“Ποιος είναι τελικά στον εαυτό του, ποιος είναι τελικά στο σπίτι του”, αυτόν τον στίχο της Elfriede Gerstl μνημονεύω συχνά τις μέρες του εγκλεισμού. Σκέφτομαι ότι η πραγματικότητα δεν είναι μία. Η εξωτερική πραγματικότητα όλου του πλανήτη άλλαξε άρδην μέσα σε λίγες μέρες. Κλειστήκαμε μέσα, σταματήσαμε την εργασία μας όπως τη γνωρίζαμε, βιώσαμε με σοκ μια απίστευτη αλλαγή για τον πολιτισμό του καταναλωτισμού και της εξωστρέφειας. Όταν έκλεισα το γραφείο, δεν πρόλαβα να προετοιμάσω την αλλαγή με τους θεραπευόμενους, δεν πρόλαβα μέσα από τις εξελίξεις που έτρεχαν να οργανώσω καλύτερα το πλαίσιο για να υποδεχτούμε τη νέα εποχή. Ήρθαν τα μέτρα και εγώ αισθάνθηκα ότι έπρεπε να υπακούσω άμεσα. Η ψυχανάλυση είναι η επιστήμη της σκέψης, της νοηματοδότησης, των πλαισίων, αυτά χρειάζονται χρόνο, όσο και εάν τα έχουμε εσωτερικεύσει. Κάποιοι ανταποκρίθηκαν στις skype συνεδρίες, κάποιοι επιθυμούν να το βιώσουν μόνοι τους. Φροντίζω διακριτικά να τους υπενθυμίζω ότι είμαι εδώ για εκείνους.
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ασχολούμαι με τον εσωτερικό μου εαυτό. Με το ψυχικό μου σπίτι. Η τάση μου, η φύση μου, η κλίση μου. Έγινε δουλειά μου, έγινε λογοτεχνία, έγινε η αρθρογραφία μου. Η απομόνωση δεν με βρήκε απροετοίμαστη. Ίσα ίσα με βρήκε πιο ήρεμη, μετά από έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Όμως δεν ανήκω σε αυτούς που λένε ότι όλα όσα χρειάζονται είναι στο σπίτι τους. Δικοί μου άνθρωποι, αγαπημένες συνήθειες βρίσκονται και εκτός σπιτιού. Μερικές φορές με ηρεμεί να ακούω όσους αγαπώ στο τηλέφωνο ή να τους βλέπω στο skype, άλλες μου λείπει το σώμα τους. Μου λείπει η κοινωνικότητα. Είμαι σωματικός άνθρωπος, το σώμα μου γράφει, το σώμα μου σκέφτεται. Μου λείπουν τόσα πολλά πράγματα από τη ζωή που είχαμε. Θα τα ξαναβρούμε.
Τις πρώτες μέρες έπρεπε να μιλήσουμε στην εννιάχρονη Ήβη για όλο αυτό που ζούμε. Δεν ζοριζόμαστε μόνον εμείς, ζορίζεται εκείνη περισσότερο. Είδα ξανά το παιδί μου με πιο καθαρό μάτι, με τη σφιχτή καθημερινότητα ενός εγκλεισμού. Είδα την προσωπικότητά της, έντονη, δυναμική, απαιτητική αλλά τόσο ευαίσθητη και τόσο δημιουργική. Ώρες ώρες είναι μεγάλη, άλλες πάλι ένα μωρό. Στην οικογένειά μας ζούμε τρεις έντονες προσωπικότητες μαζί. Είναι δύσκολη εξίσωση για 24ώρες το 24ωρο. Εμείς ζούμε αυτό το δράμα, το λέω και γελάω. Κάποτε φτιάχνουμε κάτι μαγικό μαζί, κάποτε γίνεται εύφλεκτο υλικό. Κάποιος πρέπει να κάνει πίσω. Κάνουμε όλοι μας, ιδίως αυτές τις μέρες.
