H παρούσα συλλογή, που περιλαμβάνει έντεκα διηγήματα του Χένρι Τζέιμς –μερικά από τα οποία είναι αρκετά μακροσκελή, πλησιάζοντας, ως προς την έκταση, τη νουβέλα– και έναν «αποχαιρετισμό» (τα τελευταία κείμενα που υπαγόρευσε στην πιστή του γραμματέα Theodora Bosanquet, ενόσω ήταν κατάκοιτος, μετά από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που θα αποδεικνυόταν μοιραίο), επιχειρεί να δώσει μια γενική ιδέα για την εξέλιξη του Χένρι Τζέιμς ως διηγηματογράφου, καθώς σταδιακά μεταβαίνει από ένα διαυγές, περιγραφικό, «ρεαλιστικό» ύφος σε ένα πιο σκοτεινό και περίτεχνο, καθώς καθιστά ολοένα και πιο σαφές ότι η γλώσσα, γι' αυτόν, δεν είναι αποκλειστικά μέσο επικοινωνίας, αλλά μια επικράτεια αναπαραστάσεων και πυκνών σημασιοδοτήσεων και η λογοτεχνία, δεν είναι ένα απόθεμα πληροφοριών που παρέχονται σε μια απολύτως προβλεπτή ακολουθία και καλούν σε παθητική ή υποτελή ανάγνωση αλλά ένας τόπος διαδραστικής ερμηνείας και κριτικής πρόσληψης.
(από τον πρόλογο της Κατερίνας Σχινά)