Ο Συμπάρδης χαρίζει στον αναγνώστη μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και εμείς ως θεατές του έργου του ευχόμαστε η αφήγηση να μην τελειώσει ποτέ.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Στην «Πλατεία Κλαυθμώνος» υπάρχει ο ήρωας και η προβληματική οικογένειά του. Είναι μόλις 19 ετών, φοιτητής Νομικής και άμαθος. Αναζητώντας το σεξ στα ουρητήρια της Πλατείας Κλαυθμώνος θα συλληφθεί και θα έχει την πρώτη προσωπική του αποτυχία. Το γεγονός αυτό θα τον φέρει σε επαφή με έναν κύκλο ομοφυλοφίλων της εποχής που συχνάζουν σε σπίτια. Ο πατέρας λείπει, η μητέρα νεάζει και αλλάζει συχνά εραστές. Σε αυτή τη γεμάτη τραύματα οικογένεια υπεισέρχεται ο Νίκος ένας φίλος του πατέρα και εραστής όπως φαίνεται επ’ ολίγον της μητέρας, ο Θεόφιλος, ένας δευτεροκλασάτος ηθοποιός με αμφίσημη σεξουαλικότητα , η κόρη του που μυεί άτεχνα τον κεντρικό ήρωα στη σχέση του με το γυναικείο σώμα. Οι σχέσεις όλων αυτών δεν είναι δεδομένες. Ο ήρωας θα προσπαθήσει να επανασυνδεθεί με τον πατέρα του, ενώ θα βρίσκεται συνεχώς σε κόντρα με τη μητέρα του - όχι χωρίς αγάπη. Ο Συμπάρδης από την εποχή του «Άχρηστου Δημήτρη» είναι ο μετρ της αμφισημίας των αισθημάτων και των σχέσεων. Ποτέ δεν μαθαίνουμε ακριβώς τα γεγονότα: γιατί ο πατέρας έχασε τη δουλειά του, γιατί εξαφανίστηκε ο φίλος, ποια είναι η σεξουαλικότητα του εραστή της μητέρας, τι ρόλο παίζει η κόρη του και άλλα για τα οποία ο αναγνώστης παίρνει μισές πληροφορίες, κυρίως μέσα από φήμες, μένοντας πάντα μέσα στην ομίχλη των γεγονότων. Αυτό το παιχνίδι της ασάφειας και της αμφισημίας που γίνεται μέσα από την υπονόμευση της αφήγησης είναι και το γοητευτικό παιχνίδι του συγγραφέα με τον αναγνώστη.

Ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το αφήσεις. Λες και δημιουργεί δίνες και μέσα τους περιδινίζονται οι αναγνώστες ώσπου απορροφούνται και χάνονται.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

literature.gr

Η πρώτη σκηνή του μυθιστορήματος μάς υποδεικνύει πού να κοιτάξουμε και πώς στη συνέχεια να νοηματοδοτήσουμε όσα συνέβαιναν στη ζωή εκείνου του παιδιού. Βήμα βήμα, όπως και ο ήρωας, ξετυλίγουμε έτσι το κουβάρι και σ’ αυτό ο Γιώργος Συμπάρδης είναι τεχνίτης. Αλλά και στο πώς καταφέρνει να μάς κάνει, όπως και στα άλλα του μυθιστορήματα, να αγαπήσουμε όλα, μα όλα του τα πρόσωπα. Είναι το ιδιαίτερο βλέμμα του, που εκτιμά ό,τι ιδιαίτερο έχει καθένας πάνω του; Είναι η ματιά του που δείχνει να κατανοεί ανθρώπους και δεινά που μας τους κάνει συμπαθείς και οικείους;
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Από το πρώτο του βιβλίο, τη νουβέλα «Μέντιουμ» το 1987 μέχρι και σήμερα, ο Γιώργος Συμπάρδης φροντίζει για καθένα από τα βιβλία του να έχει πυκνώσει το βίωμά του και να έχει πάρει τις αποστάσεις του από την ιστορία που αφηγείται. Ίσως γι’ αυτό κάθε φορά η ιστορία του είναι κατασταλαγμένη και η γραφή του μεστή.
Συνέντευξη

