Γραμμένο το 1948 αλλά πολλά χρόνια μπροστά από τους καιρούς του, υπήρξε ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα παγκοσμίως [...]
«Ο Τρούμαν Καπότε», θα παραδεχτεί ο Μέιλερ, «είναι ο τελειότερος συγγραφέας της γενιάς μου».  

Γλώσσα κοφτή και ποιητική, με μια ιδιαίτερη εσωτερική μουσική.  

Το «Άλλες φωνές, άλλοι τόποι» [...] είναι το βιβλίο με το οποίο ο Τρούμαν Καπότε κάνει το 1948 το ντεμπούτο του στη λογοτεχνία. Το έργο κυκλοφορεί όταν ο συγγραφέας είναι 24 ετών, αλλά ξεχωρίζει αμέσως για την ωριμότητά του.
Δίχως την παραμικρή αμηχανία ή αδεξιότητα, ο Τρούμαν Καπότε μεταφέρει τον αναγνώστη στον αμερικανικό Νότο, για να τον υποβάλει αμέσως σε ένα εξαιρετικά δυσοίωνο κλίμα, με ανθρώπινες μορφές που κινούνται στα όρια της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης και εμφανίζονται με πολλές (διπλές και τριπλές) και συχνά αδιευκρίνιστες όψεις. [...]
[ο] Τρούμαν Καπότε έχει την ευκαιρία να στήσει μίαν αρκετά περίτεχνη αφήγηση, η οποία στηρίζεται εξ ολοκλήρου σχεδόν στα πρόσωπα τα οποία τη στοιχειώνουν: πρόσωπα βυθισμένα στις προλήψεις, τις εμπάθειες, τα αδιέξοδα και τις αδυναμίες του, αλλά και πρόσωπα ικανά να ζήσουν και να υπομείνουν τις πιο απρόσμενες καταστάσεις.
Μεγάλο βάρος δίνει ο Τρούμαν Καπότε και στον σκηνικό του χώρο, που εικονογραφεί με μια μελαγχολική και συνάμα γεμάτη ορέξεις και ορμές φύση – μια φύση η οποία μοιάζει να αντανακλά συνεχώς τις ψυχικές διαθέσεις των πρωταγωνιστών, κλείνοντας στο εσωτερικό της όλα τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Εντυπωσιακή, τέλος, είναι η φρεσκάδα της γραφής τού «Άλλες φωνές, άλλοι τόποι» - μια φρεσκάδα που το διατρέχει απ’ άκρου εις άκρον και του δίνει μια σπάνια αντοχή και δύναμη.  

Ένας κόσμος σε παρακμή κι ένα μικρό αγόρι που μεγαλώνει προσπαθώντας να υπάρξει σε αυτόν τον γυμνό και αποξενωμένο κόσμο του αμερικανικού Νότου αποτελούν τον καμβά στον οποίο ξετυλίγεται η γοητευτική και ονειρική αφήγηση του Τρούμαν Καπότε για τους τόπους της παιδικής του ηλικίας. […]
Ποιοι εσωτερικοί δαίμονες και ποιο αδηφάγο αίσθημα ματαιοδοξίας οδήγησαν τον Τρούμαν Καπότε –τον έναν ίσως από τους δύο μεγαλύτερους μεταπολεμικούς συγγραφείς της Αμερικής (ο άλλος είναι προφανώς ο Νόρμαν Μέιλερ, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, οφείλει ουκ ολίγα στον άσπονδο φίλο Τρούμαν για την επινόηση του «δημοσιογραφικού μυθιστορήματος») και πάντως ανυπέρβλητο στυλίστα- από τους ανοιχτούς ορίζοντες του αμερικανικού Νότου στον jet set μικρόκοσμο του Μεγάλου Μήλου και την αυτοκαταστροφή, δεν έχει μεγάλη σημασία για όσος επιμένουν να διαβάζουν τα βιβλία του σαν προσευχές. Είτε εισακούστηκαν είτε όχι.  

