[Ο Στρατής Πασχάλης] επιχειρεί και επιτυγχάνει μια ολότελα διαφορετική ανάγνωση του μεγάλου Σκιαθίτη κοσμοκαλόγερου συγγραφέα, αποδεικνύοντας την απαράμιλλη γλωσσική του ιδιαιτερότητα. Αναδεικνύοντας μια γλώσσα σχεδόν σωματική.
Τα διηγήματα που επιλέγει για τη συλλογή, είναι δεκαεννιά διηγήματα, τα πλέον ποιητικά, μυστηριώδη και υπερφυσικά [...]
Όλα τους, κόσμοι θρυλικοί και απόκοσμοι, ιστορίες σκοτεινές και παραμυθένιες. [...]
Στις σκοτεινές ιστορίες του, παραμυθένιες και υπερβατικές αγάπες, νεράιδες, λάμιες μαγεία και εξορκισμοί, όνειρα που κινούνται στα όρια με το όραμα, με μια σχεδόν αλχημική γραφή, χωρίς προηγούμενο, δίχως επόμενο και δίχως ταίρι.
Ποιητικός και ταυτοχρόνως ρεαλιστής, παραληρηματικός και ταυτοχρόνως με άποψη και στόχο, πρωτότυπος αλλά και τόσο βαθιά κοντά στην παράδοση, σχεδόν θεϊκός και ταυτοχρόνως ο ταπεινότερος των ανθρώπων. Χωρίς γλωσσικούς κανόνες και νόμους λειτουργώντας (όπως επισημαίνει ο ανθολόγος του) σχεδόν δημοσιογραφικά, «χρησιμοποιώντας το γράψιμο εντελώς πεζά, ως μέσο, και όχι ως αυτοσκοπό», άφησε πίσω του ιστορίες που φτάνουν πια να διαβάζονται σήμερα σαν ξόρκι και σαν προσευχή. Ακόμα και από τα νέα παιδιά, που δεν τις πολυκαταλαβαίνουνε.
Το αποτέλεσμα [...] μια σειρά από ιστορίες που μέσα από την αλληγορία τους είναι σαν να κατέχουν την απάντηση και τη λύση στο μέγα αίνιγμα της ζωής.
Διότι στις ιστορίες του Παπαδιαμάντη θεοί και άνθρωποι περπατάνε στους ίδιους δρόμους. Γυναίκες και ξωτικά κολυμπάνε στα ίδια ποτάμια. Και αν το υποσυνείδητο ή το υπέρλογο είχε φωνή, μονάχα έτσι θα τα έλεγε, με τη μαγική, ποιητική, άναρχη γλώσσα του. Διότι ο Παπαδιαμάντης έγραφε όπως ανέπνεε. Και τον Θεό και την ψυχή του με τις ιστορίες που αναζητούσε.
Όσο για τα «Σκοτεινά παραμύθια» και την καινούργια ανάγνωση του Στρατή Πασχάλη, ποτέ δεν προέκυψε περισσότερο φως. Στη ζωή και στη γραφή και την ψυχή του Σκιαθίτη κοσμοκαλόγηρου.  

Απρόσμενα, αντισυμβατικά, λογοτεχνικά... Σκοτεινά, αιρετικά, αποκαλυπτικά είναι τα παραμύθια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ιστορίες που φανερώνουν την ποιητική του πλευρά και που σφραγίζονται από το μυστήριο, τη μαγεία και τη δεισιδαιμονία, το υπερφυσικό και το όνειρο είναι τα 19 διηγήματα που περιέχονται στο βιβλίο «Τα σκοτεινά παραμύθια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη» [...]. Αναγνώσματα που θα άρμοζαν για εφήβους, σαν τους σημερινούς που αρέσκονται στο μυστήριο και τη σκοτεινιά που μπορεί να κρύβει ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών ή ο Χάρι Πότερ. Στα συγκεκριμένα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, τα «σκοτεινά παραμύθια» του, συναντά κανείς κόσμους θρυλικούς και παραμυθένιους, αντίθετους προς τις αξίες της προσγειωμένης εποχής του, καταφύγιο για μια ύπαρξη που βρίσκεται σε διαρκή ρεμβασμό, για να μη βλέπει. Η τάση φυγής, η εμμονή με το υπερφυσικό και, βεβαίως, το χιούμορ και ο σαρκασμός κυριαρχούν στον τρόπο γραφής των σκοτεινών παραμυθιών.