Ένα μυθιστόρημα ερωτικό, αστυνομικής πλοκής, με ιστορικό υπόβαθρο. Περισσότερο βλάσφημο από τη ροΐδεια «Πάπισσα Ιωάννα», αφού το ανοσιούργημα λαμβάνει χώρα στο Άγιον Όρος. Συναρπαστικότερο από «Το όνομα του Ρόδου», μια και το απόκρυφο χειρόγραφο που εντοπίζεται στη μοναστική Βιβλιοθήκη δεν αφορά έριδες της Καθολικής Εκκλησίας αλλά την επανάκτηση της Βασιλεύουσας. […] Και ως επιστέγασμα, ένα μυθιστόρημα πλήρες μορφικών τεχνασμάτων. 

Αξιέπαινη, πέρα από την προσεκτική μελέτη του υλικού, σχετικού με το βίο των αγιορειτών μοναχών και την ιστορία του Όρους, είναι η υφολογική ποικιλοχρωμία του βιβλίου. Ο Ακρίβος συνθέτει με επιδεξιότητα ένα παλίμψηστο φωνών με διακριτό ηχόχρωμα και αποκλίνουσα αλήθεια η καθεμία. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση εναλλάσσεται με το λόγο σε πρώτο πρόσωπο διαφορετικών χαρακτήρων που προσεγγίζουν από παντελώς διαφορετική σκοπιά ένα συγκεκριμένο γεγονός, με συνέπεια να σχηματοποιείται ένα πανδαιμόνιο πολυφωνίας, παρερμηνειών και ύφους. Το γλωσσικό σύμφυρμα από βιβλικές περικοπές, υπηρεσιακή καθαρεύουσα, ημερολογιακές σημειώσεις, δοκιμιακή γραφή, λαϊκή ομιλία και φρασίδια μηνυμάτων στο κινητό, εξεικονίζει δραστικά την ετερογένεια του μυθοπλαστικού κόσμου. 

Ο Ακρίβος γράφει ένα μοναστηριακό θρίλερ με πλούσιο πραγματολογικό διάκοσμο που διαβάζεται απνευστί – κι αυτό δεν είναι διόλου μικρό επίτευγμα. 

Ο Κώστας Ακρίβος μάς έδωσε ένα καλοδουλεμένο, αστυνομικής υφής, μυθιστόρημα με πάμπολλα πραγματολογικά στοιχεία για το Άγιον Όρος. Κυρίως, όμως, μας ξαναδίνει το ερέθισμα να αναστοχαστούμε τον εαυτό μας. 

[…] το μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου, εκτός από την ευρηματικότητα της πλοκής, την τολμηρότητα του θέματος και των άλλων στοιχείων που το απαρτίζουν, χαρακτηρίζεται και από μια πληρότητα μορφικών τεχνασμάτων. Το πιο δυνατό σημείο του συγγραφέα στο μυθιστόρημα αυτό είναι οι 8 ½ σελίδες με τις οποίες επιλέγει να κλείσει το βιβλίο του. Σελίδες οι οποίες αποκαλύπτουν την πολυσημία της γραφής, το ζήτημα της πολλαπλότητας των εκδοχών, αλλά, κυρίως, γιατί αποκαλύπτουν βασικά ζητήματα της τέχνης της μυθοπλασίας, όπως αυτό της παντοδυναμίας του συγγραφέα, της αυτονομίας των χαρακτήρων κ.λπ. […]
Ο αφηγητής, ομοδιηγητικός, αλλά και τριτοπρόσωπος, άλλοτε παρακολουθεί και απλά εκθέτει, άλλοτε γνωρίζει καλά τι μέλλει γενέσθαι, ξετυλίγει το μίτο της εξιστόρησης, οδηγώντας τον αναγνώστη στο άβατο της μυθοπλασίας. Η ευρηματική χρήση της ομοδιηγητικής αφήγησης, η επιστολική αφήγηση, η γραφή εν είδει ημερολογίου, καθώς και η χρήση τω SMS, η παράθεση αποσπασμάτων από κείμενα των Γραφών, καθοριστικά συνδεδεμένων με την εξέλιξη της ιστορίας, φανερώνουν την πολυμορφική γραφή του συγγραφέα. […]
Αν ο Εμμανουήλ Ροΐδης γράφει μια Πάπισσα Ιωάννα, αν ο Ουμπέρτο Έκο επινοεί ένα χειρόγραφο για να θίξει τις έριδες της καθολικής Εκκλησίας, ο Κώστας Ακρίβος, εν τω ελέω της έμπνευσης, ή αλλιώς όταν η έμπνευση αποφάσισε να τον επισκεφτεί, αυτός ήταν στο γραφείο του και δέχτηκε με ευγνωμοσύνη –υποθέτω- την ιεροτελεστία της συνεύρεσης, για να κυοφορήσει τελικά μια ιδέα πιο ενδιαφέρουσα απ’ αυτή του Ροΐδη και του Έκο. Αποτέλεσμα αυτής της κυοφορίας είναι το Πανδαιμόνιο, ένα μυθιστόρημα που θα κάνει κριτικούς και αναγνώστες να αναρωτιούνται εάν πρόκειται εντέλει για ένα θρησκευτικό, ιστορικό ή ένα ερωτικό μυθιστόρημα αστυνομικής απόχρωσης. 

