Ελισάβετ Κοτζιά,
«Πολυπρισματικές πραγματικότητες», Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, 6/11/2016
Τίνα Μανδηλαρά,
«Η αλήθεια του Αέξη Πανσέληνου», LIFO, 17/11/2016
Ωραία πράγματα: ωραίο να θυμάσαι πως κάποιοι αξιώνονται ένα λογοτεχνικό μετερίζι, όπως ο Αλέξης Πανσέληνος, για τα πράγματα που μας στιγμάτισαν, τα πολιτικά απωθημένα που μπλέκονται με τις ερωτικές επιθυμίες, τις γωνιές της πόλης που ανασταίνονται από το ευεργετικό δοξάρι των αναμνήσεων. Λαϊκές αλήθειες, έντονη προφορικότητα και ποιητική δεξιοτεχνία εναλλάσσονται σε ένα από τα πιο όμορφα αναγνώσματα της μεταπολεμικής μυθιστοριογραφίας που επανεκδίδεται από το Μεταίχμιο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι τι σήμαινε δηλωσίας, πώς οι αλλοτινοί επαναστάτες μεταμορφώθηκαν σταδιακά σε γεροσάλιαγκες που ξεροσταλιάζουν μπροστά σε μπαλαρίνες και πώς η πολιτική θα παρέμενε ένα πουκάμισο κενό αν δεν την οριοθετούσε εντατικά ο έρωτας. Οι τρεις φίλοι, ο Μορφονιός, ο Μαρκέας και ο Παρασκευαΐδης, είναι μόνο η αφορμή για να ξεδιπλωθεί η ιστορία της Αριστεράς και των ψευδαισθήσεών της. Δρόμοι της Αθήνας αποκτούν άλλη διάσταση κάτω από το φως των γεγονότων −στο Κολωνάκι του Σκόμπι ή στα «ανοχύρωτα» Εξάρχεια−, όπως και ανθρωπότυποι θυμίζουν αντίστοιχα πρόσωπα που συναντάμε στις σημερινές γωνιές της πραγματικότητας. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η εναλλασσόμενη αφήγηση και το διαφορετικό ύφος, όπου μαζί με τις περιγραφές ενός έντονου πολιτικού περίγυρου ανακαλύπτει κανείς σπουδαίες αλήθειες, π.χ. για το τι στο καλό είναι ο έρωτας.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου,
«Μια κοινωνία προάγγελος των σημερινών παθών μας», Ο Αναγνώστης, 20/11/2016
Εύα Στάμου,
«Το αγαπημένο μου βιβλίο από τον Αλέξη Πανσέληνο», Fractal, 7/12/2016
Συνέντευξη στη Σταυρούλα Παπασπύρου,
LIFO, 16/12/2016
Συνέντευξη στον Κώστα Κατσουλάρη,
BOOK PRESS, 20/11/2016
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου,
Monopoli, 14/12/2016
Ένα μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε το 1991 και κυκλοφορώντας ξανά φέτος διεκδικεί και πάλι τα πρωτεία. Ενδεχομένως γιατί αποτελεί ανατομία του σύγχρονου ελληνικού ατομικισμού, που θα γεννηθεί σε ένα περιβάλλον απορφανισμένο πολιτικά και ιδεολογικά, σε μια κοινωνία-προάγγελο των σημερινών παθών μας: κοινωνία την οποία η λογοτεχνία θα προλάβει να αποδώσει έκτυπα στον καιρό της. Κι αυτό ενάντια στους ισχυρισμούς αρκετών σήμερα ότι κανένας ποτέ δεν κατάλαβε κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τους κινδύνους που είχαν διαγραφεί ήδη από τις πρώτες δεκαετίες της.