Ο Τρούμαν Καπότε ήταν μόλις 24 χρονών όταν εξέδωσε το μυθιστόρημα Άλλες φωνές, άλλοι τόποι, το οποίο του χάρισε μια θέση στο λογοτεχνικό στερέωμα των ΗΠΑ.
Το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Καπότε δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί πρωτόλειο. Η ποιητικότητα της γραφής επιζητεί πολλές αναγνώσεις, προκειμένου να απολαύσει κανείς τις λεπτές αποχρώσεις του πλήθους των μεταφορών και των παρομοιώσεων, οι οποίες αποδίδουν αριστοτεχνικά την ατμόσφαιρα του αμερικανικού Νότου και τον θολό ψυχισμό των ηρώων. […]
Ολόκληρο το μυθιστόρημα μπορεί να διαβαστεί ως μια προσπάθεια προσέγγισης του υπαρξιακού ερωτήματος της πατρότητας. […] Το ζήτημα της πατρότητας αναδεικνύεται […] ως αποκλειστικά πνευματικό ζήτημα υιοθεσίας. Ο Καπότε προχωρεί ακόμα βαθύτερα, θίγοντας με εξαιρετικά υπαινικτικό τρόπο το ερωτικό στοιχείο στην αρχέγονη σχέση δασκάλου-μαθητή, η οποία προϋποθέτει πάντοτε μια υιοθεσία του παιδιού από τον δάσκαλο. Στο πλαίσιο αυτό αγγίζει ένα θεμελιώδες ζήτημα της ζωής και του έργου του, εκείνο της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων σχέσεων και της ομοφυλοφιλίας. Γι’ αυτό κι ο Καπότε χαρακτήρισε το εν πολλοίς αυτοβιογραφικό αυτό βιβλίο μια «απόπειρα εξορκισμού των δαιμόνων του».  

Δεύτερο βιβλίο του Καπότε, αλλά το πρώτο του που εκδόθηκε, το 1948, το «Άλλες φωνές» είναι, στην ουσία, ένα μυθιστόρημα μαθητείας. Η εσωτερική περιπλάνηση ενός 13χρονου, ορφανού από μητέρα, παιδιού σε αναζήτηση ενός ανεύρετου πατέρα και οι ψυχολογικές αντηχήσεις της μοναξιάς του, το ταξίδι του στην ακινησία του Νότου, η άφιξή του σε μια μπαρόκ ετοιμόρροπη έπαυλη με παράξενους ενοίκους, η προσγείωσή του, εντέλει, σε έναν στρεβλό κόσμο διανοητικής αστάθειας και σεξουαλικής αμφισημίας, συνθέτουν ένα ποιητικό, συμβολικό μυθιστόρημα γεμάτο ψιθύρους και αινίγματα, έναν λογοτεχνικό τόπο όπου ανθίζουν, σαν εξωτικά λουλούδια, το παράδοξο, το εκκεντρικό, το υπαινικτικό, το γκροτέσκο.
Γραμμένο από έναν μεγάλο στυλίστα, με «μιαν αγχώδη, ικετευτική ένταση, σαν μήνυμα χωμένο σε μπουκάλι και ριγμένο στο πέλαγος», σύμφωνα με τον ίδιο, εν πολλοίς αυτοβιογραφικό, «χωρίς όμως επίγνωση του γεγονότος», μια προσπάθεια «εξορκισμού των δαιμόνων» που στοίχειωσαν την παιδική ηλικία του συγγραφέα [...] το «Άλλες φωνές, άλλοι τόποι» είναι η ιστορία μιας αργής αφύπνισης από τον ονειρικό προ-εφηβικό κόσμο, όπου πραγματικότητα και φαντασία αναμειγνύονται, στην πραγματικότητα «άλλων φωνών, άλλων δωματίων» [...]. Ένα έργο σαγήνης και ψευδαίσθησης, όπως και η φευγαλέα διαβατική στιγμή πριν από την ενηλικίωση.