Η αγάπη μου για τον ουρανό δεν είναι κάτι το πρόσφατο ούτε κάτι που προέρχεται από την επαγγελματική μου ενασχόληση με την αστροφυσική. Ίσως να είναι κάτι που όλοι, λίγο πολύ, έχουμε χαραγμένο στη γενετική μας δομή από τότε που ο άνθρωπος στάθηκε όρθιος πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Και ίσως αυτό να είναι που ώθησε κι εμένα να κοιτάξω ψηλά τον νυχτερινό ουρανό, όταν ως πρόσκοπος στις εξοχικές μας εξορμήσεις αναζητούσα να εντοπίσω τη Μικρή Άρκτο και τον Πολικό. Κι έτσι ίσως αυτή μου η αγάπη να είναι απόρροια και αποτέλεσμα των εξορμήσεών μας στον Ομπλό, τον μικρό λοφίσκο έξω από την Πάτρα, όταν στην προσπάθειά μας να αποκτήσουμε το πτυχίο εξειδίκευσης στην Ουρανογραφία, κάναμε τα πρώτα μας βήματα στην αναγνώριση των αστερισμών.
Ίσως πάλι η αγάπη μου για τον ουρανό να έχει προέλευση μια πραγματικά αξέχαστη εμπειρία μου στον Παρνασσό το καλοκαίρι του 1960, όταν για πρώτη φορά είδα τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά και το φεγγάρι, μέσα από τους φακούς ενός τηλεσκόπιου. Γιατί παρόλο που έχουν περάσει έξι ολόκληρες δεκαετίες από εκείνο το καλοκαίρι, η θύμησή του μένει ανεξίτηλα χαραγμένη βαθιά μες στο μυαλό μου. Ήταν τότε που σε μια πανέμορφη πραγματικά περιοχή στις πλαγιές του Παρνασσού, στην Περδικόβρυση της Αμφίκλειας, χιλιάδες πρόσκοποι απ’ όλον τον κόσμο γιορτάζαμε το Χρυσό Ιωβηλαίο του θεσμού στη χώρα μας μ’ ένα «Τζάμπορη», με μια κατασκήνωση αλλιώτικη από τις άλλες. Τα βράδια ιδιαίτερα ήταν πραγματικά αξέχαστα.
Στις πλαϊνές σκηνές είχαν κατασκηνώσει οι πρόσκοποι της Αμερικής που όπως θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα την εποχή εκείνη, ήταν η καλύτερα εξοπλισμένη ομάδα. Στο άνοιγμα που δημιουργούσαν οι σκηνές τους βρίσκονταν τρία μικρά τηλεσκόπια στημένα πάνω στα τρίποδά τους που στα ασυνήθιστα τότε μάτια μας φάνταζαν σαν τεράστιες εξώκοσμες μηχανές. Και όμως, για τρία συνεχόμενα βράδια κανείς δεν τους έδινε σημασία, γεγονός που έκανε τη λαχτάρα μου ακόμα πιο μεγάλη. Ως που στο τέλος δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο και πήρα τη μεγάλη απόφαση να δοκιμάσω τη δεξιοτεχνία μου στα αγγλικά ζητώντας τους να δούμε το φεγγάρι. Και όπως ήταν φυσικό, κανείς δεν έφερε την παραμικρή αντίρρηση. Μας έδειξαν μάλιστα με μεγάλη τους χαρά πώς να χρησιμοποιήσουμε το προσοφθάλμιο για να σκοπεύσουμε καλύτερα τα αντικείμενα της παρατήρησής μας.
Έτσι καθώς το Φεγγάρι ξεμύταγε πάνω από την κορυφή του Παρνασσού τα έκθαμβα μάτια μας αντίκρισαν ένα θέαμα κυριολεκτικά απερίγραπτο: κρατήρες επί κρατήρων φαίνονταν λες και βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής, ενώ οι τεράστιες ξερές πεδιάδες που ο Γαλιλαίος είχε βαφτίσει «θάλασσες» διασχίζονταν από τεράστιες χαράδρες και οροσειρές. Εκείνη την εποχή ο άνθρωπος δεν είχε πετάξει ακόμη στο Διάστημα και κανείς μας δεν μπορούσε τότε ούτε καν να φανταστεί ότι σε εννέα χρόνια κάποιος συνάνθρωπός μας θα έκανε κυριολεκτικά μια βόλτα στο φεγγάρι. Κι όμως εκείνο το βράδυ αισθάνθηκα ότι το προαιώνιο αυτό όνειρο της ανθρωπότητας είχε ήδη γίνει πραγματικότητα με πρωταγωνιστή τον υποφαινόμενο! Και ίσως αυτή να ήταν και η αιτία που χρόνια τώρα διακονώ την υπέροχη αυτή επιστήμη.
Την εμπειρία, κι όχι μόνο, που απέκτησα όλα αυτά τα χρόνια για τα μυστικά τ’ ουρανού περιέλαβα σε μια σειρά τεσσάρων βιβλίων (ένα για κάθε εποχή) στα οποία περιγράφω ορισμένα στοιχεία παρατηρησιακής αστρονομίας (με ή και χωρίς τηλεσκόπιο) και όσα περιλαμβάνουν οι αστερισμοί του ουρανού όπως φαίνονται από τη χώρα μας! Το πρώτο αυτής της σειράς με τίτλο «Ο ουρανός της Ελλάδος» το οποίο αναφέρεται στην άνοιξη μόλις κυκλοφόρησε. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν ένα κάθε τρεις μήνες.
Διονύσης Π. Σιμόπουλος