Το βιβλίο αυτό, βιάζεται να δηλώσει ο Τζον Μπάνβιλ (κι έχει δίκιο), δεν είναι ταξιδιωτικός οδηγός, αλλά μια ενδοσκοπικού τύπου (με την επιστράτευση της μνήμης και της φαντασίας) περιπλάνηση στο ιστορικό τοπίο της Πράγας.  

Το πορτρέτο μιας πόλης παλιάς, με γοητεία πλατιά σαν τον ποταμό Βλτάβα, «άγριο» μόνο στη χαμένη ρίζα του κέλτικου ονόματός του και τις πλημμύρες του.
Ένας δόκιμος Ιρλανδός μυθιστοριογράφος κοιτάζει ίσια στα μάτια και αφουγκράζεται βαθιά την πόλη με «τα νύχια αρπακτικού, που δεν σ’ αφήνει άμα σε γραπώσει», κατά τον ορισμό του διασημότερου τέκνου της, του Φραντς Κάφκα. Πορεία στην αλλόκοτη μαγεία της Πράγας όχι όπως το κάνουν συνήθως οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, αλλά ένας εραστής της πόλης που της τραγουδάει στίχους θλιμμένου ερωτικού τραγουδιού για την παντοτινή επιστροφή του σ’ αυτήν, όπου κι αν βρίσκεται.  

Ένα μικρό κομψό βιβλίο μάς καλεί να περιπλανηθούμε στην Πράγα και να τη γνωρίσουμε διά των εντυπώσεων ενός Ιρλανδού ταξιδιώτη και λογοτέχνη. Η ευαισθησία του προσεγγίζει και εκείνες τις εικόνες και τις φευγαλέες αισθήσεις που δεν συλλαμβάνονται από όλους.  

Μια μουσική για μια μελαγχολική και σπαρακτικά ερωτεύσιμη πόλη. Ο Μπάνβιλ γράφει ζωγραφίζοντας το χιόνι που σκεπάζει τα κολλητά σπίτια δίπλα στο ποτάμι, τη μεθυστική ομίχλη που αγκαλιάζει τα αγάλματα στη γέφυρα του Καρόλου, κι ανάγει την Πράγα σ’ ένα φανταστικό μέρος, όπου μια αλλόκοτη γοητεία μεθάει απροειδοποίητα τους ανύποπτους επισκέπτες. Μέσα στην καρδιά μιας παγερής νύχτας, άφθονα ποτήρια της καλύτερης μπίρας του κόσμου δένουν με τζαζ μουσική, κάτω από μαυρισμένο ξύλο και πέτρινα θολωτά ταβάνια κάποιου μπαρ, την ώρα που η ποίηση έρχεται μέσα σου τόσο φυσικά... Η Πράγα είναι η πατρίδα του Κάφκα, είναι η μάλα στράνα, είναι οι φυλακισμένες ψυχές που έρχονται να δείξουν, με μια πρωτοφανή σκληρότητα, πόσο κοντά είναι η τέχνη του λόγου στην αρρώστια της ψυχής, στη μελαγχολία. Η Πράγα είναι η πόλη που το όνειρο συνάντησε τον άνθρωπο κι ο συγγραφέας είναι ένας από τους λίγους που μπόρεσαν να το διακρίνουν και να το περιγράψουν.