/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12818%2Fmobile-logo_new.png){kind=logo}
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12817%2Flogo_black.png "metaixmio.gr")
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F30744%2F978-618-03-3944-4_1.jpg "Ανοιχτές πληγές: Συνέντευξη του Paul Auster και του Spencer Ostrander")
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας για το Αιματοβαμμένο έθνος;
Ostrander: Ξεκίνησε το 2019. Ένιωθα τεράστια οργή και άγχος εξαιτίας ενός ακόμα μαζικού πυροβολισμού. Ξύπνησα μες στη νύχτα και αισθάνθηκα ανήμπορος. Έτσι, άρχισα την έρευνα. Μέσα σε διάστημα δύο χρόνων έκανα τέσσερα με πέντε ταξίδια σε διαφορετικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών. Επέλεξα να επικεντρωθώ συμβολικά στους τόπους μακελειών. Άλλοι από αυτούς έχουν ξαναχτιστεί, άλλοι έχουν κατεδαφιστεί, άλλοι έχουν αφεθεί στη μοίρα τους – αυτό λέει πολλά για τη στάση των Αμερικάνων απέναντι στο συγκεκριμένο θέμα.
Auster: Κάποια στιγμή ο Spencer μου έδειξε τις φωτογραφίες και η αυτοσυγκράτησή του με εντυπωσίασε – στα στιγμιότυπα εκείνα δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος. Δεν υπήρχε καν αναφορά σε όπλα. Ήταν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, που κανένας άλλος φωτογράφος δεν είχε τολμήσει με αυτού του είδους το υλικό. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να γράψω κάτι που θα ήταν συμβατό με τις φωτογραφίες, οι οποίες αποτυπώνουν τους τόπους όπου σημειώθηκαν μαζικοί πυροβολισμοί. Αλλά μπαίνοντας ολοένα και περισσότερο σε αυτό το θέμα, συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα της ένοπλης βίας στην Αμερική είναι συντριπτικά μεγαλύτερο από τη φρίκη των μαζικών πυροβολισμών.
Οι αναγνώστες μπορεί να εκπλαγούν όταν μάθουν ότι ήσουν κάτι σαν σκοπευτής στα νιάτα σου.
Auster: Ο κόσμος, τουλάχιστον όσοι ξέρουν ποιος είμαι, με έχουν στο μυαλό τους ως έναν άνθρωπο της Αριστεράς από την Ανατολική Ακτή. Ήθελα όμως να εδραιώσω την αξιοπιστία μου ως κάποιου που μπορούσε να γράψει για το συγκεκριμένο θέμα. Η σκοποβολή είναι διασκεδαστική, απολαυστική. Καταλαβαίνω τη «γοητεία» της. Ταυτόχρονα όμως γνωρίζω από πρώτο χέρι και τις επιπτώσεις της ένοπλης βίας. Η οικογένεια του πατέρα μου καταστράφηκε εξαιτίας της δολοφονίας του παππού μου από τη γιαγιά μου το 1919.
Spencer, ποιον τόπο μακελειού από όσους επισκέφτηκες ξεχώρισες;
Ostrander: Στο Λας Βέγκας μια γυναίκα ήρθε δίπλα μου, έπεσε κάτω και άρχισε να οδύρεται. Την αγκάλιασα και μου είπε την ιστορία της: ο σύζυγός της είχε δεχτεί πυροβολισμούς, αλλά τελικά επέζησε. Αλλά μετά βλέπεις όλο αυτό το τεράστιο οικόπεδο στο Λας Βέγκας που είναι εντελώς έρημο. Χάσκει εκεί σαν ανοιχτή πληγή. Έμαθα από τη σύζυγο του θύματος ότι επρόκειτο να φτιάξουν σε εκείνο σημείο το πάρκινγκ των Raiders, της ομάδας του αμερικάνικου ποδοσφαίρου.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σας για αυτό το βιβλίο;
Ostrander: Ελπίζω η δουλειά που κάναμε να εμπνεύσει έναν διάλογο για το πού βρισκόμαστε ιστορικά και πού θέλουμε να φτάσουμε – και σε τι είδους Αμερική θα δεχτούμε να ζήσουμε.
Auster: Ελπίζουμε πολλοί άνθρωποι να το διαβάσουν και να αντιληφθούν το πνεύμα με το οποίο δημιουργήθηκε, και ίσως αρχίσουν να τα εξετάζουν όλα αυτά από μια νέα οπτική γωνία. Ξέρω ότι οι προσδοκίες μας από ένα μικρό βιβλίο είναι πολλές, αλλά αυτό είναι το όνειρό μας. Και αν δεν λειτουργήσει, τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Η συνέντευξη των Paul Auster και Spencer Ostrander στον David Adams και το Publishers Weekly δημοσιεύτηκε στις 14/10/2022.
Μετάφραση: Ειρήνη Μανιατοπούλου
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F30744%2F978-618-03-3944-4_1.jpg)