Από την ηθελημένα τεμαχισμένη γραμμή του κύκλου μικρών συνόλων ο οποίος κυριαρχεί στην «Πλατεία Κλαυθμώνος», κρατώ τη μελαγχολική σιωπή και τη σοφία ενηλικίωσης του κεντρικού ήρωα, την ατμόσφαιρα επιβαρυμένης ελαφρότητας της μητέρας του, τις σκοτεινά αδιέξοδες επιλογές του πατέρα του μα και το ηθικολογικό ερείπιο στο οποίο θα καταλήξει το παρ’ ολίγον κορίτσι του. Υπάρχουν πλήθος μέσα για να χτιστεί μια στέρεη οικοδομή και αυτό ακριβώς υπερασπίζεται, αποδεικνύει και κερδίζει στο ακέραιο ο Συμπάρδης στην «Πλατεία Κλαυθμώνος».
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Δείτε ΕΔΩ το κείμενο

Ο γνωστός συγγραφέας, πολυβραβευμένος μεν, «αθόρυβος» δε, μιλάει στο «Βήμα» με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του μυθιστορήματος «Πλατεία Κλαυθμώνος», μιας αγωνιώδους, εθιστικής αφήγησης για την ενηλικίωση ενός αγοριού κατά την ταραγμένη δεκαετία του 1960.
Δείτε ΕΔΩ όλο το κείμενο

Η περιγραφή είναι έξοχη όχι μόνο δομικά αλλά κυρίως γιατί τίποτα δεν αφήνεται να μοιάζει τελεσίδικο, δηλαδή κατασκευασμένο. Με δυο λόγια, όλα δημιουργούνται με πλαστικότητα, δεν υπάρχουν καλούπια.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Τα βιβλία του Συμπάρδη είναι αναγνώσματα σαγηνευτικά και επικίνδυνα. Γιατί σε γοητεύουν με την υποβολή και το μυστήριο και σε εξαναγκάζουν να κοιτάξεις βαθύτερα από την επιφάνεια, τη δική σου και των άλλων. Γιατί μιλούν με έναν ιδιαίτερο τρόπο για θέματα που η εποχή μας είτε τα απογυμνώνει αποκαθηλωτικά είτε τα δακτυλοδείχνει μειωτικά.
Γιατί παίρνει θέματα διαχρονικά και τα προσγειώνει σε έναν τόπο και χρόνο παραπλανητικό, πείθοντάς μας για τον ρεαλισμό τους ενώ αυτά έχουν ήδη ανυψωθεί σε κάτι άλλο: αλληγορικό, υπαρξιακό και πανανθρώπινο.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Ο Συμπάρδης αγαπάει τους ήρωές του -όλους ανεξαιρέτως-, γιατί αγαπάει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, μέσα στις διαφορετικές ιστορικές συνθήκες, είναι που τον απασχολεί. Απολύτως ανθρωποκεντρική η λογοτεχνία που υπηρετεί. Η γλώσσα που κάθε φορά εφευρίσκει είναι υποδειγματικής ακρίβειας. Από βιβλίο σε βιβλίο, με την ίδια πάντα ποιότητα, ο ολιγογράφος συγγραφέας καταθέτει ένα διαρκές μάθημα λογοτεχνίας.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Η ιδιαίτερη σύνταξη στη γραφή του Γιώργου Συμπάρδη αποδεικνύεται ότι κάνει κάτι παραπάνω από το να μαγνητίζει τον αναγνώστη για να κρατήσει το ενδιαφέρον του. Αφήνει τις σκέψεις, τις εικόνες και τις επιθυμίες να σκάσουν με δύναμη πάνω στο ρήμα στο τέλος κάθε πρότασης που μας ταρακουνά λέγοντάς μας με τόλμη τι πραγματικά γίνεται στη ζωή του Ψευτογιώργου.
Ο νεαρός πρωτοετής φοιτητής της Νομικής περιπλανιέται σε αόρατους τόπους της Αθήνας τη νύχτα αναζητώντας τον εαυτό του, τη σεξουαλική του ταυτότητα και τη θέση του στις ζωές των άλλων, της μάνας, του πατέρα, του τρίτου προσώπου στη ζωή τους, αλλά και βάζοντας σε τάξη την παιδική του ηλικία. Είναι νέος σε μια εποχή αποσιωπήσεων και ισχυρών εκρήξεων, καθώς βρισκόμαστε στον πρώτο χρόνο της Δικτατορίας.
Η Αλίκη, η Μιμή και ο Αντώνης, οι ιστορίες των οποίων θα έρθουν σε πρώτο πλάνο στα επόμενα τρία μέρη του βιβλίου, είναι οι άλλες όψεις της ίδιας αναζήτησης της ευτυχίας, της χειραφέτησης, της αποδοχής και της αγάπης. Το τελευταίο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη μιλάει χωρίς κομφορμισμό αλλά με απέραντη τρυφερότητα και κατανόηση για τα ανθρώπινα πάθη.