Εκείνο που ξεχωρίζει στα κείμενα του Πέτρου Τατσόπουλου είναι τα εισαγωγικά κείμενά του, εκεί που δίνει το περίγραμμα της σκέψης του απέναντι στους συνεντευξιαζόμενους. Κείμενα διεισδυτικά, περιγραφικά, όσο και υπονομευτικά, ειρωνικά, αφ’ υψηλού όσο και μέσα στο πνεύμα του παρουσιαζόμενου, ελλειπτικά όσο και αναλυτικά εκεί που θέλει να υπογραμμίσει κάτι. 

[…] το κοινωνικό προφίλ [του Πέτρου Τατσόπουλου] δεν ήταν ποτέ ούτε ψηλομύτικο ούτε κακομοιριασμένο (γνωρίσματα λίαν εκνευριστικά και τα δυο και με πολλές αντιστοιχίες στους νεότερους Έλληνες συγγραφείς). Παράλληλα, η γλώσσα του είναι σωστή και δοκιμασμένα ισορροπημένη ανάμεσα στη γνώση των προκατόχων του και στους νεολογισμούς της σημερινής κοινωνίας (εξίσου σπάνια στην ελληνική συγγραφική κοινότητα).
Και ακριβώς λόγω των παραπάνω δύο χαρακτηριστικών του το βιβλίο αυτό διαβάζεται με φοβερό ενδιαφέρον. Με ένα ευρύ φάσμα προσωπικοτήτων (από τον Τάκη Λαμπρία και τον Κώστα Αρζόγλου ως την Τζένη Χειλουδάκη και την Αννίτα Πάνια), οι διαδρομές είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες. […] Η κριτική του Τατσόπουλου ενυπάρχει στα κείμενά του, δε στέκεται και δεν παριστάνει τον αντικειμενικό παρατηρητή. Το καλό είναι ότι η κριτική του ματιά δε σε εμποδίζει να έχεις τη δική σου άποψη σε σχέση με το πρόσωπο που πραγματεύεται. Και όλα αυτά κάνουν το ανάγνωσμα των Νεοελλήνων απολαυστικό.