Δεν έχω ιδέα τι αριθμό εγκλεισμού έχει η σημερινή μέρα.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει πότε ξεκίνησε όλο αυτό. Έχω άρνηση... φοβάμαι...
Πριν από λίγες μέρες έβρισκα υπερβολικές τις αντιδράσεις ανθρώπων που απέφευγαν μια χειραψία και σήμερα που ξεκίνησα την εκ περιτροπής εργασία μου στο γραφείο κοιτούσα έντρομη την πόρτα μη τυχόν μπει κάποιος. Λες και όποιος μπει θα έχει πάνω του τον «κακό ιό» και μόλις τα βλέμματά μας ενωθούν θα χάσω όσους αγαπώ.
Τώρα είμαι εγώ η υπερβολική.
Με όποιον μιλάω, λέω, ηρέμησε, θα περάσει, κι όλοι θα είμαστε καλά. Χαμογελάω και λέω για τα καλοκαιρινά μπάνια που θα κάνουμε. Μιλάω και με τον εαυτό μου. Τα ίδια του λέω, ηρέμησε. Αλλά δεν ηρεμεί. Δεν με βοηθάω.
Δεν με φοβίζει το να μη βγαίνω από το σπίτι, με φοβίζει το άγνωστο. Με φοβίζει που τα βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει ζωντανεύουν μπροστά μου, γίνονται πραγματικότητα.
Συζητούσαμε τις προάλλες με τη συνεργάτιδά μου, την Άννα, με την οποία μοιράζομαι το γραφείο, για την παιδική σειρά «Τα τελευταία παιδιά στη γη» του Μαξ Μπράλιερ, που έγινε και ταινία στο Netflix. Γελάγαμε με το σενάριο ενός πλανήτη όπου έχουν επιβιώσει μόνο τα παιδιά. Αναρχία! λέγαμε. Και να που όλο αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αν δεν συμμορφωθούμε. Να, που τα αστεία μας έγιναν φόβοι και οι φόβοι καραδοκούν να μετατραπούν σε πραγματικότητα.
Οκ, δεν έχω την πιο αισιόδοξη ματιά.
Ξέρω πως δεν θα κρατήσει για πάντα αυτή η κατάσταση και πιθανότατα σε λίγο καιρό να γελάμε και πάλι με την Άννα λέγοντας αστεία για τον «κακό ιό».
Θα υψώσω το ποτήρι του καφέ και θα πιω στην επιστροφή της ρουτίνας που είχα, που τώρα κατάλαβα πόσο μ’ άρεσε.

Λίλα Παπαχαραλάμπους
Διευθύντρια Μάρκετινγκ