυνεύει (μαζί με τον αναγνώστη). Έτσι τολμώ να παρουσιάσω τον Θ. Χ. ως τον προπομπό ενός νέου ρεύματος στην ελληνική ποίηση.