Ένα βιβλίο-μικρό θαύμα... με εκπληκτική πλοκή και συγκλονιστική δύναμη.
The Washington Post Book World

Το μυθιστόρημα Μια γυναίκα στο νησί του Ροβινσώνα είναι πειστήριο της ευφυϊας, της φαντασίας και του ταλέντου του συγγραφέα, δουλεμένο με τρόπο θαυμαστό... Η γραφή του είναι διαυγής και ακριβής, ο χώρος που περιγράφει είναι τόσο μυθικός, όσο και υπαρκτός και συγκεκριμένος.
The New York Times  

[...] Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα σκηνοθετείται ως διακειμενικό παιχνίδι. Αντικρίζεται και συνομιλεί με τον «ορίτζιναλ» Ροβινσώνα Κρούσο του Ντεφόου. Έχει χαρακτηριστεί από την κριτική ως «παραδειγματικό διακειμενικό μυθιστόρημα», ως «μετα-αποικιακή λογοτεχνία», ως «μεταμοντέρνο μυθιστόρημα». Τι θα γινόταν αν στο νησί του Ροβινσώνα εμφανιζόταν μια γυναίκα ναυαγός; Η Σούζαν Μπάρτον, ψηλή, ξεροτηγανισμένη από τον ήλιο, με φουσκάλες στα χέρια από τις ατέλειωτες ώρες της κωπηλασίας, ξεβράζεται στην αμμουδιά. Ένας νέγρος εμφανίζεται ξαφνικά και τη μεταφέρει στις πλάτες του. Την πηγαίνει στον Κρούσο. Η αλλόκοτη τριάδα, ο γερο-παράξενος Κρούσος, ο βουβός Παρασκευάς και η Σούζαν Μπάρτον θα ζήσουν ένα χρόνο μαζί στο απομονωμένο «νησί του Κρούσου» [...].  

[…] Ο πάσχων από φοβία προς τα μίντια Κούτσι ξαναγράφει την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου. Αφηγήτρια είναι μια γυναίκα αποκλεισμένη στο νησί του Ροβινσώνα, η Σουζάν Μπάρτον, που μαζί με το μουγγό Παρασκευά, ανατρέπει την κλασική διήγηση του Ροβινσώνα Κρούσου, ακολουθώντας μια αναδημιουργική διαδικασία που αποτελεί σταθμό στη σύγχρονη λογοτεχνία. Προσεχώς στις λίστες με τα ευπώλητα.  

[…] Ο Κούτσι στο Foe περιπαίζει τον μύθο του Ροβινσώνα, τινάζοντας στον αέρα όλα τα στερεότυπά του: την κυρίαρχη θέση της Θείας Πρόνοιας, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη βία του πολιτισμού της εξειδικευμένης γνώσης και της τεχνολογίας, τη θέση του Παρασκευά στο εσωτερικό του συστήματος εξουσίας του Κρούσου (τοποθετημένη στο πλαίσιο της διαλεκτικής Κυρίου και Δούλου), αλλά και την αλαζονεία της μοναχικής επινοητικότητας του ναυαγού, ο οποίος εν προκειμένω το μόνο το οποίο έχει κατορθώσει να φτιάξει με τα χέρια του είναι ένα άθλιο καλύβι.
Η Σούζαν Μπάρτον εισβάλλει στο σύμπαν του Κρούσου διαλύοντας τα πάντα: τον κατηγορεί ότι έχει κόψει τη γλώσσα του Παρασκευά, τον απομακρύνει από το νησί, καταδικάζοντάς τον στην κατάθλιψη και το θάνατο, και κλέβει τις αναμνήσεις του προκειμένου να τις πασάρει τεχνηέντως σ’ έναν φιλόδοξο συγγραφέα, που κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τις αξιοποιήσει. Στο βάθος, ωστόσο, όλων αυτών των σταθερά εχθρικών αντιθέσεων, και πίσω από το φανερά ανατρεπτικό τους πνεύμα, κρύβεται κάτι άλλο: η απολύτως μηδενική θέση του συγγραφέα για την πραγματικότητα. Αν ο Κρούσος αντιπροσωπεύει το αδιέξοδο του ορθού λόγου σε κάθε επίπεδο, αδυνατώντας να ανακτήσει οποιοδήποτε επίτευγμά του και η άγρια σκέψη του Παρασκευά με τη σειρά της δεν είχε καμία δυνατότητα να ξεφύγει από την αφασία της. Ο κόσμος είναι ένα τεράστιο κενό και κανείς δεν μπορεί να μας οδηγήσει έξω από τα όριά του. Δικαιοσύνη;