Ο αριστοτεχνικά δουλεμένος λόγος του [Βασίλη Τζανακάρη], η αφηγηματική του δεινότητα καθώς και η γλαφυρότητα τω περιγραφών του είναι αρετές που χαρακτηρίζουν τον βραβευμένο συγγραφέα. Τα παράξενα της καθημερινότητας, οι έρωτες, η διασκέδαση των ανθρώπων, τα ναρκωτικά, ο θάνατος, οι ίντριγκες αποτυπώνονται σΆ αυτό το εκπληκτικό βιβλίο που είναι γραμμένο όπως ακριβώς θα έπρεπε να γράφονται τα βιβλία ιστορίας: με αντικειμενικότητα και αλήθεια, αλλά παρΆ όλα αυτά έκδηλη αγάπη για την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του. Η έκδοση συμπληρώνεται από σπάνιες, αδημοσίευτες φωτογραφίες της Στρατιάς του Έβρου, σκίτσα, πρωτοσέλιδα του Τύπου εκείνης της ιστορικής περιόδου και χάρτες. 

[…] Μια αφήγηση γλαφυρή, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από τις πρώτες ίσαμε τις τελευταίες σελίδες και απόλυτος σεβασμός στις πλούσιες πηγές που χρησιμοποιεί [ο συγγραφέας], οι οποίες προέρχονται από τον ημερήσιο Τύπο (όλου του πολιτικού φάσματος) της περιόδου, από ποικίλα επίσημα έγγραφα και από διηγήσεις όσων έζησαν από πρώτο χέρι τα συμβάντα. Η δε ζωντάνια και παραστατικότητα της αφήγησης δείχνουν να οφείλουν πολλά όχι μόνο στο λογοτεχνικό τάλαντο του συγγραφέα, αλλά και στο ότι ο Τζανακάρης, όπως και ο Γιώργος Ιωάννου, «διαβάζει ελληνική ιστορία κλαίοντας», θεωρώντας, ίσως καθ’ υπερβολήν ότι «κανένα λογοτεχνικό κείμενο δεν μπορεί να του δώσει αυτή τη συγκίνηση». Και ακριβώς επειδή «συγκινείται» ο ίδιος από όσα διαβάζει, ψάχνοντας απεγνωσμένα ανάμεσα σε χιλιάδες σκονισμένες σελίδες βιβλίων, εφημερίδων, επιστολών και άλλων τεκμηρίων, καταφέρνει να συγκινήσει και τους αναγνώστες του∙ η συγκίνησή του είναι αυθεντική, γι’ αυτό και τη μεταδίδει αποτελεσματικά.