Χάρη στην πρωτοβουλία της Τιτίκας Δημητρούλια, που μετέφρασε δημιουργικά το έργο (ξεπερνώντας, εκτός των άλλων, θαυμάσια πολλούς σκοπέλους ορολογίας) και, βέβαια, χάρη στο «Μεταίχμιο», εμπλουτίζεται η ακόμα ισχνή βιβλιογραφία γύρω από τον κινηματογράφο[...]. Ο θεωρητικός αυτός έχει βυθιστεί, όπως φαίνεται, στις κινηματογραφικές εικόνες και αντιμετωπίζει με θέρμη το ζήτημα, χωρίς στατιστικούς πίνακες και εργαστηριακού τύπου αναλύσεις συνδυάζοντας την κινούμενη εικόνα και τον Πόλεμο, εν ευρεία έννοια (ας πούμε την Ηρακλείτεια), με φιλοσοφικό, αισθητικό, ψυχαναλυτικό αλλά και κοινωνιολογικό βάθος [...].
Ο Βιριλιό με μία ενίοτε αφρώδη (νομιμοποιημένη ως ποιητικός συνειρμός) οπτική κάνει τις επαγωγές του, με ευφυείς «επί μέρους προτάσεις», θίγοντας πολλές πλευρές του διπτύχου που τον απασχολεί [...].
Το δοκίμιο του Βιριλιό προκαλεί για ένα άλλο δοκίμιο. Η πυκνή, και συχνά ιδεοφυγής του, ανάπτυξη ερεθίζει για πολλαπλές προσεγγίσεις και αναλύσεις [...].