Πέρα μακριά, στο δάσος το βαθύσκιο που είχε από χρόνους παλιούς κατοικηθεί από νεράιδες, ζούσε και μεγάλωνε μια εξαιρετικής ομορφιάς νεραϊδούλα. Το δέρμα της λευκό σαν το άσπιλο χιόνι, τα μακριά μαλλιά της κόκκινα στο χρώμα της φωτιάς, χόρευε και τραγουδούσε εξαίσια και ασταμάτητα –όπως εξάλλου κάνουν όλες οι νεράιδες– ωστόσο ήταν άτακτη. Σκανταλιές και πειράγματα, φάρσες, σκέτο ζιζάνιο.
Αυτά μέχρι τα δεκαοκτώ της.
Διότι την ημέρα των γενεθλίων της, η Μεγάλη Νεράιδα του Δάσους τής έριξε στους ώμους ένα μαντίλι. Μαγικό, βέβαια, εφόσον για την κατασκευή του είχαν χρησιμοποιηθεί «κλωστές από ουράνιο τόξο και χνούδια από μενεξεδί σύννεφο καλοκαιρινό». Μαγικό, και γιατί είναι γνωστό από αρχαίους θρύλους ότι δίχως το μαντίλι της η νεράιδα χάνει την ισχύ της.
«Πρόσεξε, καλή μου! Αν χάσεις το μαντίλι σου, έχασες για πάντα τη δύναμή σου!» της είχε ψιθυρίσει η Μεγάλη Νεράιδα και είχε χαθεί αφήνοντας πίσω της ασημένιες νυχτοπεταλούδες.
Έτσι –τι να έκανε άλλωστε;– η άτακτη και απείθαρχη νεράιδα υπάκουσε με βαριά καρδιά. Διόλου δεν το ήθελε το πελώριο μαντίλι που την τύλιγε ολόκληρη σχεδόν. Και στο κρεβάτι μ’ αυτό πλάγιαζε. Διαταγή. Εφόσον αυτή θα ήταν η μελλοντική βασίλισσα του δάσους.
Ένα πρωινό, εκεί που τάιζε με δροσοστάλες μια ανεμώνη, παρουσιάστηκε εμπρός της ένας άγνωστος, νέος και παράξενος εξερευνητής. Είχε μια πολύπλοκη φωτογραφική μηχανή και φωτογράφιζε μανιτάρια. Μα πολλά μανιτάρια. Ο ωραίος νέος, που θαύμασε μεμιάς η νεράιδα, σκόπευε να γράψει ένα βιβλίο γι’ αυτά. Τον ρωτούσε, λοιπόν, τον πλησίαζε διαρκώς, αλλά ο νέος ούτε την έβλεπε, ούτε την άκουγε. Την αγνοούσε. Τι στενοχώρια και καημός για την πεντάμορφη κοκκινομάλλα! Δεν άργησε, όμως, να καταλάβει ότι το μαγικό μαντίλι την έκανε αόρατη. Και… «Αχ, έρωτα!»
Η πρώην ατίθαση νεράιδα και μελλοντική βασίλισσα έγινε, με τη βοήθεια μαγικών αρχαίων βιβλίων, η μεγαλύτερη ειδήμων μανιταριών. Και η πιο ταλαντούχα και ξακουστή μαγείρισσά τους. «Επιτέλους, ένα κορίτσι για μένα!» μουρμούρισε ο εξερευνητής θαμπωμένος.
Σήμερα στην πόλη η πρώην άτακτη και πρώην νεράιδα έχει το πιο φημισμένο εστιατόριο μανιταριών, έχει και τον αγαπημένο της κοντά της και κοντεύει να ξεχάσει την πρωτινή ζωή της και το μαγικό μαντίλι, το οποίο τριγυρνά στο δάσος δίχως την κάτοχό του και μαλώνει και παρατηρεί τις άτακτες νεραϊδούλες.
Ευφάνταστο παραμύθι με όμορφες λεπτές εικόνες, με ωραία ροή, και λέξεις και φράσεις ασυνήθιστες, στιγμές στιγμές λαμπυριστές, όπως ακριβώς αρμόζει στα παραμύθια που μιλούν γι’ αυτά τα υπέροχα πλάσματα, στα οποία η φαντασία των λαών έδωσε ζωή και χαρίσματα, δυνάμεις υπερφυσικές, αγαθότητα, καμιά φορά και εκδικητικότητα, και πάντως, κατά την παράδοση, σε μεγάλες περιόδους έζησαν κοντά στον άνθρωπο, στην ύπαιθρο μάλιστα έσμιγαν με θνητούς. Πολλές και τους παντρεύονταν – όπως καλή ώρα και η πρώην νεράιδα και νυν μαγείρισσα, ηρωίδα της Λίνας Μουσιώνη.
 

