Mε Το πράσινο σημειωματάριο να γοητεύει κριτικούς και αναγνωστικό κοινό και να μεταφράζεται ήδη σε 29 γλώσσες, η Clare Pooley έχει πολλούς λόγους να χαμογελά. Ο κυριότερος όμως είναι ότι το βιβλίο αυτό αγγίζει πτυχές της προσωπικής της ζωής και αποτελεί έναν παραλληλισμό του δικού της ταξιδιού προς την αποτοξίνωση από το αλκοόλ. Με αμεσότητα και ειλικρίνεια, η συγγραφέας μάς αποκαλύπτει πότε και γιατί δημιούργησε το blog «Mummy was a Secret Drinker» –το οποίο έχουν επισκεφτεί 3 εκατομμύρια αναγνώστες και ήταν η αφορμή για να γράψει το αυτοβιογραφικό Sober Diaries–, πώς ήταν να ζει για δύο χρόνια με τις φωνές των έξι χαρακτήρων μες στο μυαλό της και σε ποιον θα έδινε Το πράσινο σημειωματάριο, αν της δινόταν αυτή η ευκαιρία. Απολαύστε την!


Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε, το 2015, ένα ανώνυμο blog, που το ονομάσατε «Mummy was a Secret Drinker» και αργότερα να δημοσιεύσετε την αυτοβιογραφία σας με τίτλο Sober Diaries;
Το 2015 συνειδητοποίησα πως η σχέση μου με το ποτό ήταν πια εκτός ελέγχου και επηρέαζε αρνητικά την πνευματική αλλά και τη σωματική μου υγεία. Ήξερα πως έπρεπε να σταματήσω να πίνω, αλλά ντρεπόμουν πολύ να πω σε οποιονδήποτε γύρω μου, στους ανθρώπους της «πραγματικής μου ζωής» τι περνούσα. Έπρεπε όμως κάπου να μιλήσω. Έτσι ξεκίνησα να γράφω ανώνυμα στο blog μου, σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας, και να εξομολογούμαι τα πάντα σε αγνώστους, σε όλο τον κόσμο. Έγραφα κάθε μέρα ‒ για όλα μου τα συναισθήματα, όλα μου τα σκαμπανεβάσματα κατά την προσπάθεια να παραμείνω νηφάλια, για όλα όσα έμαθα. Έναν χρόνο μετά, το blog είχε πάνω από δύο εκατομμύρια επισκέψεις, και ο κόσμος μου έλεγε διαρκώς να κάνω την ιστορία μου βιβλίο. Κι έτσι γεννήθηκε το Sober Diaries.

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο σημείο της αποτοξίνωσης;
Πέρασα πολλά χρόνια που προσπαθούσα να αυτο-θεραπευτώ μέσω του ποτού. Έπινα όταν ήμουν χαρούμενη, όταν ήμουν λυπημένη, σε γιορτές, σε λύπες, για να διασκεδάσω, για να χαλαρώσω. Όταν σταμάτησα να πίνω, έπρεπε να μάθω να αντιμετωπίζω όλες αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα, όλες τις κοινωνικές περιστάσεις, χωρίς το μούδιασμα που επιφέρει το ποτό, και αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Τώρα ξέρω πως όταν πίνεις για να μην αισθάνεσαι τα δύσκολα κομμάτια της ζωής, παύεις να αισθάνεσαι και όλα τα καλά!

Τι είναι για εσάς Το πράσινο σημειωματάριο;
Το πράσινο σημειωματάριο είναι μια πολύ προσωπική ιστορία, γιατί λέγοντας επιτέλους την αλήθεια για τη ζωή μου στο blog, μεταμορφώθηκαν τα πάντα, οι ζωές εκατοντάδων ανθρώπων που το διάβασαν άλλαξαν. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ τι μαγικά πράγματα μπορούν να συμβούν όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν να είναι αυθεντικοί.

Με ποιον χαρακτήρα του βιβλίου αισθάνεστε περισσότερο συνδεδεμένη;
Καθένας από τους χαρακτήρες (εκτός από τον Ράιλι) έχει μια βασική ατέλεια, και εγώ έχω ως έναν βαθμό καθεμία από αυτές τις ατέλειες! Αλλά ο χαρακτήρας που είναι πιο κοντά μου είναι μάλλον ο Χάζαρντ, καθώς ο δρόμος του προς τη νηφαλιότητα είναι παρόμοιος με τον δικό μου.

Ήταν πρόκληση για εσάς να γράφετε από διαφορετικές οπτικές γωνίες;
Μου άρεσε η πρόκληση να κοιτάζω τον κόσμο από διαφορετική οπτική γωνία, αλλά μερικές φορές με έκανε να νιώθω πως τρελαίνομαι. Για δύο χρόνια είχα έξι διαφορετικές φωνές μέσα στο κεφάλι μου, που προσπαθούσαν όλες να ακουστούν.

Αν μπορούσατε να δώσετε Το πράσινο σημειωματάριο σε έναν πραγματικό άνθρωπο, ποιον θα διαλέγατε;
Τι ωραία ερώτηση! Θα διάλεγα τον Μπόρις Τζόνσον ‒τον πρωθυπουργό μας‒ που συχνά μοιάζει να μην μπορεί να ξεχωρίσει το ψέμα από την αλήθεια, άρα ίσως και τον ωφελούσε. Ορισμένες φορές μου θυμίζει τον Τζούλιαν, με την εκκεντρικότητά του, τον εγωισμό του, τη μανία του με τις γυναίκες!

Νομίζετε πως Το πράσινο σημειωματάριο μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους  να επανακαθορίσουν τον εαυτό τους και τις αξίες του σήμερα, εν μέσω της πανδημίας;
Το ελπίζω! Νομίζω πως η πανδημία μάς δίδαξε όλους τη σημασία της τοπικής κοινότητας και των δεσμών, της επαφής. Ίσως οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν πως μόνο αν καταστήσουμε τον εαυτό μας ευάλωτο και όντας πραγματικά αυθεντικοί θα είμαστε ικανοί να καταλάβουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον και να φτιάξουμε γερούς δεσμούς.