Όλγα Σελλά,
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, 6/4/2014
Η ελληνική τηλεόραση και η πολιτική
Χαριτίνη Καρακωστάκη,
THE BOOKS' JOURNAL, τχ. 43, Μάιος 2014
Ο φερετζές της Μαριορής
Πάσχος Μανδραβέλης,
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, 11/5/2014
Η δύσκολη γέννα της τηλεόρασης
Μανώλης Πιμπλής,
ΤΑ ΝΕΑ (Βιβλιοδρόμιο), 5/4/2014
Η τηλεόραση άργησε... τριάντα χρόνια
Συνέντευξη στη Λίνα Παπαδάκη,
www.protagon.gr, 14/6/2014
Πέτρος Τατσόπουλος,
ΕΘΝΟΣ, 5/7/2014
Ο Παύλος Τσίμας αφηγείται την άγνωστη κι εν πολλοίς «σουρεαλιστική» ιστορία της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης, από τα «προϊστορικά» χρόνια του Μεταξά και της Κατοχής έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών και το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ πέρυσι τον Ιούνιο. Ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών και απολαυστικό ανάγνωσμα.
Συνέντευξη στην Ειρήνη Ορρφανίδου,
THETOC, 9/6/2014
«Ελληνική τηλεόραση: Το “μαύρo” παρελθόν»
Οικονομική Βιομηχανική Επιθεώρηση, Ιούλιος 2014
Υπήρξε η τηλεόραση παρούσα στο φαντασιακό της Ελλάδας -δηλαδή: των πάντα εξωστρεφών Ελλήνων- πολύ πριν η ασημιά μικρή οθόνη αρχίσει να λάμπει, ουσιαστικά δυο δεκαετίες μετά τις συγκρίσιμες ευρωπαϊκές χώρες, πρακτικά τα χρόνια της Χούντας. Λειτούργησε η τηλεόραση σαν προσδοκία, σαν υπόσχεση ένταξης στον «μεγάλο έξω κόσμο»: αυτό τη φόρτωσε με ένα φορτίο περίεργο - όπως άλλωστε και η αρχική λειτουργία της «με πηλήκιο», υπό την έννοια (η δεύτερη) ότι δημιούργησε μια σειρά από αντανακλαστικά πειθάρχησης αν μη υποταγής.
Τα οποία απαξίωσαν την κρατική τηλεόραση, χαρίζοντας την πρωτοκαθεδρία στην ιδιωτική ευθύς ως αυτή εμφανίστηκε. Περισσότερο κι από ένα χρονικό της πορείας της τηλεόρασης στην Ελλάδα, το βιβλίο αυτό του Παύλου Τσίμα αποτελεί μιαν ανατομία του πώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης -συνολικά, με την τηλεόραση απλώς αιχμή της μαζικότητας-λειτούργησαν/δυσλειτούργησαν πολιτικά, κοινωνικά, ακόμη και πολιτιστικά στην πράξη. «Η καθυστερημένη γέννησή της και η δυστυχισμένη ενηλικίωση επί Χούντας» εξηγούν πολλά: τεχνικά όμως «το θαύμα είναι πώς, παρ’ όλα αυτά, με υποτυπώδεις οικονομικούς πόρους και αφόρητους περιορισμούς» κατορθώθηκε η τηλεόραση (και οι άνθρωποί της, βέβαια...) να διεκδικήσουν το συλλογικό φαντασιακό και μια διόλου αμελητέα πολιτική επιρροή.
Μπορεί η Ελλάδα να υπήρξε «η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που μπήκε στην τηλεοπτική εποχή», όμως σήμερα είναι πιθανόν και η πιο κολλημένη στην παραμορφωτική τηλεοπτική «πραγματικότητα», η οποία ακριβώς την καθηλώνει σε προκατακλυσμιαία πολιτικά αντανακλαστικά (τόσο, μα τόσο γλυκά για το κατεστημένο της όμως). Να φανταστεί κανείς ότι η σύγχρονη νέμεση θα προέλθει από φαινόμενα όπως... της τηλεοπτικής γένεσης π.χ. ενός «ΠΟΤΑΜΙΟΥ» του Στ. Θεοδωράκη;
Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη,
www.diastixo.gr, 7/1/2015