Μετά το Μάη του ’68 οι πιο πολλοί ήρθαν αντιμέτωποι με τη γυμνή αλήθεια. Άλλοι χάθηκαν. Άλλοι άλλαξαν. Οι πιο ευφυείς και ταλαντούχοι επιδίωξαν να εκφράσουν μέσα από την τέχνη το τέλος των αυταπατών. Και μια ωραία πλειάδα απ’ αυτούς στράφηκαν στο νουάρ μυθιστόρημα. Και έκαναν θαύματα με το είδος. Ανάμεσά τους ο Πατρίκ Ρενάλ. [...]
Ο Ρενάλ, μετρ του νουάρ, αναδεικνύεται και σε δεξιοτέχνη της νοσταλγίας, δίχως όμως εξωραϊσμούς αλλά, απεναντίας, με μια καθαρή ματιά, με μια κρυστάλλινη διαύγεια, με μια μελωδική αυτογνωσία. Ας μου επιτραπεί η πρόβλεψη ότι το ελληνικό κοινό θα αγαπήσει σφόδρα τον Πατρίκ Ρενάλ [...]. 

[...] Άρωμα προδοσίας, εξουσίας, μαζί με ύπουλες κινήσεις και αστυνομικά μυστήρια τύπου Αγκάθα Κρίστι πάνω σε ξεθωριασμένες εικόνες γαλλικού Μάη.