Ο Μπεγκοντό, δάσκαλος σε γαλλικό λύκειο, προσπαθεί να περάσει τον τοίχο της δυσπιστίας και της διαφορετικότητας και τα καταφέρνει. Την εμπειρία του αυτή αφηγείται αποφεύγοντας συναισθηματισμούς και ηθικολογίες, σε ένα κείμενο μεστό και ευθύβολο όσο λίγα από αυτά που διαβάσαμε φέτος. 

Με το μυθιστόρημα του Ανάμεσα στους τοίχους ο Φρανσουά Μπεγκοντό πέτυχε δύο πράγματα: Καταρχήν να καταδείξει μέσα από εξαιρετικά ζωντανούς διαλόγους και απόλυτα πειστικούς χαρακτήρες την πολυπλοκότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και να θίξει καυτά προβλήματα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Κατά δεύτερον, χάρη στην ταινία η οποία βασίστηκε στο μυθιστόρημά του, να δώσει μια σημαντική ευκαιρία σ’ αυτά τα παιδιά. Συζητήσεις, διαμάχες, ερωτήματα το βιβλίο κάνει θραύση και έχει ξεσηκώσει έντονη πολεμική στη Γαλλία. 

Ο Μπεγκοντό αντιμετωπίζει με συμπάθεια και πραγματικό ενδιαφέρον τα οξύτατα προβλήματα που δημιουργούνται στους κόλπους της πολυπολιτισμικής μικροκοινωνίας του σχολείου, αποφεύγει ωστόσο να αναπαράγει λογοτεχνικά τα τελευταία μέσα από εύκολες λειάνσεις και εξωραϊσμούς και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η αξία του βιβλίου του: το μυθιστόρημα δεν εξιδανικεύει με «πολιτικά ορθό» τρόπο την πολυπολιτισμική συνύπαρξη των εφήβων στα λαϊκά παρισινά προάστια, αλλά αναδεικνύει τα κρίσιμα σημεία της, μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον σημαδεμένο από τη φυλετική και πολιτισμική μισαλλοδοξία, κάποτε ευφυώς συγκαλυμμένη και άλλοτε κραυγαλέα. […]
Ενεργός, μέχρι πρότινος, εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο, ο Φρανσουά Μπεγκοντό δεν μεταφέρει εδώ τίποτα περισσότερο από την πραγματική προσωπική του εμπειρία από τις εκπαιδευτικές αίθουσες. Το κάνει όμως αυτό με αναμφισβήτητα γοητευτικό τρόπο. Η απλή, ρεαλιστική γραφή, η αμεσότητα της αφήγησης, η επαρκής εικονοποιΐα και ο ευδιάκριτος συναισθηματικός τόνος –που αποφεύγει ωστόσο επιτυχώς τον ιδιαίτερα μεγάλο σε παρόμοια εγχειρήματα κίνδυνο διολίσθησης σε σε μελοδραματικές ευκολίες- αποτελούν τις βασικές αρετές αυτού του ζωντανού και ενδιαφέροντος βιβλίου, που καταφέρνει να μας ταξιδέψει επιτυχώς στον μικρόκοσμο του παρισινού συνοικιακού δημόσιου σχολείου. […]
Η μεταφράστρια Μαριλένα Κοραντζάνη κατάφερε να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις γλωσσικές ιδιαιτερότητες που αναπόφευκτα χαρακτηρίζουν τη διαπολιτισμική επικοινωνία στο πλαίσιο του σχολείου –και δη την εμπλουτισμένη με πλήθος στοιχείων «αργκό» εφηβική εκδοχή της- διατηρώντας ζωντανή τη γλώσσα και την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος.