[...] ένα συγγραφικό ταλέντο, μια γραφή σχεδόν «λογοτεχνίζουσα», που παίζει ευχάριστα με τη στενή κυριολεξία και την πλατιά μεταφορά, με το χιούμορ και την αυστηρή ανάλυση, με τη λογική συνεπαγωγή και την αναβλύζουσα φαντασία. Γι’ αυτό και το ύφος του, ενώ συχνά δεν αφίσταται της μυθιστορηματικής αφήγησης, μπορεί να γίνεται αυστηρό, όταν επιζητεί την ακρίβεια, παιγνιώδες, όταν επικαλείται αποκλίνουσες περιπτώσεις του κανόνα ή διαλογικό, όταν οι ερωτήσεις αρχίζουν να πολιορκούν τις βεβαιότητες.
Ο Danto αγαπάει τα παραδείγματα˙ οι αναγνώστες θα βρουν δεκάδες να περιστοιχίζουν τις σκέψεις και τους συλλογισμούς του. Αυτό συμβαίνει όμως επειδή αγαπά και την απλότητα, το λόγο δηλαδή που καταπιάνεται με σύνθετα θέματα, χωρίς ο ίδιος να γίνεται περίπλοκος. Τα παραδείγματά του ριζώνουν βαθιά στο έδαφος της κλασικότητας ή, αντιθέτως, ανοίγονται στους νέους ορίζοντες της πρωτοπορίας. Ο ρόλος τους δεν περιορίζεται στο να εξηγήσουν καλύτερα τις θεωρίες, αλλά επεκτείνεται και στην ενεργοποίηση της σκέψης μέσα στο μεθοδολογικό πεδίο των θεωριών αυτών.