[...] Το εμφανέστερο χαρακτηριστικό της καινούριας συλλογής του [Θανάση Χατζόπουλου], που κυκλοφορεί υπό τον τίτλο «Μιγαδικά και αμφιθαλή» από το «Μεταίχμιο», είναι τα μεγάλα, πολύστιχα ποιήματα, τα οποία στρέφονται αργά γύρω από το θέμα τους, πλησιάζοντάς το όχι μετωπικά και μονοκόμματα, αλλά διερευνητικά και κατά στάδια, σε μια προσπάθεια να το αναδείξουν και να το προβάλλουν στην πλέον εντελή και αμιγή του μορφή. Κι όταν ένας φύσει και θέσει λόγιος ποιητής, όπως ο Χατζόπουλος, ενισχύει την αφαιρετική του γλώσσα με καθημερινές και ιδιαίτερα ζωντανές εικόνες, καταλήγοντας σ’ ένα λειτουργικό κράμα χαμηλόφωνου στοχασμού και συναισθηματικής αμεσότητας, τότε και ο έλεγχος του μεγέθους της μορφής του έχει σίγουρα γίνει με το σωστό μέτρο και δίχως κανένα επικίνδυνο παραπάτημα.
[...] τέτοιες αφορμές μάς δίνουν την ευκαιρία να διακρίνουμε ξεκάθαρα το ιδιότυπο λυρικό τοπίο του Χατζόπουλου: ένα τοπίο από το οποίο απουσιάζει εκ συστήματος η επίδειξη της καλλιέπειας και της ωραιολογίας, χωρίς, όμως, την ίδια ώρα, να μειώνεται κατά το παραμικρό η ένταση της δοκιμασίας που υφίσταται ο ποιητικός ήρωας [...]. Ανεπιφύλακτα, ένα ποιητικό βιβλίο πορείας.  

Οι δύο ενότητες που αποτελούν το βιβλίο, τα «Μιγαδικά» και τα «Αμφιθαλή», θέτουν η καθεμιά, με τον δικό της τρόπο, το ίδιο ζήτημα: ποια μορφή μπορεί σήμερα να αποτελέσει το έδαφος πραγμάτωσης του ποιητικού λόγου; Ο ποιητής Θανάσης Χατζόπουλος, εν μέσω του ερωτήματος δοκιμάζει δύο απαντήσεις, μια σε κάθε ενότητα. […] Στην πρώτη απάντηση, ο όγκος και το άνυσμα του λόγου δεν του επιτρέπουν να ενταχθεί, να χωρέσει και να κρατηθεί μέσα στη φόρμα του ελεύθερου στίχου. Πρόκειται για πεζά ποιήματα, τα οποία δοκιμάζουν τις αντοχές της επί αρκετές δεκαετίες παραδεδομένης ποιητικής και δοκιμάζονται από την επιλογή του ποιητή να τα οδηγήσει βιαίως στην πειθαρχία ενός κατ’ επίφασιν μορφοποιημένου στίχου. Δεν πρόκειται όμως για αστοχία, αφού η στιχοποιητική κατάτμηση είναι προσχηματική, ο λόγος κυλιόμενος από αράδα σε αράδα, από ποίημα σε ποίημα. Κυρίως όμως είναι η σχέση με τη δεύτερη ενότητα, τα Αμφιθαλή, που δημιουργεί το όλο πλαίσιο του βιβλίου, το δικό του έδαφος, όπου εγγράφεται η προκλητική πεζότητα του πρώτου μέρους. […] Έτσι στα Αμφιθαλή, δοκιμάζονται κυρίως δύο λύσεις: το πεζό ποίημα και το ελευθερόστιχο μεν αλλά στροφικά άψογο ποίημα. Παρ’ όλα αυτά δεν προκρίνονται δύο μορφές σαφείς, οι οποίες μέσω της διαφοράς τους, των ετερώνυμων προσημάνσεών τους, της πόλωσής τους έστω θα έδιναν την απάντηση. Αντίθετα δημιουργείται ένα ρευστό τοπίο, όπου όλα έχουν τη θέση τους, ή μάλλον το δικαίωμα να υπάρξουν, χωρίς να είναι απολύτως προσδιορισμένος και οριστικός ο ρόλος τους. […] Το ποιητικό σύμπαν του Χατζόπουλου είναι τόσο ρευστό, σχεδόν υδαρές, που τελικά καταφέρνει να δημιουργήσει μια ένταση μορφής, όπου ο λόγος δεν «φιλοξενείται» πάνω σ’ έναν τύπο ποιητικής, αλλά λειτουργεί και «γεννάει» προς πάσα κατεύθυνση.