[…] Ο Έντμουντ Ουάιτ έγραψε ένα βιβλίο χωρίς σύστημα. Μοιάζει με περίπατο. Με οδηγό για οξυδερκείς αναγνώστες. Θέλησε να μεταδώσει την αίσθηση «Παρίσι», με γρήγορες, ελεύθερες, σχεδόν τυχαίες πινελιές. Πλάι στους χτυπητούς κοινούς τόπους, αναδεικνύει τη δυσδιάκριτη λεπτομέρεια. Κυρίως πείθει για τη ζωντάνια του διαχρονικού Παρισιού, παρά την παγκοσμιοποίηση και τα βάρβαρα νεογαλλικά γκέτο. [...] Ένα απόσπασμα: «Φανταστείτε ότι πεθάνατε και νιώθετε ευγνωμοσύνη που βρεθήκατε στον παράδεισο, ώσπου μια μέρα (ή έναν αιώνα), συνειδητοποιήσατε ότι η κυρίαρχη διάθεσή σας ήταν μελαγχολική, παρότι ήσασταν διαρκώς πεπεισμένοι ότι η ευτυχία βρισκόταν μόλις ένα βήμα πιο πέρα. Κάπως έτσι αισθάνεσαι όταν ζεις στο Παρίσι... Είναι μια ήπια κόλαση, τόσο άνετη, που μοιάζει με παράδεισο...».