Το μυθιστόρημα "Να έρχεσαι όποτε θες" αποπνέει ευγένεια και ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι στην ιστορία και στις εξελίξεις, στις οποίες [ο Κώστας Λογαράς] συμμετέχει από θέση τιμητή. Το βάθος του μυθιστορήματος είναι πολιτικό και τοποθετείται χρονικά γύρω στο 1974. 

[...]Logaras’ book is both inspired and slightly ironic. […]I think it is the most successful endeavour among this Autumn’s crop of books. 

[...]Το αφήγημα του Λογαρά και πνοή διαθέτει και ανάλαφρα ειρωνική διάθεση. Τελικά, ευτυχέστερο από τα φιλόδοξα μυθιστορηματικά εγχειρήματα του φθινοπώρου.  

Καθημερινές καταστάσεις της ελληνικής κοινωνίας από την εποχή του απριλιανού καθεστώτος μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '60. Λιτή γραφή και παρατηρητικό βλέμμα.  

Σε ό,τι αφορά την περιγραφή του τόπου, ο Λογαράς παραμένει πιστός στην Καβαφική παρακαταθήκη. Κάθε φορά που φωτογραφίζει στιγμιότυπα του αστικού τοπίου, δεν περιορίζεται σε μια επίπεδη απεικόνιση του περιβάλλοντος σκηνικού. Απεναντίας, ο χώρος αποκτά υπόσταση δραματική, εξαιτίας των σημαινόμενων που απορρέουν από τις ανθρώπινες ιστορίες. Και σ’ αυτό το θέμα, ο Λογαράς αποδεικνύεται ένας ιδιαίτερα προικισμένος ανατόμος των ψυχών και των σωμάτων, ένας δημιουργός ικανός να γεωδαιτεί με μαθηματική ακρίβεια την ανθρωπογεωγραφία των πόλεων, που φιλοξενούν τους λογοτεχνικούς του ήρωες.  

Η αφήγηση γίνεται με γρήγορες και κοφτές προτάσεις, λόγο πολιτικό, αμφισβητητικό της εξουσίας, αλλά επίσης υπαινικτικό και συνυποδηλωτικό των προσωπικών εκτιμήσεων και διαθέσεων του αφηγητή-ήρωα [...] αλλά και των άλλων παρεμβαλλόμενων αφηγητών. Η ιστορία εξελίσσεται με χιούμορ, πικρό μερικές φορές, ίσως, πίσω από την οξύτατη κριτική ματιά, τη ρεαλιστική περιγραφή, τις σαφέστατες συνυποδηλώσεις.  

Kostas Logaras is a sensitive and dedicated author. And by dedicated, I mean that he is mostly interested in words, in finding the right combination of words in order for them to produce the right rhythm and to convey the sentiment, the sensitivity and the meaning. He has been working quietly for a long time and he has produced beautiful works, both poetry and fiction […] From the beginning, by means of a narrative which is both dense and meaningful, the author, using the hero’ s confusion concerning the place, succeeds extremely well in portraying a whole region.  

Ο Κώστας Λογαράς είναι ένας ευαίσθητος και αφοσιωμένος στην τέχνη της γραφής συγγραφέας. Κι όταν λέω αφοσιωμένος εννοώ πως εκείνο που τον ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι οι λέξεις και το πώς θα τις συνταιριάσει έτσι ώστε να αναβλύζουν με το σωστό μέτρο το συναίσθημα, την ευαισθησία, το νόημα. Κάνει πολλά χρόνια αυτή την ωραία δουλειά, χωρίς ακκισμούς και χωρίς φωνασκίες. Κι έχει πίσω του ένα πλούσιο και όμορφο έργο, και ποιητικό και πεζογραφικό. [...]
[...] από την αρχή σχεδόν και σε δυο τρεις σελίδες, με λόγο μεστό και πυκνό σε νοήματα, ο συγγραφέας με διάμεσο την απορία που ο τόπος δημιουργεί στον αφηγητή του, καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να δώσει, εν πολλοίς, το στίγμα μιας ολόκληρης περιοχής, αυτής που μετά το 1913 θα ονομαστεί «Νέες Χώρες».  

Περισσότερο νουβέλα στη διάρθρωση παρά μυθιστόρημα, το πεζογράφημα παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς καταγράφει δύο από τις μεγάλες εμπειρίες που έζησε η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια. [...]
Το αξιομνημόνευτο στο πεζογράφημα του Κώστα Λογαρά είναι ότι κατορθώνει, ωστόσο, να εξεικονίσει με ζωηρότητα κρίσιμες διαφορές που σημειώθηκαν ανάμεσα στην Ελλάδα της χούντας και στην Ελλάδα του 1989.