[…] Στο ενδιάμεσο των γενεών ο Στέφανος Ροζάνης […] αναρωτιέται για τη δυνατότητα να επιστρέψει κανείς στα ίδια του τα βήματα, να ζήσει αντίστροφα τη νοσταλγία, να συν-ομιλήσει, να νικήσει το χρόνο. Το βέβαιο είναι ότι ο Στ. Ροζάνης τιθασεύει τη λέξη, που αγκαλιάζει τη θλίψη του.