Η ποιήτρια έχει σχεδόν πλήρη έλεγχο των εκφραστικών της μέσων και σπάνια αστοχεί. Είναι χαμηλόφωνη, λιτή, αρκετά πυκνή και ουσιαστική στη στόχευσή της. Η καθαρότητα είναι το είδος της. Ξέρει τη λογική ακολουθία και την κλιμακωτή ανάπτυξη του ποιήματος, καθώς εξακτινώνει μεθοδικά το λόγο της από έναν κεντρικό θεματικό πυρήνα, με ήρεμους αναβαθμούς, με λογικά κατηγορήματα που τα διακρίνει η συνοχή, συναρθρωμένα σαν την ανάπτυξη ενός γεωμετρικού τύπου ή ενός θεωρήματος. Δεν έχουμε εδώ υψιπετείς ανατάσεις και γλωσσικούς ή νοηματικούς εκτροχιασμούς, χάριν εντυπώσεων. Πουθενά δεν προσπαθεί να μας αιφνιδιάσει, και αυτή η ειλικρίνεια είναι σημαντική, αφού προϋποθέτει γνησιότητα και αυθεντικότητα αισθητική και βιωματική. Η Πρωίμου δεν αισθάνεται την ανάγκη να ακολουθήσει κανένα συρμό για να μην θεωρηθεί η παρωχημένη η γραφή της. Κάνει μια ειλικρινή κατάθεση, επειδή μάλλον της προέκυψε μια ποιητική ύλη την οποία επεξεργάστηκε για χρόνια, χωρίς σπουδή, με πολλούς δισταγμούς και υπευθυνότητα, γεμάτη ερωτήματα και αμφιβολίες, όπως κάνει κάθε αληθινός καλλιτέχνης, αν έπρεπε να εκτεθεί δημοσίως ή να παραμείνει μια εγγραφή στον ανώνυμο σκληρό δίσκο της ιδιωτικότητας. Είναι δηλαδή στο αντίθετο ρεύμα από τη σύγχρονη μαζική πρεμούρα των πολλών που με τα πρώτα αβασάνιστα στιχουργήματα ή τις πρώτες ιδιοτελείς παροτρύνσεις φίλων για σπάνιο ταλέντο, σπεύδουν δε να επενδύσουν της δόξα. […]
Η ποίησή της είναι γειωμένη, στέρεη και ουσιαστική. Πλέκει τους στίχους της σαν τον ιστό της εργατικής και άοκνης αράχνης και τελικά αιχμαλωτίζει το θέμα της, σαν ένα ταπεινό έντομο, και καμιά φορά και εμάς τους αναγνώστες. […]
Είναι καυστική στην κοινωνική συμβατικότητα […], αλλά το κάνει με ήπιους στοχαστικούς τρόπους, με κατανόηση, σαν ένα πολυεπίπεδο πλαίσιο αναφοράς. Ποτέ δεν κραυγάζει. Δεν σαρκάζει. Δεν καταφεύγει στη βολική και ανέξοδη θλίψη ή στην εύκολα απόγνωση. […]
Η Αυτοβιογραφία του αθέατου είναι μάλλον μια αυτοβιογραφία της αθόρυβης, υπεύθυνης και ώριμης ζωής. Είναι ένα μεστό, ήρεμο, σχεδόν σιωπηρό βιβλίο. Περπατάει αργά σαν το περπάτημα του περιστεριού. Ακόμη και η συγκίνηση είναι τιθασευμένη με γνώση. Ακόμη και ο λυρισμός της δεν ξεφεύγει ποτέ στους γνωστούς γλυκασμούς. Καμιά νοηματική ή εκφραστική ασάφεια, καθώς η ακρίβεια και η οικονομία του λόγου την ορίζουν. Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στον σύγχρονο κατακλυσμό της γραφής, γιατί η Πρωίμου πήρε τα ελάχιστα υπάρχοντά της και τα έβαλε στη δική της μικρή συνετή κιβωτό.
Η ποίησή της έχει ουσία, όπως συνηθίζουμε να λέμε, έχει ψαχνό. Έχει κάτι να μας πει. Ίσως όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο και συγκλονιστικό (και ποιος άλλωστε στον καιρό μας μπορεί να καταθέσει κάτι συγκλονιστικό;), αλλά όπως είπαμε στέρεο και ουσιαστικό. Και κυρίως ειλικρινές. Η ποίησή της, θα έλεγα, είναι μια ήρεμη εξομολόγηση, χωρίς απελπισμούς. Μια αργόσυρτη ελεγειακή προσευχή, καθώς διακρίνει κανείς με ευκρίνεια ότι είναι ένθεη. Η Πρωίμου λοιπόν κατέθεσε ένα βιβλίο, με καθόλου πρώιμους καρπούς. Άφησε το χρόνο να ωριμάσει τους σιτοβολώνες της. Γιατί ίσως ήταν έτοιμη από καιρό.