Ο Κώστας Ακρίβος με αναμφισβήτητη αφηγηματική εμπειρία μας χαρίζει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, όπου συμπλέκεται η αστυνομική πλοκή με την ανθρώπινη υπαρξιακή αγωνία, η οποία, εν τέλει, υποτάσσεται στην αγωνία του έρωτα και στην αγωνία της αμαρτίας. Η ιστορία του κλείνει μέσα της όχι μόνο την εγκόσμια κόπωση, αλλά και την προέκτασή της μέσα στην οντολογική και ιδεαλιστική συνθήκη, με μοναδικό σκοπό την ένδον αναπτέρωση. […]
Το Πανδαιμόνιο είναι ένα χορταστικό μυθιστόρημα που ικανοποιεί και τα πιο δύσκολα γούστα. Περιέχει μύθο, εξελικτική πλοκή και υψηλή αφηγηματική σαφήνεια. Το γεγονός αυτό φανερώνει την εμπειρία του συγγραφέα και την άμεση ικανότητά του στην απόδοση ενός υψηλού ποιοτικά, πυκνού εκφραστικά και με ευκρινή αρτιότητα δομημένου λόγου. Οι διάλογοί του είναι μελετημένοι στο έπακρο, καθώς ανταποκρίνονται στο βαθμό πνευματικότητας και γλωσσικής ευστροφίας των ομιλούντων ηρώων, οι δε περιγραφικές αναπτύξεις του και οι νύξεις επί των ψυχολογικών και συναισθηματικών καταστάσεων αποκαλύπτουν χωνεμένες γνώσεις για ανθρώπινη προβολή σε κλειστό ή ανοιχτό ορίζοντα. 

Ο Κώστας Ακρίβος καταφέρνει να ικανοποιήσει και τα πιο δύσκολα γούστα, καθώς αστυνομική πλοκή, ανθρώπινη υπαρξιακή αγωνία και υψηλή αφηγηματική σαφήνεια συμπλέκονται σε ένα χυμώδες μυθιστόρημα, που έχει γίνει ήδη ανάρπαστο. 

Θεωρώ ότι αυτό το βιβλίο του Ακρίβου είναι το καλύτερο που έχει γράψει ως τώρα, γιατί, πέραν όλων των άλλων, ικανοποιεί και την προσωπική μου θέση, διατυπωμένη πολλαπλώς και επανειλημμένως, ότι τα βιβλία πρέπει να έχουν θέμα και όχι απλώς υποθέσεις, θέμα που να απαιτεί εύρος γνώσεων για να το υποστηρίξει ο συγγραφέας του και να το καταστήσει έτσι ικανό να μετάσχει της υπόθεσης λογοτεχνία. […]
Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί, κλείνοντας, είναι ότι ο Κώστας Ακρίβος και σεβασμό για το Όρος έχει και εξαιρετικός λογοτέχνης αποδεικνύεται. Το βιβλίο του είναι πολύ ενδιαφέρον. 

Ο Ακρίβος έχει δείξει επανειλημμένα ότι ξέρει να αποδίδει πιστά και να εναλλάσσει μέσα στο ίδιο κείμενο πολλά ιδιόλεκτα, από την προφορική ομιλία των λαϊκών στρωμάτων ως τη γραπτή γλώσσα άλλων εποχών ή το ιδίωμα των επίσημων εκκλησιαστικών εγγράφων. Το επιβεβαιώνει και σ’ αυτό το μυθιστόρημα. […]

Ο Ακρίβος, ξεκινώντας από μια ενδιαφέρουσα ιδέα, προσπάθησε να δώσει ένα εντυπωσιακό μυθιστόρημα, που να «εκλαϊκεύει» μια σύνθετη προβληματική μέσα από μια ολοένα πιο δαιδαλώδη ιστορία μυστηρίου και την επίδειξη δεξιοτεχνίας στους ελιγμούς του συγγραφέα μέσα στον λαβύρινθό της. Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε. Για πολύ κόσμο, το μυθιστόρημά του διαβάζεται ευχάριστα και ικανοποιεί χωρίς να απαιτεί βαθύτερη μέθεξη. 

[…] ο Ακρίβος αναφέρεται στην παράβαση του άβατου του Αγίου Όρους. Η γυναικεία παρουσία σηματοδοτεί την παράβαση των χιλίων χρόνων. Επίσης, η ανακάλυψη του πτώματος της γυναίκας μπλέκει τα πράγματα. Το κουβάρι της πλοκής το ξετυλίγει αργά ο ίδιος ο συγγραφέας με έξυπνο τρόπο και με εξαιρετική διεισδυτικότητα. Όπως ο Ιταλός συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο στο Όνομα του ρόδου, έτσι και ο Ακρίβος μας οδηγεί μέσα από την οντολογική και ιδεαλιστική θεώρηση στο χτίσιμο της ιστορίας, αλλά και θέτει στόχο να μας κατευθύνει με μοναδικό σκοπό την εσωτερική αναπτέρωση. Εξετάζει πρώτα τους βασικούς υπόπτους. […] Η απάντηση θα δοθεί στο τέλος, αφού ο συγγραφέας καταφέρει αριστοτεχνικά, κατά τη διαδρομή, να ανατρέψει τις υποθέσεις και να χτίσει το οικοδόμημά του. Και όλα αυτά με αφηγηματική δεινότητα που δημιουργεί ένα χορταστικό μυθιστόρημα που διαβάζεται με ευχαρίστηση και που δίνει την επιλογή στον αναγνώστη να το προτείνει και σε άλλους, ως ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της χρονιάς που πέρασε. 

pumpeduppages.blogspot.gr
 

literature.gr