ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ JULIA PHILLIPS

05/04/2021

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ JULIA PHILLIPS

Η Αμερικανίδα συγγραφέας με αφορμή το πρώτο της μυθιστόρημα «Γη που χάνεται» στέλνει αποκλειστικά για τους Έλληνες αναγνώστες μια επιστολή στην οποία εξηγεί πώς οδηγήθηκε στη συγγραφή της συγκεκριμένης ιστορίας.

Αγαπητέ αναγνώστη,

Σ’ ευχαριστώ πολύ που διάλεξες το «Γη που χάνεται». Το ότι κρατάς το βιβλίο αυτό στα χέρια σου έχει τεράστια σημασία για μένα. Είναι ένα βιβλίο που ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα και πολλά χρόνια για να φτάσει σ’ εσένα.

Το «Γη που χάνεται» εκτυλίσσεται στη Χερσόνησο Καμτσάτκα της Ρωσίας, ένα μέρος που δεν μοιάζει με κανένα άλλο πάνω στη Γη. Σχεδόν 7.000 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας, η Καμτσάτκα είναι μια τεράστια λωρίδα γης —στο μέγεθος της Ιταλίας— γεμάτη ηφαίστεια, θερμοπίδακες, και με πλούσια ιστορία. Δεν υπάρχουν δρόμοι που να τη συνδέουν με την ηπειρωτική χώρα, επομένως η πρόσβαση σε αυτήν είναι δυνατή μόνο από θαλάσσης και αέρος. Πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δεν θα ήταν εφικτό να την επισκεφτεί οποιοσδήποτε από εμάς, καθώς ήταν μια στρατιωτική βάση στην οποία δεν επιτρεπόταν η παρουσία ξένων. Στις μέρες μας, είναι ένας προορισμός τουρισμού περιπέτειας. Λίγοι είναι οι τυχεροί που καταφέρνουν να την επισκεφτούν. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο και μάθαινα τη ρωσική γλώσσα, ήθελα απεγνωσμένα να γίνω κάποτε μία απ’ αυτούς. Η Καμτσάτκα είναι όμορφη, είναι δυναμική, είναι ένα μέρος που σαγηνεύει εξίσου Ρώσους και ξένους.
Ένας τέλειος τόπος, φανταζόμουν, ως σκηνικό μιας ιστορίας.

Το όνειρο να ζήσω σε μια ηφαιστειογενή χερσόνησο, να βυθιστώ στην ατμόσφαιρα της Ρωσίας και να γράψω εκεί ένα μυθιστόρημα φάνταζε πολύ μακρινό από την πραγματικότητά μου, όταν το σχέδιο αυτό άρχισε να παίρνει μορφή στο μυαλό μου. Ζούσα στις ΗΠΑ, λίγα μόνο χιλιόμετρα από το προάστιο όπου είχα μεγαλώσει. Το να μετακομίσω στην άλλη άκρη του κόσμου για να γράψω έμοιαζε αδύνατο. Παρ’ όλα αυτά, επί δύο χρόνια έκανα αιτήσεις για χρηματοδότηση, κι εντέλει συνέβη αυτό που θεωρώ ως το μεγαλύτερο χαμόγελο της τύχης στη ζωή μου: μια υποτροφία για έρευνα με σκοπό τη συγγραφή ενός βιβλίου στη χερσόνησο. Επισκέφτηκα την Καμτσάτκα πρώτη φορά το 2011, κι ύστερα πάλι, με ένα πρώτο προσχέδιο του μυθιστορήματος ανά χείρας, το 2015.

Η διαμονή μου εκεί μου έμαθε πολλά. Σχετικά με την περιοχή, με τη Ρωσία, με τους εξαιρετικούς ανθρώπους που γνώρισα, αλλά και σχετικά με τις ΗΠΑ και τον εαυτό μου, επίσης. Για τις εμπειρίες των γυναικών σε μια πατριαρχική κοινότητα, για τους φτωχούς σε μια κοινωνία που έχει εμμονή με τον πλούτο, για τις κοινότητες γηγενών σε μια εποικισμένη χώρα, και για εκείνους που ωθούνται στο περιθώριο σε ένα εθνικιστικό κράτος. Έμαθα για την οικουμενική εμπειρία τού να βρίσκεσαι σε κίνδυνο.

Η ζωή στην Καμτσάτκα με βοήθησε να καταλάβω τους τρόπους με τους οποίους τα συστήματα καταπίεσης κατασκευάζονται και συντηρούνται από πολλούς ανθρώπους —από ολόκληρες κοινότητες— είτε αυτό συμβαίνει στην Άπω Ανατολή της Ρωσίας είτε στην πόλη της Νέας Υόρκης. Το «Γη που χάνεται» μιλάει για μια τέτοια κοινότητα και για τη βία που γεννιέται μέσα της. Στην κοινότητα αυτή, δύο μικρές αδελφές εξαφανίζονται. Κάθε κεφάλαιο που ακολουθεί την απαγωγή τους εστιάζει σε έναν διαφορετικό γυναικείο χαρακτήρα που συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με το έγκλημα. Το μυθιστόρημα προσπαθεί να διερευνήσει το φάσμα του κακού στη ζωή μας, από ένα σπάνιο και ευρέως γνωστοποιημένο περιστατικό (όπως η απαγωγή ενός παιδιού) μέχρι το κοινότοπο για το οποίο σπανίως γίνεται λόγος (ένα δύσκολο ιατρικό ραντεβού, μια αδικαιολόγητη κοινωνική αγένεια). Έγραψα αυτό το βιβλίο, για να διατρέξω τούτο το φάσμα, διότι καθεμία από τις πληγές αυτές βαθαίνει την άλλη, καθρεφτίζει την άλλη, και όλες μαζί, μας συνδέουν.

Όσο μακριά κι αν βρίσκεται ίσως η Καμτσάτκα από τον τόπου όπου μεγαλώσαμε εσύ ή εγώ, οι άνθρωποι που ζουν εκεί συνδέονται βαθιά μ’ εμάς, κι εμείς μ’ εκείνους. Όλοι παλεύουμε ενάντια στους ίδιους πόνους. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να φοβάσαι — αλλά και τι σημαίνει να ελπίζεις. Εξάλλου, αν μια ολόκληρη κοινότητα μπορεί να ενωθεί για να βλάψει, τότε επίσης μπορεί να δράσει από κοινού για να βοηθήσει. Μπορούμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να σώσουμε ο ένας τον άλλο.

Σ’ ευχαριστώ που διάλεξες να διαβάσεις αυτή την ιστορία. Σ’ ευχαριστώ για τη βοήθεια που προσφέρεις στους γύρω σου, όποια κι αν είναι. Εύχομαι το μέλλον σου να είναι γεμάτο καλά βιβλία, γενναιόδωρους φίλους, και συναρπαστικά ταξίδια (ίσως στην όμορφη Καμτσάτκα;).

Τζούλια

Σχετικά βιβλία