Γιος ενός σπουδαίου συγγραφέα, του Κίγκσλεϊ Έιμις, υπήρξε το πιο λαμπερό όνομα μιας χρυσής γενιάς Βρετανών μυθιστοριογράφων […] και κατέληξε ο πλέον αντιπαθητικός. Χαρακτήρας αντιφατικός, νάρκισσος, είρων, με ιδέες συχνά αντιδραστικές, δεν παύει να είναι ένας μάστορας του ψυχολογικού ρεαλισμού που ξέρει να ανατέμνει όλα τα επίπεδα ενός τραύματος, πόσω μάλλον όταν εμπλέκεται και το ερωτικό στοιχείο. Αυτό τον απασχολεί στις Ιδιωτικές συναντήσεις, όπου ξαναβρίσκει τον μυθιστορηματικό του οίστρο του για να σκαλίσει την επίδραση της αδικίας, του τρόμου, της κόπωσης, της αθλιότητας, του παραλογισμού, άνω σε απλούς ανθρώπους – αυτή είναι η διαφορά με τις μαρτυρίες των διανοουμένων-θυμάτων του Στάλιν. Το σεξ γίνεται εδώ σύμβολο του χαμένου Παραδείσου και ο θάνατος του έρωτα σύμβολο της αλλοτρίωσης που προκαλεί η τρομοκρατία.

Ο Μάρτιν Έιμις, γιος του Κίνγκσλεϊ Έιμις –πολυγραφότατου και δημοφιλούς συγγραφέα στην εποχή του- δεν παρέμεινε στη σκιά του πατέρα του αλλά έγραψε βιβλία απόλυτα διαφοροποιημένα από το ύφος και τη θεματική του προγόνου του, κατακτώντας τη δική του θέση στα γράμματα με την απαιτητική του πρόζα και με έργα που καυτηριάζουν τα δεινά της εποχής μας. […]
Ο ¨Έιμις στο σύντομο αυτό μυθιστόρημα […] κρατώντας το μέτρο και τους ρυθμούς, χωρίς να επιταχύνει εκεί που δεν χρειάζεται και αποδίδοντας με σαφήνεια τα θέματά του –τα διλήμματα και τα αδιέξοδα του ανθρώπου του 20ού αιώνα- διατηρεί τις δύσκολες ισορροπίες ανάμεσα στο στοχασμό και στη δράση. […]
Το Ιδιωτικές συναντήσεις μπορεί να διαβαστεί και ως μια πυκνή και συγκλονιστική μαρτυρία της Οδύσσειας ενός ανθρώπου που βίωσε τις πιο ακραίες στιγμές του 20ού αιώνα. Η βαθύτητα των συλλογισμών του και η ακρίβεια της πρόζας του το καθιστούν, ίσως, το δυνατότερο από τα πρόσφατα έργα του άγγλου συγγραφέα.