[...] Το επιτυχές σε αυτό το βιβλίο είναι ότι ο συγγραφέας του παρά τη νεανική ηλικία του– έχει απαλλαγεί από κάθε λογής εύκολα αισθήματα. Αφελή θαυμασμό, φρόνημα του συρμού, αγοραία νοημοσύνη, πείσμα του αφανούς που χρησιμοποιεί τον επιφανή σαν σκαμνάκι, φτηνό φανατισμό για τα αλλότρια άθλα και πάει λέγοντας. Η συνάντηση τραγουδιστή και συγγραφέα είναι όντως εγκάρδια και πνευματική, καθότι ο Καράμπελας συνδυάζει δύο σπάνιες στη συναίρεσή τους ιδιότητες: την αμεσότητα του καθημερινού ανθρώπου και τη γνώση του βιβλιομανούς. Με ένα λόγο, χρειάζεται πάντα αίσθημα και μυαλό – τα οποία εδώ υπάρχουν εν περισσεία [...].
[...] Εξονυχίζοντας τις συγγένειες με αλλόθροα τραγούδια που κανοναρχούνε τη μεταπολεμική νεολαία, ρίχνοντας περιεκτικές ματιές στις πολιτικές εξελίξεις και δη στην Αριστερά, βάζοντας στο παιχνίδι και τη γενιά του ’30 και όλον το θίασο που την περιστοίχισε, ο Καράμπελας διεκδίκησε με κάποιο έντιμο θράσος και την ιδιότητα χρονικογράφου των τελευταίων –δηλαδή μεταπολεμικών– εξελίξεων στους κόλπους του πνευματικού μας κόσμου. Οι σελίδες για τον Χατζιδάκι, για τον Γκάτσο, για το ρεμπέτικο και τον Θεοδωράκη είναι μεστές από ένα είδος ψυχικής φρεσκάδας που μόνο ένας νέος θα μπορούσε να διαθέτει για τόσο παλιά ζητήματα [...].
[...] Από τόσο νέο άνθρωπο πότε διαβάσαμε ένα βιβλίο πεντακοσίων σελίδων που δεν πετσικάρει πουθενά, που νιώθει τόσο ντόπιος ώστε να αντιμετωπίζει όλη την ημετέρα κοινωνική ζωή σαν προσωπικό του πρόβλημα, το οποίο μπορεί να εκφράζεται πνευματικά; Στις σελίδες του χρονικού του, η πνευματική σαΐτα πάει κι έρχεται άπειρες φορές – χτίζοντας τον τραγουδιστή, έβαλε και τις βάσεις του εαυτού του. Επιπλέον, τίμησε και τη γενιά του 2000, καθότι την ανέδειξε έναρθρη και ικανή για το μέλλον [...].  

Ο Δημήτρης Καράμπελας [...] καλός έως άριστος χειριστής της ελληνικής γλώσσας, προσπαθεί να προσεγγίσει τη γόνιμη πορεία του καλλιτέχνη με τρόπο πρισματικό. Το επιτυγχάνει θαυμαστά έχοντας ως αρωγό την προσωπική δεξαμενή των γνώσεών του, η οποία αποδεικνύεται πολυμερής και αστείρευτη. [...]
Ο φλογερός, αν όχι πυρακτωμένος, λόγος του συγγραφέα προσδίδει στο πόνημα συχνά τη μορφή μιας παραληρηματικής ερωτικής εξομολόγησης. Ο συγγραφέας είναι σίγουρο πως την απολαμβάνει, όπως και ο αναγνώστης. Την απολαμβάνει υποθέτουμε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.  

Η παρούσα μελέτη έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό: Τη σχεδόν προκλητική απουσία ουσιαστικής συζήτησης για το έργο του Διονύση Σαββόπουλου [...]. Πράγματι, ο συγγραφέας προσπαθεί με συνέπεια και σπάνια σοβαρότητα να ερμηνεύσει την «υπνωτική γοητεία» που ασκεί από παλιά επάνω του το έργο του Σαββόπουλου [...].
Αυτή, ωστόσο, είναι μόνο η αφετηρία του, γιατί η τρυφερότητα και η ευαισθησία που δείχνει για το σαββοπουλικό σύμπαν μετουσιώνεται σε μία δημιουργική αναζήτηση [...]. Ερευνά με επιχειρήματα και τεκμηριωμένες θέσεις που σε προκαλούν να συνδιαλεχθείς, ανεξάρτητα από το κατά πόσο συντάσσεσαι [...].  

Στο σημαντικό, στοχαστικό βιβλίο του Δημήτρη Καράμπελα «Διονύσης Σαββόπουλος», που μόλις κυκλοφόρησε, ξεμπλέκονται όλες οι κλωστές του έργου του [του Σαββόπουλου] [...]. Κι έπειτα όλες οι κλωστές μπλέκονται ξανά σ’ αυτό το κέντημα του πόνου που λάμπει και λάμποντας τρέμει σαν «αέρας», στο ιερό: το έργο του Σαββόπουλου.  

[…] Αλλά μ’ αρέσει να ελπίζω ότι, εδώ κι εκεί, γύρω από γραπτές κατασκευές γεμάτες συγκίνηση, επιβιώνει ακόμη και σήμερα ένα είδος αναγνώστη όχι ολότελα τυπικού στα καθήκοντά του (υπολογίστε κι εμένα), ο οποίος προτιμάει να ψάχνει στην αγάπη την αλήθεια παρά το αντίθετο. Του ανατέθηκε [στο δοκίμιο αυτό] η ανυπόληπτη αλλά ευχάριστη ακρόαση της εξομολόγησης ενός ερωτευμένου που μεροληπτεί εξαιτίας του πυρετού που τον καίει: συγγραφέας ερωτευμένος με τον ήρωά του, που υψώνει τον έρωτά του στη βαθμίδα ενός γρίφου – του Πνεύματος. Απ’ αυτό τον πυρετό θερμαίνεται η ορατή λογοτεχνική ομορφιά πολλών από τις επιμέρους αναλύσεις που απαρτίζουν το βιβλίο, οι οποίες καρκινοβατούν ανάμεσα στο στοχασμό και σε μια απεριόριστα λυρική ανάγνωση του Σαββόπουλου, με συνέπειες όχι σπανίως συναρπαστικές.