Με εξαίρεση τη φροϋδική επιρροή και πιο συγκεκριμένα το έργο «Τοτέμ και Ταμπού», οι δύο ιστορίες του βιβλίου δεν μοιάζουν σε τίποτα από όσα έχουμε διαβάσει και δει σχετικώς. Δεν πρόκειται για καμιά βαρετή αναψηλάφηση των αμερικανικών εγκλημάτων στο Βιετνάμ, ούτε είναι ακόμη μια naive ανάγνωση περί των ανομημάτων της αποικιοκρατίας στη μαύρη ήπειρο. [...]
Στο συγκεκριμένο διπλό του βιβλίο, ο Κούτσι προχωράει στη σταδιακή διάλυση του δυτικού ανθρώπου, χρησιμοποιώντας όλα τα είδη της αφήγησης. Τεχνικός και νεωτεριστής στην ιστορία του Βιετνάμ, πηγαίος –σωματικός σχεδόν- στην ιστορία της Νότιας Αφρικής, με μια ελαφριά υπεροχή του δεύτερου στυλ, κερδίζει πάντως και τα δύο ακροατήρια.  

Το βιβλίο είναι γραμμένο με εξαιρετική ένταση και αριστουργηματική οικονομία. Ο συγγραφέας ήδη από αυτό το πρώτο βιβλίο του διεισδύει στις σκοτεινές χώρες του ψυχισμού, αποτυπώνοντας τον παραλογισμό και τη φρίκη που ενυπάρχει στην ανάγκη της Δύσης για επικράτηση, στην αδιαφορία και την αδυναμία της να κατανοήσει και να δεχτεί τον διαφορετικό, τον άλλο.  

Και αν κάτι μας συγκλονίζει πρωτίστως σε αμφότερες τις νουβέλες του Κούτσι, τούτο είναι η οπτική γωνία υπό την οποία διαλέγει να στήσει και να σκηνοθετήσει ο αφηγητής τις ιστορίες του: οπτική γωνία που, θυμίζοντας το λαμπρό εκείνο εύρημα του Χένρι Τζέιμς, σπεύδει να ταυτιστεί με το βλέμμα των δύο παθιασμένων για εξουσία και δύναμη αντρών, φανερώνοντας από τα μέσα και βήμα προς βήμα [...] την ψυχοπαθολογία τους. Λίγες φορές η λογοτεχνία έχει καταφέρει να αποκαλύψει με τόσο έμμεσο τρόπο μια τόσο έντονη πολιτική και φυλετική βιαιότητα.