Το Σάνσετ Παρκ αφηγείται τις ελπίδες και τους φόβους μιας ομάδας αξέχαστων ηρώων στη διάρκεια της αμερικάνικης οικονομικής κατάρρευσης του 2008. Τέσσερις απένταροι εικοσάρηδες κάνουν κατάληψη σ' ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στο Σάνσετ Παρκ, μια άγρια γειτονιά του Μπρούκλιν. Ο Μπινγκ Νέιθαν, ο επικεφαλής της ομάδας, είναι ένας πελώριος τύπος, που παίζει ντραμς και περνά τη μέρα του στο Νοσοκομείο Σπασμένων Αντικειμένων  επιδιορθώνοντας κειμήλια που κατασκευάστηκαν όταν οι παππούδες του ήταν παιδιά. Η Έλεν είναι μια μελαγχολική καλλιτέχνιδα που καταλαμβάνεται από ερωτικά οράματα. Η Άλις μια φοιτήτρια που προσπαθεί να ολοκληρώσει τη διατριβή της και ο Μάιλς ένας φυγάς. Καταρρακωμένος από τις ενοχές του για τον θάνατο του ετεροθαλούς αδελφού του, ο Το Σάνσετ Παρκ αφηγείται τις ελπίδες και τους φόβους μιας ομάδας αξέχαστων ηρώων στη διάρκεια της αμερικάνικης οικονομικής κατάρρευσης του 2008. Τέσσερις απένταροι εικοσάρηδες κάνουν κατάληψη σ' ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στο Σάνσετ Παρκ, μια άγρια γειτονιά του Μπρούκλιν. Ο Μπινγκ Νέιθαν, ο επικεφαλής της ομάδας, είναι ένας πελώριος τύπος, που παίζει ντραμς και περνά τη μέρα του στο Νοσοκομείο Σπασμένων Αντικειμένων  επιδιορθώνοντας κειμήλια που κατασκευάστηκαν όταν οι παππούδες του ήταν παιδιά. Η Έλεν είναι μια μελαγχολική καλλιτέχνιδα που καταλαμβάνεται από ερωτικά οράματα. Η Άλις μια φοιτήτρια που προσπαθεί να ολοκληρώσει τη διατριβή της και ο Μάιλς ένας φυγάς. Καταρρακωμένος από τις ενοχές του για τον θάνατο του ετεροθαλούς αδελφού του, ο Μάιλς έχει διακόψει κάθε επικοινωνία τόσο με τον πατέρα του και τη μητριά του όσο και με τη μητέρα του. Για ένα διάστημα είχε καταφύγει στη Φλόριντα, όπου εργαζόταν σε συνεργείο καθαρισμού κατασχεμένων σπιτιών από τη σαβούρα που άφηναν πίσω τους οι ιδιοκτήτες τους μες στην απόγνωση και την οργή τους. Ο Μάιλς επιστρέφει στη Νέα Υόρκη όταν η ερωτική του σχέση με μια κουβανοαμερικάνα πιτσιρίκα μπαίνει σε επικίνδυνη τροχιά. Η μετακόμιση αυτή θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τον ίδιο όσο και για τους συγκατοίκους του...
Το Σάνσετ Παρκ διαδραματίζεται στις ΗΠΑ της οικονομικής κρίσης, της χρεοκοπίας των νοικοκυριών και των κατασχέσεων σπιτιών. Μια ιστορία για το πώς μπορεί κανείς να επιστρέψει σε έναν κόσμο που έχει αφήσει οριστικά πίσω του και πώς γίνεται να ξανασμίξει με τους ανθρώπους βγαίνοντας από την εξορία και την απομόνωση τις οποίες είχε ο ίδιος επιλέξει. Ο Auster αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ευφυής στιλίστας του λόγου, γράφοντας ένα έξοχο, διαχυτικό και παθιασμένο μυθιστόρημα, με σχολαστικά δουλεμένη δομή, για τη σύγχρονη Αμερική και τα φαντάσματά της.
Όπως συμβαίνει συνήθως με το μαγικό και αιφνιδιαστικό οστερικό στιλ γραφής, κάθε στοιχείο του μυθιστορήματος είναι ποτισμένο με υπαινιγμούς, η ιστορία του κάθε ήρωα φωτίζει τις τραγικές μας αδυναμίες και τη βαθύτατη ανάγκη μας για επαφή, σύνδεση και ομορφιά. Σε μια εποχή αποκαρδιωτικής κρίσης και ραγδαίων αλλαγών, ο Auster μάς θυμίζει τι έχει πραγματικά αξία: η αγάπη, η τέχνη και το θαυμαστό παράδοξο της ζωής.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Έντονο και συναρπαστικό.
Times Literary Supplement

Δεν το αφήνεις από τα χέρια σου. Ο Auster έχει έμφυτο το χάρισμα της αφήγησης και είναι μεγάλος στιλίστας.
Time Out