Μου λένε γνωστοί και φίλοι ότι είναι ευκαιρία να καθίσω τώρα να γράψω καινούριο βιβλίο. Μόλις κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά μου με τίτλο Τάισέ με. Είχα όρεξη για λίγη επικοινωνία. Για λίγη εξωστρέφεια. Δεν είχα όρεξη τώρα να καθίσω συστηματικά να γράψω. Γράφω για δύσκολα θέματα και τώρα ζορίζομαι με την παγκόσμια κατάσταση για να καταδυθώ στα εσωτερικά μου “ζόρια”. Διαβάζω όμως αρκετά. Δύσκολα βιβλία, τα δικά μου. Κλαίω καμιά φορά στο μπαλκόνι τα βράδια. Φοβάμαι. Όχι για μένα, ούτε για τους οικείους μου. Έχω μετακινηθεί από το στενό εγώ μου εδώ και πολλά χρόνια. Πονάω με αυτό που συμβαίνει στον κόσμο. Πονάω με τον πόνο του άλλου, και ας μην έχει ονοματεπώνυμο και ας μην τον έχω συναντήσει ποτέ μου. Η ανθρώπινη συνθήκη με συγκινεί, με διεγείρει και άλλοτε με θυμώνει. Συγκλονίζομαι με το δράμα του Ανθρώπου. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το αφήνω να με συμπαρασύρει. Για αυτό τώρα δεν γαντζώνομαι από ασφυκτικά προγράμματα, από μανιακά “πρέπει”. Δεν φοβάμαι τη θλίψη μου. Γιατί έχω δει το ανθρώπινο θαύμα και δεν χάνω την πίστη μου σε αυτό, όσο και αν με γονατίζει η ανθρώπινη σκληρότητα, η αδιαφορία και κυρίως η ανθρώπινη τύφλωση.
Στο σπίτι κάνω δουλειές. Μαγειρεύω. Τρώμε πολύ. Δεν πειράζει. Αυτές τις μέρες μου λείπουν πιο πολύ γυναίκες από ό,τι άνδρες. Μου λείπουν όλες αυτές οι γυναίκες που φροντίζουν τον κόσμο κάθε μέρα. Που ξέρουν εκ βαθέων πώς στέκεται όρθιος ένας κόσμος. Και όταν μιλώ για γυναίκες, δεν αναφέρομαι σε όλες τις γυναίκες και δεν αποκλείω από αυτό τους άνδρες. Μιλώ για τη θηλυκή διάσταση της φροντίδας. Εγώ τη βίωσα στη ζωή μου από τη μητέρα μου. Κάποιοι άλλοι από πατέρα ή σύντροφο. Ποια είναι η λέξη που φωνάζαμε όταν αρρωσταίναμε παιδιά; Ποιος ήταν εκεί άγρυπνος φρουρός; Αυτόν χρειάζεται τώρα ο πλανήτης. Κάποιον ή κάποια που δεν φοβάται να φροντίσει και να ανοίξει μέσα του χώρο για να κατοικήσουν πονεμένοι άνθρωποι. Τις μέρες της καραντίνας θέλω να διευρύνουμε τα “σπίτια” μας, να ανοίξουμε τους εσωτερικούς μας χώρους να κατοικήσουν ζεστά όσο πιο πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη.
Συγκινούμαι κάθε φορά που μιλάω με τον πατέρα μου.  Επαναλαμβάνει τη φράση ότι θέλει οι νέοι άνθρωποι να είναι καλά, δεν τον πειράζει εκείνον να πεθάνει. Είναι μια πατρική λειτουργία αυτό. Μια γενναιόδωρη στάση στη ζωή. Από εδώ και πέρα μόνον οι γενναιόδωροι της ζωής θα αξιωθούν να ζήσουν αρμονικά κλεισμένοι στο σπίτι τους αλλά όχι κλειστοί στον εαυτό τους.
Η Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι συγγραφέας και ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο Τάισέ με κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο.