«Η ασίγαστη περιέργεια και η δίψα για περιπέτεια αναδύονται από τον βίο του Πάτρικ Λη Φέρμορ. Πάντι για τους φίλους του, Μιχάλης για τους συναγωνιστές του στην Κρήτη την περίοδο της Αντίστασης, Παντελής για τους συντοπίτες του στην Καρδαμύλη όπου επέλεξε να εγκατασταθεί, αντί της στρατιωτικής σταδιοδρομίας για την οποία τον προόριζαν, θέλησε να ζήσει σαν μυθικός ήρωας. Εξοπλισμένος με μια φθαρμένη χλαίνη και μια μαγκούρα από ξύλο φλαμουριάς, έναν υπνόσακο, που γρήγορα θα έχανε, μπλοκ, μολύβια, γόμες και μια παλιά Ποιητική Ανθολογία της Οξφόρδης, που επίσης θα έκανε γρήγορα φτερά, διέσχισε στα 18 του τη Μάγχη και έβαλε πλώρη για την Κωνσταντινούπολη […] Μισόν αιώνα αργότερα, το 1978, ο συγγραφέας της Ρούμελης και της Μάνης, ο ξένος που έγινε δικός μας διαφημίζοντας την Ελλάδα όσο ελάχιστοι, βάλθηκε να δημοσιεύσει σταδιακά το χρονικό του νεανικού του ταξιδιού, αρχής γενομένης μ’ ένα βιβλίο που η κριτική χαρακτήρισε «τουλάχιστον αριστούργημα»: το «Α time of gifts». Και φέτος, λίγο πριν συμπληρώσει τα 90, μπορεί να το δει τυπωμένο και στη γλώσσα μας ως Η εποχή της δωρεάς (μετ. Μαίρη Βοσταντζή, εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)».  

[…] Ο φιλέλληνας συγγραφέας της Μάνης (1958) και της Ρούμελης, Οδοιπορικό στη Βόρεια Ελλάδα (1966), τα δύο πολυδιαβασμένα βιβλία που έκαναν γνωστό τον ίδιο αλλά και την Ελλάδα διεθνώς, έγραψε την Εποχή της δωρεάς με διάθεση νοσταλγική για τον ίδιο αλλά και με ελκυστική φρεσκάδα για τον αναγνώστη του. […] Μάστορας της αφήγησης, με μαγικό τρόπο και διάθεση να εισαγάγει στις σελίδες του το νεανικό ενθουσιασμό και το μπρίο ενός παραμυθά ταξιδευτή, ο Πάτρικ Λη Φέρμορ ανακαλεί, βήμα προς βήμα, την εμπειρία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και την περιρρέουσα ηττοπαθή ατμόσφαιρα της μεσευρώπης στη δεκαετία μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων. […] Η πένα [του] διαθέτει την ικανότητα να μαγνητίζει, να κερδίζει το ακροατήριό του, όπως στα χρόνια της Ελληνικής Αντίστασης πάνω στα βουνά της Κρήτης, όπου ο συγγραφέας συμμετείχε ενεργά στο αντάρτικο και έγινε παγκοσμίως γνωστός για την απαγωγή του γερμανού στρατηγού Κράιπε. Γι’ αυτό η Εποχή της δωρεάς διαβάζεται απολαυστικά.[…]  

[…] Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ απολαμβάνει τη φύση, διαλέγοντας το δρόμο που τον βοηθάει να πληροφορηθεί από μόνος και από μέσα του την ύπαρξη του ρεαλισμού και του νατουραλισμού στις σκέψεις και στη θεώρηση του κόσμου […] Η όποια θεώρηση της ζωής, ωστόσο, υπακούει στις προσωπικές επαναστάσεις. Στα νιάτα, που έχουν τη δύναμη να επαναστατούν και να ακούν τις εξεγέρσεις που συντελούνται μέσα τους. Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ άκουσε αυτές τις φωνές και, αφήνοντας την Αγγλία και την προγραμματισμένη γι’ αυτόν κατά το αγγλικό πολιτισμικό ήθος στρατιωτική καριέρα, φόρεσε το δισάκι του στον ώμο και πήρε τους δρόμους του κόσμου. Γι’ αυτό και έγινε ένας από τους σημαντικότερους ταξιδιωτικούς συγγραφείς. Περιέγραφε συνεχώς τους σταθμούς της ζωής του, μιας ζωής χωρίς Ιθάκη. Κι αν κάποτε ο ορίζοντας του κόσμου δημιουργούσε την ψευδαίσθηση της ύπαρξης μιας Ιθάκης στο βάθος του, εκείνος ή καθάριζε τα μάτια του ή άπλωνε τα χέρια του στο χάος, για να την απωθήσει. […] Η εποχή της δωρεάς ήταν εκείνη στη διάρκεια της οποίας έκανε το ωραίο ταξίδι.  