Ένα καθηλωτικό, προσεκτικά ζυγισμένο μυθιστόρημα, όπως όλα του Paul Auster.
Evening Standard

Μιλάμε για τον Auster, οπότε τίποτα δεν εξελίσσεται όπως περιμένει κανείς… Συναρπαστικό.
Sunday Telegraph


Επί χρόνια ένα από τα κύρια θέματα που απασχολούσαν τον Paul Auster στο έργο του ήταν η θνητότητα. Τώρα, όπως λέει ο ίδιος, ενδιαφέρεται περισσότερο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα. Στο τελευταίο του βιβλίο, το Σάνσετ Παρκ, χρησιμοποιεί το τεράστιο στεγαστικό πρόβλημα στις ΗΠΑ ως υπόβαθρο της ιστορίας μιας ομάδας νεαρών που κάνουν κατάληψη σε ένα σπίτι στο Μπρούκλιν.
Σύμφωνα με τον Auster το σπίτι είναι ένα μέρος όπου θα έπρεπε κανείς να αισθάνεται απολύτως ασφαλής. «Είναι το μέρος όπου δεν χρειάζεται να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας». Στο βιβλίο του θέλησε να διερευνήσει τι συμβαίνει όταν χάνει κανείς αυτή την αίσθηση ασφάλειας.
«Ο σπόρος από τον οποίο γεννήθηκε αυτό το βιβλίο ήταν η ιδέα της εκδίωξης κάποιου από τον τόπο κατοικίας του» λέει ο Auster στον ραδιοφωνικό σταθμό NPR. «Αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι πρόκειται ταυτόχρονα για ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, το προσωπικό πρόβλημα της απομάκρυνσης και αποξένωσης και η εξωτερική συνθήκη της χρεοκοπίας και της έξωσης… συνέτειναν στη δημιουργία αυτού του βιβλίου».

Τι αντιπροσωπεύουν οι νεαροί καταληψίες του Μπρούκλιν;
Αυτά τα παιδιά, οι χαρακτήρες του βιβλίου μου, κρέμονται από μια κλωστή. Το βιβλίο μιλάει για πολλά πράγματα, και ένα από αυτά είναι αυτό το σπίτι στο Σάνσετ Παρκ, όπου τέσσερις εικοσάρηδες έχουν κάνει κατάληψη. Πρόκειται για μια ιστορία γύρω από τις έννοιες του σπιτιού και του σπιτικού. Του σπιτιού με την κυριολεκτική, απτή έννοια, και του σπιτικού με την έννοια της οικογένειας. Είναι εντυπωσιακό πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο στο βιβλίο μου αντιμετωπίζουν αυτοί οι νέοι άνθρωποι που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να ζήσουν, παρόλο που ο καθένας απ’ αυτούς έχει έναν στόχο. Εκτός, ίσως, από τον Μάιλς.

Γιατί αυτοί οι νεαροί χαρακτήρες δυσκολεύονται τόσο πολύ;
Το τραγικό με τη σημερινή Αμερική είναι ότι οι νέοι που σπουδάζουν, εκτός κι αν προέρχονται από εξαιρετικά πλούσιες οικογένειες, αναγκάζονται να πάρουν φοιτητικά δάνεια. Η μεγάλη τραγωδία, επομένως, είναι ότι οι νέοι που έχουν πολύ καλή μόρφωση ξεκινούν τη ζωή τους χρεωμένοι. Όσοι είναι χρεωμένοι τείνουν να είναι και φοβισμένοι. Φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους, τα προς το ζην, κι αυτός δεν είναι και πολύ καλός τρόπος να ξεκινήσει κανείς τη ζωή του. Για παράδειγμα, η Άλις στο Σάνσετ Παρκ σπουδάζει ακόμη και αγωνίζεται απελπισμένα. Δεν ξέρει τι να κάνει. Δεν έχει εισόδημα και δεν μπορεί να βασιστεί στους γονείς της γιατί κι αυτοί δεν έχουν τίποτα.

Οι χαρακτήρες σας στο Σάνσετ Παρκ σχηματίζουν ένα ξεχωριστό είδος κοινότητας, σωστά;
Δεν το είχα σκεφτεί αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Έγραψα το βιβλίο τοποθετώντας το μεγαλύτερο μέρος της δράσης μέσα στο μυαλό των ηρώων· το γεγονός γίνεται μέρος της σκέψης τους. Δεν έχω ξαναγράψει τέτοιο βιβλίο, με τόσες διαφορετικές οπτικές γωνίες, όλες σε παρόντα χρόνο. Έχει μια αίσθηση θεατρικότητας, λες κι αυτοί οι χαρακτήρες είναι ηθοποιοί σε κάποιο θεατρικό έργο.
Από συνέντευξη του Paul Auster στον ιστότοπο Goodreads