Ένας σαραντάρης συγγραφέας, ο Ηλ, πηγαίνοντας προς την αφετηρία των υπεραστικών λεωφορείων για να φύγει σε εκδρομή, γίνεται, χωρίς να το θέλει, ο πρωταγωνιστής ενός παράξενου ατυχήματος. Γλιστράει στα σαρκώδη φύλλα των φυτών που έχουν απλωθεί γύρω από τα ερείπια ενός παλαιού αρχοντικού και πέφτει σ' ένα πηγάδι το οποίο δεν είχε προστατευτικό στόμιο. Οι τεράστιες ρίζες των δέντρων, που έχουν κατακλύσει το πηγάδι, συγκρατούν την πτώση του σαν δίχτυ ασφαλείας ενός τσίρκου, και δεν σκοτώνεται. Χτυπάει όμως άσχημα το πόδι του. Θα μείνει μες στο πηγάδι όρθιος, σαν τιμωρημένος και ανακρινόμενος σε αστυνομικό τμήμα, αναλογιζόμενος τη ζωή του, τη ζωή των άλλων, τις περιπέτειες της πατρίδας του, συνειδητοποιώντας πόσα πράγματα δεν γνωρίζει ακόμη, σε πόσα δεν έδωσε σημασία και τα προσπέρασε.

O Hλ θα αναλογισθεί ακόμα, βασανιστικά όμως, τα κείμενα που γράφει με πολύ κόπο επί τόσα χρόνια, τις ιστορίες τις οποίες δεν άρχισε, και θα ανακαλέσει άλλες, καινούργιες ιστορίες, που είτε του φανερώθηκαν τούτες τις κρίσιμες ώρες του είτε τις άφησε μισές γιατί δεν έβρισκε το τέλος τους. Ελπίζει ότι η σωτηρία του θα πραγματοποιηθεί όπως εκείνος τη φαντάζεται και με τον ίδιο τρόπο πιστεύει ότι θα σκεφτεί και η φίλη του. Θα γίνουν όμως έτσι τα πράγματα;

Σε ποια κρίσιμη στιγμή του βίου μας οι φίλοι σκέφτονται τη σίγουρη σωτηρία μας όπως ακριβώς εμείς φανταζόμαστε ότι θα πραγματοποιηθεί; Μόνο εμείς ξέρουμε πώς είναι να μένει κάποιος ολομόναχος και αβοήθητος σ' ένα πηγάδι. Θα σκεφτούν άραγε όσοι μας αγαπούν με τον ίδιο τρόπο;