Οφείλω να πω, χωρίς, εννοείται, να είμαι ούτε φιλόλογος ούτε σολωμιστής, ότι βρίσκω την έκδοση του Δημηρούλη απολύτως λειτουργική –μας εισάγει στον κόσμο ενός ποιητή, ο οποίος χωρίς να διαψεύδει τη συνεκτική εικόνα που έχει σχηματιστεί από τις προγενέστερες «συνθετικές» του εκδόσεις, δεν στρογγυλοποιείται έντονα και δεν βιάζεται να ενδυθεί τα χαρακτηριστικά μιας αδιατάρακτης και, το κυριότερο, υποθετικής ή και ανύπαρκτης ενότητας. Η αποσπασματικότητα της σολωμικής ποίησης, για την οποία τόσο μελάνι χύθηκε επί αιώνες, διατηρεί εδώ απείραχτη τη δραματική παρουσία της και επιβεβαιώνει ως καλλιτεχνική πράξη αυτό που υποστηρίζει σε θεωρητικό επίπεδο ο Δημηρούλης στην εισαγωγή του ως προς τους δεσμούς της με τον ρομαντισμό.
Μέσα στο αχανές, ανεπούλωτο και διά παντός ασυμμάζευτο αρχείο του, πιασμένος από τις απειράριθμες σπασμένες κλωστές του, αλλά και όμηρος των απροσμέτρητων ημιτελών ραφών του, ο Σολωμός ταυτίζεται με τις ρομαντικές πηγές του και συνάμα σπεύδει να τις υπερβεί εντυπωσιακά, κατά την έννοια ότι φτάνει να μετατρέψει το απόσπασμα, όπως μας αποκαλύπτει η σημερινή πανοραμική θέα του αρχείου του, σε οργανική αφετηρία του έργου του, αντί να καταλήξει σε αυτό, όπως συμβαίνει με πολλούς από τους μέντορές του. Επιδιώκοντας την απολυτότητα του ρομαντικού υψηλού και καταστρέφοντας ταυτοχρόνως το σύμπαν εν τη γενέσει του, ο Σολωμός οδεύει προς μια παράξενη όσος και απρόσμενη πολλαπλότητα, την οποία ο Δημηρούλης μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα συζητήσουμε διά μακρών στο μέλλον. Και αποτελεί ασφαλώς μια προσέγγιση σαν κι αυτήν ένα ακόμη βήμα στις προσπάθειες οι οποίες έχουν καταβληθεί πρόσφατα για την αποεθνικοποίηση ενός ποιητή που έβαλε τα θεμέλια της νεοελληνικής λογοτεχνίας μακριά από το οιοδήποτε στενά πατριωτικό ή εθνικό πνεύμα.