Πριν από αρκετά χρόνια αναρωτήθηκα πρώτη φορά για το ρόλο της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης των παιδιών, μαθητών μου. Μέσα από τις παρατηρήσεις τους διεπίστωνα ότι αναπτυσσόταν μια δυναμική σχέση, που σχημάτιζε το τρίγωνο κείμενο-μαθητής-δάσκαλος, και επιβεβαίωνε διαρκώς την επίδραση της λογοτεχνίας, όχι μόνο στις μαθήτριες και τους μαθητές μου αλλά και σε μένα. Και αυτό είναι φυσικό, αφού το λογοτεχνικό κείμενο διαφέρει από άλλα είδη κειμένου. Δε στηρίζεται μόνο στον συνδυασμό λέξεων που συνιστούν έννοιες και υποστηρίζουν εικόνες, γεγονότα, αξίες, όπως το ιστορικό κείμενο, αλλά κυρίως μπορεί να αναπαραστήσει κάθε βιωματική σχέση μας, να συνείρει εικόνες μας και, χωρίς να είναι ίδιο με οποιαδήποτε εμπειρία μας, να αποτελέσει προσωπικό κομμάτι της ζωής μας.