Μεγάλη συνέντευξη του βρετανού συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου Η εποχή της δωρεάς. Η Λώρη Κέζα, η δημοσιογράφος στην οποία παραχώρησε ο συγγραφέας τη συνέντευξη, τον επισκέφτηκε στο σπίτι του στην Καρδαμύλη. Ο Φέρμορ, σήμερα σε ηλικία ενενήντα ετών, όταν ρωτήθηκε αν θα επαναλάμβανε το ταξίδι το οποίο έκανε από την Ολλανδία ως την Τουρκία πεζός, σε ηλικία 18 ετών το 1933 (τις περιπέτειες του πρώτου μέρους αυτού του ταξιδιού περιγράφει στο βιβλίο του Η εποχή της δωρεάς), απάντησε:
«Σήμερα ένα τέτοιο ταξίδι δεν θα είχε ενδιαφέρον. Ο κόσμος έχει γίνει δυσάρεστος, δεν είναι ελκυστικός για έναν νέο άνθρωπο. Πολλά κράτη έχασαν την ομορφιά τους. Πέρασαν φρικτές πολιτικές εμπειρίες. Καταστράφηκαν από αισθητικής και αρχιτεκτονικής πλευράς. Ήταν όμορφα κράτη όταν εγώ ήμουν νέος. Βρέθηκα στη σωστή εποχή».
Η δημοσιογράφος κλείνοντας χαρακτηρίζει τον Φέρμορ ως τον μεγαλύτερο εν ζωή ταξιδιωτικό συγγραφέα. 

Ατίθασος νεαρός στα 18, ο Πάτρικ Λη Φέρμορ μπάρκαρε μια νύχτα με βροχή από το κέντρο του Λονδίνου, διέσχισε τη Μάγχη, άφησε πίσω του για πέντε χρόνια τις κραυγές των γλάρων στην παραλία του Ντόβερ κι έφτασε στο λιμάνι του Ρότερνταμ – το ολλανδικό Αγκίστρι. Ήταν ένα πρωί χιονισμένο, η ζωή του απλωνόταν σαν άγραφο χαρτί κι επειδή δεν μπορούσε να διαχειριστεί ακόμα την ορμή των ορμονών του, την περιέργεια, την παλάντζα ανάμεσα στην κοινωνία και τη φύση, τη λαχτάρα του να τα ζήσει όλα διαμιάς – αποφάσισε να κατεβάσει ρολά και να διασχίσει με τα πόδια την Ευρώπη. Ήταν ένα ψηλό, ξανθό αγόρι με ένα σακίδιο και γερή στολή εκστρατείας – ένας backpacker σε πρώιμη εποχή. Ευγενικής καταγωγής, ήδη προσεκτικά διαβασμένος, ήθελε, όπως λέει, «να σεργιανίσω την Ευρώπη σαν απλός αλήτης, σαν φτωχός προσκυνητής ή περιπλανώμενος καλόγερος, ένας περιηγητής φιλόσοφος, ένας μοναχικός ιππότης...». Προορισμός του ήταν να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη. Δεν είχε ξεσπάσει ακόμα ο μεγάλος δεύτερος πόλεμος – ήταν μια βίαιη άνοιξη του 1933, με πολλή βροχή, ορμητικά ρεύματα και χιόνι.
Διαβάζω για το μυθικό κατόρθωμα του σπουδαίου ταξιδευτή, που ζει ακόμα, υπέργηρος, στην Καρδαμύλη της Μάνης, σε ένα μικρό ελικοφόρο που με πάει με καμιά εικοσαριά άλλους στην Ινσταμπούλ, το βράδυ της Παρασκευής. Το βιβλίο λέγεται «Η εποχή της δωρεάς», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. [...]
Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ δεν έφτασε τότε στον προορισμό του. Σταμάτησε στην ουγγρική μεθόριο. Πέντε χρόνια οδοιπορούσε στην Ευρώπη. Που ήταν τα πιο πυκνά και πλούσια της ζωής του. Σημασία έχει ότι ταξίδεψε προς τα εκεί. Και σαράντα χρόνια μετά, έγραψε με εκείνες τις εμπειρίες, σε ένα απλό πέτρινο σπίτι της Καρδαμύλης «ένα από τα ωραιότερα ταξιδιωτικά βιβλία του 20ού αιώνα».