Κάθε κοριτσάκι, ή μάλλον τα περισσότερα κοριτσάκια, ονειρεύονται να είναι νεράιδες με μαγικά ραβδάκια ή να βρουν έναν πρίγκιπα να τις αγαπήσει και να τις κάνει πριγκίπισσες. Ε λοιπόν, σε αυτή την ιστορία έχουμε μια ανατροπή. Είναι μια νεράιδα με ομορφιά εξωτική, παιχνιδιάρα, που της αρέσει ο χορός και το τραγούδι και που σύντομα πρόκειται να γίνει η επόμενη βασίλισσα του δάσους. Όμως, γκρινιάζει, είναι κακόκεφη και μουτρωμένη και θέλει με κάθε τρόπο να το αποφύγει… Τότε ήταν που εμφανίστηκε ένας απρόσμενος επισκέπτης στο δάσος. Ένας επισκέπτης που δεν ενδιαφερόταν για νεράιδες αλλά για μανιτάρια! Η νεραϊδούλα μας δεν έχασε χρόνο. Παρ’ όλη της την αγανάκτηση βάλθηκε να βρει τρόπο να γίνει ορατή (γιατί, ξέχασα να σας πω, με την κάπα που φορούσε ήταν αόρατη) και να τον κάνει όχι μόνο να τη δει αλλά και να τη θαυμάσει! Έτσι, άρχισε να διαβάζει βιβλία. Βιβλία μαγειρικής! Κι αυτό επειδή λάτρευε να μαγειρεύει. Και μιας και ήξερε και την αγάπη του εξερευνητή για τα μανιτάρια, βρήκε κι έκανε με όλους τους τρόπους μανιτάρια! Αφού τα έμαθε όλα, έβγαλε την κάπα που την έκανε αόρατη, χρησιμοποίησε όλη της τη νέα γνώση για το μαγείρεμα και όλη της την τέχνη για να σαγηνεύσει τον επισκέπτη του δάσους. Έτσι έγινε. Τον βρήκε και τον κέρδισε. Στο τέλος, δε θα σας αποκαλύψω τι έγινε, αν δηλαδή τον έφερε στο βασίλειο των νεραϊδών ή αν εκείνος την πήρε στον κόσμο των ανθρώπων ή κάτι άλλο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι κάποιος έγινε πολύ ευτυχισμένος και κάποιος άλλος πραγματικά θυμωμένος! 
Αυτή η ιστορία μου δίνει το έναυσμα να μιλήσω για ένα άλλο μεγάλο θέμα ανάμεσα στα παιδιά και τους μεγάλους. Είναι το θέμα των επιλογών και των επιθυμιών. Για να γίνω πιο σαφής, εννοώ το κατά πόσο εμείς οι μεγάλοι καταλαβαίνουμε και αφήνουμε τα παιδιά μας να έχουν επιθυμίες και σε ένα δεύτερο επίπεδο, αν τα αφήνουμε να έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν και να αποφασίσουν τι θέλουν για τους εαυτούς τους. Και το θέμα αυτό είναι εξαιρετικά καίριο, μιας και όλοι μας –λίγο ως πολύ– πέφτουμε στην παγίδα να προαποφασίζουμε για τα παιδιά μας και να τους υποδεικνύουμε όχι μόνο τι πρέπει να κάνουν αλλά και τι να σκέφτονται και να θέλουν! Εννοείται πως η λύση δεν είναι η απόλυτη ελευθερία, μιας και ακόμα δεν έχουν τη γνώση που χρειάζονται. Όμως είμαστε στο άλλο άκρο. Συχνά αγνοούμε τις κλίσεις τους και τις επιθυμίες τους και τους στερούμε το κίνητρο σε ό,τι κάνουν. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν για όλους τα πράγματα και πόση περισσότερη ισορροπία θα υπήρχε ανάμεσά μας, αν γι’ αυτά που είναι αναγκαίο να γίνουν από τα παιδιά, τους δίναμε την ευκαιρία να βρουν έναν λόγο να τα εμπνέει, αυτό που τα εκφράζει. Να βρουν δηλαδή τη χρησιμότητα που μπορεί το καθετί να έχει στη ζωή τους και να αναλάβουν την ευθύνη απέναντι σε αυτό, έτσι ώστε να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση σε ό,τι κάνουν κι έτσι να είναι επιτυχημένα και κατ’ επέκταση ευτυχισμένα.
 

www.miaforakienankairoimikrieleni.blogspot.gr
 

www.neraideskaidrakoi.gr
 

www.elniplex.com 

www.elniplex.com