Η ιδέα για το «Αδελφικό» προέκυψε το 2012. Η αρχική πλοκή ήταν πολύ διαφορετική, αλλά όσο την επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου, ο «θόρυβος» καθάριζε και έβγαιναν στην επιφάνεια αυτά που ήθελα να πω. Ξεκίνησα στις αρχές του 2016.

Είχα στον νου μου να γράψω μια ιστορία για το Αδελφικό, ένα χωριό στον νομό Σερρών, τόπο γέννησης και κατοικίας ενός ποιητή που υπήρξε συνεργάτης του περιοδικού ΓΙΑΤΙ (περιοδικού που εξέδιδε ο πατέρας μου) κι έφυγε νωρίς, πριν τα τριάντα του. Το ημερολόγιό του, που είχα στα χέρια  μου, αποτέλεσε απλώς το έναυσμα. Ξεκινώντας, συνειδητοποίησα πως έγραφα σε μεγάλο βαθμό για τη φυγή, ως βαθιά ανεξιχνίαστη ανάγκη, αλλά και ως διέξοδο, για τη σχέση ανάμεσα σε δύο αδέλφια, ιδωμένη απ’ τη μια πλευρά, για ανθρώπους που θέλουν να κάνουν κάτι στη ζωή τους και καταλήγουν να κάνουν κάτι άλλο, για ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και νιώθουν πάντα ένα κενό, για τη δεκαετία του ‘90 και την απόσταση που μας χωρίζει από αυτήν, για τους τόπους, τις πόλεις, τα σπίτια απ’ όπου περνάμε στη ζωή μας, τη μητρότητα, την απώλεια, την ποίηση, τη μουσική, το σινεμά, μέχρι και τον Ντέιβιντ Μπόουι και πώς μας άγγιξε ο θάνατός του.

Δυσκολευόμουν να γράψω στην Αθήνα, το έκανα προφανώς, αναγκαστικά, αλλά είχα πολλές υποχρεώσεις και περισπάσεις εδώ και προτιμούσα να γράφω όταν έφευγα – όποτε έφευγα ξεκλείδωνε το μυαλό μου. Μεγάλα κομμάτια του βιβλίου γράφτηκαν στις Σέρρες, κεφάλαια ολόκληρα σε καφέ στη Θεσσαλονίκη και κάποια τελευταία πράγματα στη Μάλτα. Η διάθεση φυγής που είχα το διάστημα που γραφόταν το βιβλίο συνέπεσε με την τάση φυγής των ηρώων και είναι, νομίζω, διάχυτη στο μυθιστόρημα. Άλλωστε η ηρωίδα δηλώνει πως ανήκει στους «αποδημητικούς». Η φωτογραφία στο εξώφυλλο της Μυρσίνης Γκανά νομίζω ότι συμπυκνώνει την έννοια της φυγής, η οποία μπορεί συχνά να πηγάζει από απόγνωση, αλλά διαπνέεται και από αισιοδοξία.

Το Αδελφικό είναι το χωριό όπου συναντιούνται ο Γιώργος Μελισσινός, νεαρός χειρουργός από τη Θεσσαλονίκη που προσπαθεί να ξεπεράσει τον χαμό ενός ασθενή του και η Μάρω Αμπατζή, διορθώτρια σε εφημερίδα, ανύπαντρη μητέρα ενός μωρού, που επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της όταν το διαμέρισμά της στην Αθήνα καταστρέφεται από πυρκαγιά. Λίγο πριν τα σαράντα, κι ενώ ο απόηχος της δεκαετίας του ‘90 και της εφηβείας τους δεν έχει σβήσει ακόμη, αναγκάζονται να ενηλικιωθούν, να σταθούν στα πόδια τους, να ξεχάσουν και να θυμηθούν, σε ένα μυθιστόρημα για τον τόπο, τη μνήμη, για όσους θέλουν να φεύγουν, και για όσα συμβαίνουν όταν μικρόκοσμοι καταρρέουν και οι διπλανοί τους παραμένουν άθικτοι.

Βάσια Τζανακάρη