Για όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, πάντα ήθελα να γίνω συγγραφέας. Ως παιδί, ήμουν συχνά μόνος και έτσι αναζήτησα παρηγοριά στα βιβλία. Διαπίστωσα ότι ενώ διάβαζα ένιωθα πολύ έντονα πως βρισκόμουν ανάμεσα σε φίλους και πως η σχέση μου με τον συγγραφέα –ακόμα κι αν είναι νεκρός και αν έζησε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή–  ήταν στενή και σημαντική. Ήθελα πολύ να γίνω  μέρος της μαγείας. Για πολύ καιρό, ο φόβος της μετριότητας και της αποτυχίας με απέτρεπε από το να γράφω και, μόνο όταν έφτασα στην ηλικία των τριανταπέντε ήμουν έτοιμος να διακινδυνεύσω να καταστρέψω το όνειρο της ζωής μου.
Στην πρώιμη εφηβεία μου, άρχισα να ακούω εμμονικά τις σύγχρονες ερμηνείες τραγουδιών που γράφτηκαν τον 18ο αιώνα από έναν ποιητή ονόματι Carl Michael Bellman. Οι εικόνες του από τη Στοκχόλμη της εποχής του ήταν συχνά γκροτέσκες. Περιγράφει μια πόλη γεμάτη μέθυσους και πόρνες που ο μόνος τρόπος που είχαν να βελτιώσουν την απογοητευτική τους ζωή ήταν να χάνουν τον εαυτό τους στη φευγαλέα ευχαρίστηση σύντομων στιγμών. Ο Bellman είναι συχνά ξεκαρδιστικός, αλλά πάντα γεμάτος κατανόηση και πολύ συχνά μας δίνει σκηνές σπαρακτικού ρεαλισμού και αβάσταχτης θλίψης. Αυτός ήταν ο κόσμος στον οποίο επέλεξα να επιστρέψω όταν άρχισα να γράφω το 1793.
Το έτος 1792, ο βασιλιάς Γουσταύος Γ΄ της Σουηδίας, πραγματοποίησε έναν χορό μεταμφιεσμένων στη Βασιλική Όπερα. Ένας άνδρας που φορούσε μάσκα τον πλησίασε από πίσω και τον πυροβόλησε στην πλάτη με ένα όπλο γεμισμένο με μια χούφτα σκουριασμένο μέταλλο. Ψυχορραγούσε για δεκατέσσερις μέρες προτού καταλήξει και αφήσει τον θρόνο στον διάδοχο του στέμματος που ήταν πέντε χρόνια νεότερος από την ηλικία ενθρόνισης.  Ανέλαβε μια προσωρινή κυβέρνηση, μια παράξενη και δεσποτική ηγεμονία διαβόητη για την ανικανότητα και την παράνοιά της που φοβόταν ότι οι επικίνδυνες ιδέες της γαλλικής επανάστασης θα εξαπλωθούν προς τα βόρεια. Ανέχεια μάστιζε το βασίλειο και όσο πιο χαμηλά βρισκόταν κάποιος στη μονόδρομη κλίμακα της κοινωνικής ιεραρχίας, τόσο περισσότερο υπέφερε.
Η κύρια πηγή έμπνευσης για το 1793 είναι το βιβλίο με το οποίο έκανε το 1980 το ντεμπούτο του ο Umberto Eco, Το όνομα του ρόδου, το οποίο διάβασα ως παιδί για την ψυχαγωγική του αξία. Όταν το ξαναδιάβασα ως ενήλικας, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο μεγάλο μάθημα ιστορίας είναι, το πόσο βαθιά κατανοεί ο συγγραφέας τη μεσαιωνική νοοτροπία και πώς μπορεί αυτή η διάσταση να συνυπάρχει με ένα τέτοιο μυστήριο που σε κάνει να μην μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Προσπάθησα, αφελώς, να πετύχω κάτι παρόμοιο.  Ο άλλος νονός του 1793 είναι το καταπληκτικό graphic novel του Alan Moore From hell, ένα εξαιρετικά εμπεριστατωμένο έργο που θέλει να αποδείξει ότι οι δολοφονίες του Τζακ του Αντεροβγάλτη στο βικτοριανό Λονδίνο ήταν απλά ένα σύμπτωμα της σήψης που διαπερνούσε ολόκληρη την κοινωνία. (Μπορεί να διαφαίνεται επίσης και η γοητεία που άσκησαν πάνω μου «Οι Συμφορές του Πολέμου» του Francisco de Goya). Έτσι, το 1793 παίρνει τη μορφή ενός μυστηρίου δολοφονίας. Μια φθινοπωρινή βραδιά, ένας μονόχειρας βετεράνος του μάταιου ρωσικού πολέμου της Σουηδίας του 1789 βρίσκει έναν ανθρώπινο κορμό που επιπλέει σε μια λίμνη στα περίχωρα της Στοκχόλμης. Και κάπως έτσι, αν θέλετε, ξεκινάει το ταξίδι.
Niklas Natt och Dag