Είναι μία συλλογή δεκατριών διηγημάτων, με ευδιάκριτη δομή, κοινό βιωματικό υπόστρωμα και εσωτερική συνοχή που τους προσδίδει προοπτική μυθιστορήματος. […]
Ο λόγος του, λόγος στοχαστικός και λόγος αποδοχής. Λόγος ευγενής. Ακόμη και οι ερωτικές σκηνές έχουν μια ευγένεια, χωρίς τίποτε να αφαιρεί αυτό από τον υπόγειο ερωτισμό τους. Η γραφή του, το κλίμα της γραφής του, συχνά στέλνει το μυαλό του αναγνώστη στη μουσική∙ μια γενική ατμόσφαιρα ρυθμικής αγωγής αντάτζιο με λόγο αλέγκρο. Γρήγορος λόγος, στακάτος, χωρίς πλατυασμούς. […]
Τα κόκκινα στραγάλια του Νικήτα Παρίση, τρυφερά και πικρά, ψύχραιμα και συγκινητικά, ακαριαία και νηφάλια, επιβεβαιώνουν τον ορισμό που θέλει το διήγημα να αποτελεί στην ουσία τη ρομαντική μορφή του πεζού λόγου.  

[…] με την ευαισθησία, το ξεχείλισμα της ψυχής και της μνήμης και με το γνήσιο δημιουργικό ταλέντο που διαθέτει [ο Νικήτας Παρίσης] μας προσφέρει ακόμη ένα δώρο-έκπληξη που κρύβει δυνατές αλλά και λεπτές συγκινήσεις: το βιβλίο του Τα κόκκινα στραγάλια με δεκατρία διηγήματα, που αναβιώνουν αυθεντικά μια εποχή και φορτίζουν βασανιστικά, μα και λυτρωτικά, τη μνήμη μας.[…]
Πέρα από την κοινωνική ευαισθησία, την αγάπη και τον σεβασμό για τον άνθρωπο, τον σύντροφο, τον φίλο, το μέλος της παρέας, τον άγνωστο της καθημερινής αγωνίας, που δεσπόζουν σΆ ολόκληρο το βιβλίο, η ειλικρινής επικοινωνία, η ουσιαστική ψυχική επαφή και ο αυθόρμητος, διακριτικός ερωτισμός διαπερνούν αρκετά διηγήματα.
Οι σκηνές και τα επεισόδια που στήνει ο συγγραφέας είναι τόσο δεμένα με τις μνήμες και τις εμπειρίες, που έχεις την εντύπωση πως δεν τα μαστορεύει με την τέχνη και τη φαντασία αλλά τα βγάζει αυτούσια απΆ τη μνήμη που ξεχειλίζει. Θέλει πολύ ταλέντο να μετατρέψεις τη μνήμη σε τόσο αυθεντική και γοητευτική τέχνη και ο Παρίσης το διαθέτει πράγματι.
Οι ήρωες των έργων που πλάθει […] έχουν μια γνησιότητα στη συμπεριφορά: τίποτε το σχηματοποιημένο και το ψεύτικο, καμιά παρατραβηγμένη υπερβολή στη σκέψη και στη δράση. […]
[Ο Παρίσης] σχεδιάζει το κείμενό του με λιτότητα αλλά κάποτε και με ιμπρεσιονιστική λεπτομέρεια, με μαεστρία στην αφαίρεση, ώστε τα πιο συγκλονιστικά να τα λέει με την παρασιώπηση και τη δραστική κινητοποίηση της φαντασίας. […] Η αλήθεια, η αμεσότητα και η σιωπή στην πιο σοφή αναλογία τους. Συχνά μέσα στη δραματική ένταση ξεπηδούν γνήσιες ποιητικές εικόνες και εκφράσεις […]. Αυτό που ολοκληρώνει τη γοητεία του σχεδιασμού είναι το στοιχείο της έκπληξης που περιμένει τον αναγνώστη στο τέλος των κειμένων. Μια έκπληξη δυνατή, ευρηματική και συχνά λυτρωτική. […]
Έχει μεγάλη ικανότητα όχι μόνο να σκιαγραφεί τους χαρακτήρες των προσώπων με αδρές πινελιές, λίγες και καίριες λέξεις αλλά και να τους ολοκληρώνει κυρίως με τη δράση, τη συμπεριφορά και τον λόγο τους. Παράλληλα με διεισδυτικότητα, αλλά και διακριτικότητα προχωρεί σε ψυχογραφικές και ψυχολογικές προσεγγίσεις εξαίρετες, ψηλαφώντας πτυχές πολύ λεπτές και άκρως ευαίσθητες.
Οι άμεσοι διάλογοι σε ευθύ λόγο, που πλειοψηφούν μέσα στα διηγήματα, ζωντανεύουν την αφήγηση, την κάνουν πιο αυθεντική και ρεαλιστική και παράλληλα της προσδίδουν μια θεατρικότητα.
Η πραγματική μαεστρία του όμως βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο δίνει κάθε φορά, με ένα μείγμα από καταθέσεις και παρασιωπήσεις, το κλίμα της εποχής και την ατμόσφαιρα (πραγματική και ψυχολογική) που επιβάλλουν οι περιστάσεις, η οποία καθηλώνει τον αναγνώστη και τον προετοιμάζει για να οδηγηθεί μέσα από συναισθηματικές μεταπτώσεις, συγκρούσεις, εντάσεις, κορυφώσεις προς τη λυτρωτική, παιδευτική επίδραση μιας γνήσιας τέχνης του λόγου. Ο δάσκαλος με το όραμα της παιδείας και της ανάτασης, που έμαθε να ξεχωρίζει την αλήθεια και την ομορφιά, αυτό που συγκινεί και συγκλονίζει, το γνήσια δραματικό, πέρα απΆ το μελό, και το πρακτικό χιούμορ, τώρα υφαίνει ένα έργο τέχνης που ευφραίνει, προβληματίζει κι απελευθερώνει.
Αυτό που ολοκληρώνει την ευεργετική επίδραση του βιβλίου είναι ο γοητευτικός λόγος του Νικήτα Παρίση, που τον έχουμε βιώσει και στην προφορική εκδοχή του, τη διδακτική. Καθαρής, σαφής, ουσιαστικός, καίριος, λιτός με επιλεγμένες δραστικές λέξεις που φορτίζουν την ψυχή και τη φαντασία. Κοφτός, κατά παράταξη, ζεστός και άμεσος στο μεγαλύτερο ποσοστό και κυρίως στους πολλούς διαλόγους, αλλά κάποτε και αναλυτικός, με περιορισμένη υπόταξη, εκεί που επιβάλλει η αφήγηση και το ύφος. Πάντα προσεγμένος και προσωπικός.  

Η γραφή του Νικήτα Παρίση είναι μεστή, λυρική, νοσταλγική και συνανισθηματική, συγκινώντας τον αναγνώστη».