Η Γκλάιστερ είναι δεξιοτέχνης στην περιγραφή του [«εσωτερικού»] τρόμου και στην απόδοση των κατά συνθήκη μυστικών και ψεμάτων που επινοούνται προκειμένου να κρατήσει κάποιος στη ζωή του κάποιον ή κάτι που θεωρεί πολύτιμο. Σε κάθε παράγραφο, σε κάθε σελίδα της, μπορεί να εντοπιστεί μια αναπάντεχα ευφυής σκέψη ή παρατήρηση για τ σύγχρονο κόσμο, ένας συνδυασμός λέξεων και φράσεων που εκπλήττει με τη διαύγειά του, διατηρώντας ταυτόχρονα τη «φυσικότητα» της αφήγησης, ακόμα κι όταν εκφέρεται η πλέον οδυνηρή αλήθεια. Αγγίζοντας τα πλέον επώδυνα σημεία με εξίσου αιχμηρές λεπτομέρειες, κάνει τις λέξεις της να λειτουργούν σαν μεγεθυντικός φακός για τις πληγές που δημιουργούνται από την τριβή με τις σκληρές επιφάνειες των άλλων [...]
Το μυθιστόρημα, παρά τη βία και τη σκληρότητα των περιγραφών, φέρει ένα αισιόδοξο μήνυμα: Όταν κάποιος κατορθώσει να αγγίξει την εύφλεκτη περιοχή της αδρανοποιημένης πληγής, μπορεί, αν δεν καεί, να την επουλώσει. Επίσης, είναι ένα μυθιστόρημα που υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα, τονίζει την ανάγκη της ανθρώπινης παρουσίας και συμμαχίας αλλά και τη λυτρωτική δύναμη της εκφοράς της αλήθειας. Όσο επώδυνη, όσο τρομακτική κι αν είναι η αλήθεια, όσο κι αν είναι αδύνατο να ειπωθεί ολόκληρη, γιατί συχνά δεν την κατέχουν ούτε και αυτοί που προσπαθούν να την εκστομίσουν, αρκούν η απόπειρα και η διάθεση να εμπιστευθούν κάποιον για να φωτιστεί ο ζοφερός τους κόσμος, έστω και για λίγες στιγμές, λίγες στιγμές πριν επιστρέψουν στη φυλακή του εαυτού τους, ή, για να είμαστε κυριολεκτικοί, στη φυλακή που έχει προβλέψει ο ανθρώπινος νόμος για τους αποκλίνοντες.